De Bucket List

29

De volgende dag bestaat uit een lange autorit vol met discussies. De lange autorit natuurlijk omdat we maar het beste zo ver mogelijk van het restaurant van gisteren vandaan kunnen zijn, maar ook omdat we nu eigenlijk op weg zijn naar mijn huis, in plaats van dat we Zuidelijker rijden. Omdat we veel aan de Oostelijke kant van het land al hebben gezien hebben Harry en ik besloten om via de West-Kust onze reis, met als eindpunt mijn huis, te vervolgen.

De discussies zijn er omdat Harry Harry is. Ik denk dat dat gewoon is wat we doen, we plagen, we lokken elkaar uit en stoten elkaar af. Dat was Harry gisteren ook weer goed gelukt met zijn actie bij het restaurant. Het kwam me eigenlijk ook wel goed uit nu. Ik zat nog steeds met Harry's afwijzing in mijn hoofd en het restaurantincident gaf me een reden om dat op hem af te reageren en een beetje afstand van hem te nemen. Hij mocht niet weten dat ik nog steeds verdrietig was over het feit dat hij gewoon vrienden wilde zijn. Het zou een rare situatie opleveren wat onze vriendschap zou verpesten en dan had ik nog liever 20 kibbelende autoritjes dan één autoritje met de awkward situatie waar we allebei niet wisten hoe we met elkaar om moesten gaan. 

Maar wat ik eigenlijk ook wel wist, was dat er na iedere ruzie, iedere discussie en iedere keer dat we elkaar afstootten wel weer een moment zou komen dat ons juist alleen maar dichter bij elkaar bracht. Tijdens de discussies kon ik mijn gevoelens nog zo goed vermijden, als er weer zo'n moment kwam voelde het gewoon alsof ik opnieuw verliefd op hem werd. En nog tien keer zo erg als daarvoor.

En natuurlijk, ik had het kunnen weten. Ik had kunnen weten dat dit moment snel weer zou komen. Het moment dat ik weer veel te veel zou toe laten dan goed was om mezelf te kunnen beschermen. Want ik wist, dat mijn gevoelens voor Harry toelaten mij alleen meer pijn zou doen, omdat ze toch niet beantwoord zouden worden.

Het punt is alleen dat ik mezelf op zulke momenten niet wil beschermen. Ik wil mijn gevoelens voor hem gewoon toe kunnen laten, omdat zelfs nadat hij heeft gezegd dat hij niets voor mij voelt, er toch nog een heel klein beetje hoop in me zit. 

Misschien had ik gewoon naar Harry moeten luisteren. Misschien hadden we gewoon op tijd naar bed moeten gaan zodat we vandaag fit onze reis naar de kust hadden kunnen vervolgen. Maar nee, ik moest weer eigenwijs doen..  In mijn gedachten speelt zich de avond weer af. 

"Ik ga even douchen en dan duik ik lekker mijn bed in," zegt Harry, als hij het busje heeft geparkeerd op de camping waar we de nacht door gaan brengen.

"Je bed in?" vraag ik zogenaamd verontwaardigd. "Ik dacht dat ik de 'saaie' van ons twee was. 's Nachts gebeuren de leukste dingen, Harry," praat ik hem grappend na. Ik zeg het vooral om Harry te plagen, maar als ik de deur van het busje open doe en in de verte muziek hoor kan ik niet ontkennen dat ik wel erg benieuwd ben waar dat vandaan komt.

"Heb jij vandaag de hele dag auto gereden?" kaatst Harry terug. "En moet jij morgen vroeg weer fit achter het stuur zitten?"

"Vroeg?" vraag ik met grote ogen. "We hebben nog steeds vakantie hoor. Ik ben niet van plan om de wekker al weer om zes uur te zetten." Ja, ik was nu officieel wel weer op weg naar huis maar dat betekende niet dat ik hoefde te haasten. Ik had nog steeds een paar weken vakantie en ik wilde graag zo lang als het kon die vakantie in dit busje door brengen. "Maar welterusten dan, ik ga daar toch even kijken." Ik wijs naar de muziek die ik in de verte hoor, wat steeds harder lijkt te gaan. Ook zie ik nu verschillende laserstralen in de lucht. 

Harry zucht. "Anna, je denkt toch niet dat ik jou alleen over een kermis in een onbekende stad laat lopen?" 

"Kermis?" vraag ik enthousiast. "Hoe weet je dat?"

"Weet je zeker dat je geen bril moet?" Harry fronst zijn wenkbrauwen. "We zijn wel honderd bordjes en posters over die kermis tegengekomen onderweg."