De Bucket List

23

Dat vermijden van gevoelens werd de dagen daarna alleen maar moeilijker. Harry en ik besloten om verder naar het zuiden af te reizen en zo was afstand van elkaar nemen was al helemaal niet meer mogelijk. We zaten twee dagen naast elkaar in het busje en we hadden geen enkele tijd voor onszelf. Iedere keer dat Harry weer keihard op de rem trapte en vervolgens begon te vloeken op de auto voor ons kon ik hem wel slaan. Zijn rijgedrag was echter nog maar één klein ding van de vele lijst van ergernissen. Ik ergerde me aan het feit dat hij altijd gelijk wilde hebben, tijdens iedere discussie. Ik ergerde me aan alle sterke verhalen die hij vertelde en aan alle arrogante opmerkingen die hij over zichzelf maakte. Maar eigenlijk ergerde ik me nog het meest aan het feit dat hij met één ding al deze ergernissen aan de kant kon schuiven.

Harry die dacht dat ik sliep en zachtjes begon te zingen, bijvoorbeeld. Daar kon ik wel uren naar hem blijven staren. Of als hij me weer eens aan het lachen kon maken door een van zijn stomme grapjes, ook al was ik nog zo boos op hem. Óf zijn ogen die helemaal opfleurden als hij mijn lievelingschocolade bij het tankstation zag liggen. Er hoefde zich maar één van deze kleine dingen voor te doen, en al zijn slechte eigenschappen maakten me opeens helemaal niets meer uit. Het leek wel alsof al deze ergenissen dan in het niet vielen.

Ik haatte dit omdat het me liet beseffen dat ik steeds verliefder op hem werd en dit kon gewoon niet. Niet tegenover Luca, maar ook niet omdat ik mezelf geen pijn wilde doen. Ik was er namelijk van overtuigd dat deze gevoelens niet wederzijds waren en Harry me gewoon zag als een goede vriendin. Ik moest afstand van hem gaan nemen, maar hoe deed ik dat? Ik bedoel, ik was 24 uur per dag bij hem. Ik was met hem op vakantie. Het had me serieus aan het twijfelen gebracht; was het nog wel verstandig om met hem verder te reizen? Kon ik niet beter naar huis gaan, om te voorkomen dat het me veel pijn ging doen? Dat idee maakte me alleen niet veel vrolijker. Ik wilde helemaal niet naar huis, dit was mijn droom en ik vond het geweldig.

En net op het moment dat ik me afvraag hoe ik Harry in vredesnaam dan kan gaan vergeten wordt ik opgeschrikt door twee hemelsblauwe ogen.

Harry is een drankje voor me aan het halen in de discotheek van de stad waar we een paar uur geleden zijn aangekomen. Op de een of andere manier is hij weer op een andere plek dan de bar belandt en daarom struim ik met mijn ogen de ruimte rond. Mijn ogen vallen echter niet op Harry. Nee, ze kruizen de ogen van een blonde, gespierde jongen die even kort glimlacht. Snel kijk ik weer weg, maar in mijn ooghoek zie ik hem mijn kant op komen. “Wil je met me dansen?”

“D-dansen?” Ik schrik er zo van dat hij me aanspreekt dat mijn stem opeens een octaaf hoger klinkt. “Nou, eigenlijk kan ik echt niet dansen. Op de een of andere manier zorg ik er altijd weer voor dat ik eruit zie als een boer die een krat bier op heeft en de vogeltjesdans doet.” Oh, nee hé. Wat zeg ik nu weer? De meest perfecte jongen op de wereld vraagt of ik met hem wil dansen en ik wijs hem gewoon af?

Ik durf hem niet aankijken omdat ik gok dat hij me vol afschuw aan zit te kijken. De jongen begint echter heel hard te lachen. “Thank god,” lacht hij. “Ik kan ook écht niet dansen. Ik wist alleen geen andere manier om je aan te spreken.”

Ik begin te glimlachen en steek mijn hand uit. “Wat dacht je van: hoi, ik ben Anna?”

“Ik heet geen Anna,” grapt de jongen. “Maar dat was inderdaad beter geweest.” Hij schudt mijn hand. “Ik ben Jason. Heb je zin in een drankje?”

Ik knik. “Die zal ik niet ook afwijzen.” Harry en onze drankjes waren nog steeds spoorloos. Hij was waarschijnlijk weer bij een of ander meisje beland en als hij het gezellig had mocht ik het ook best gezellig hebben.

In tegenstelling tot Harry komt Jason een minuut later wel weer terug met twee cocktails en we gaan in een van de zitjes zitten. “Ik heb je nog nooit gezien hier,” zegt Jason. “Ben je hier op vakantie?”