De Bucket List

15

"ANNA!" Het eerste wat ik zie als ik mijn ogen open doe is een schreeuwende Harry die boven me hangt.

"Ook goedemorgen," mompel ik. "Waarom schreeuw je zo?"

"Omdat ik je net al tien keer op een normale toon heb proberen te wekken, maar dat hielp niet," gromt hij. "Wil je alsjeblieft je mobiel opnemen? Dat ding gaat de hele morgen al af en jij slaapt er gewoon door heen. Ik probeer een beetje rust te pakken, ja." Hij veegt de slaap uit zijn ogen en strompelt dan weer terug naar zijn luchtbed. Ik glimlach, ik wist dat ik gelijk had. Harry had een ochtendhumeur, en niet zo'n beetje ook. Ik pak snel mijn mobiel, die nog steeds naast mijn luchtbed op de vloer van het busje ligt te trillen en loop naar buiten om Harry niet nog chagrijniger te laten worden. 

Op het moment dat ik mijn mobiel opneem besef ik dat ik helemaal niet op het scherm heb gekeken om te zien wie het was. Wie kon het eigenlijk zijn? Het waren mijn moeder en Charlotte vast niet, na gisteren. Dan bleef er maar één optie over. 

"Hoi Anna. Ben je wakker?" Die optie bleek inderdaad juist te zijn. 

Nee, ik slaap nog. Ik pak altijd mijn telefoon op in mijn slaap. "Luca. Ja, nu wel." Wáárom belde hij? Tijdens ons laatste telefoongesprek waren we het er toch vrijwel over eens dat we maar niet meer moesten bellen omdat dat alleen maar gezeur opleverde. En nu, één dag nadat ik mijn moeder heb verteld over mijn ruzies met Charlotte en deze reis met Harry, belde hij. Zou het gewoon toeval zijn? 

"Heb je lekker geslapen?" Aan zijn stem was in ieder geval niets geks op te merken. Het was vast gewoon toeval. 

"Jawel," antwoord ik langzaam. "Luca," begin ik dan. "Waarom bel je?"

"Gewoon," zegt hij snel. "Ik wil weten hoe het met je gaat, mag dat niet?" 

 "Tuurlijk," zeg ik aarzelend. "Maar ik dacht dat, nouja na ons vorige gesprek, het niet meer echt lekker liep tussen ons en dat je niet echt de behoefte had om mij nog te bellen." 

"Wat? Je dacht dat het uit was tussen ons?!" roept hij uit.

"Nee, nee! Dat bedoel ik niet. Ik dacht gewoon dat we er allebei hetzelfde over dachten. Dat we elkaar pas weer zouden spreken ná de vakantie."

"Dat dacht ik ook," zegt Luca zacht. "Maar ik kon het niet. Ik mis je gewoon. En ik wil een beetje op de hoogte blijven over wat je doet en waar je bent."

Ik ben zo verward over het eerste gedeelte van zijn zin dat ik even niet nadenk over het tweede gedeelte. Hij mistte me. Ik had nooit verwacht dat hij dit zou zeggen. Ik kon me niet herinneren dat hij dit ooit tegen me gezegd had, sterker nog: hij had nog nooit iets gevoeligs tegen me gezegd.

Dan ga ik nadenken over het tweede gedeelte van zijn antwoord. 'En ik wil een beetje op de hoogte blijven over wat je doet en waar je bent.' Hoezo waar je bent? Hij wist toch waar ik was, in een appartement in Spanje, met Charlotte. Ik was daar niet meer nee, maar dat was wat hij zou moeten denken. Hij kon niet weten over Harry, een busje en een bucket list? Hij wist van niets, tenzij hij mijn moeder of Charlotte had gesproken.

"Hoezo wil je weten waar ik ben?" Ik besluit het maar gewoon te vragen.

"Omdat ik geïnteresseerd ben. Is dat zo'n rare vraag?" 

"Luca, heb je met mijn moeder gesproken?" 

"Nee, hoe kom je daar nou bij? Waar zou ik met je moeder over gesproken moeten hebben?" Ik hoor het meteen: de kleine trilling in zijn stem die hij altijd heeft als hij zenuwachtig is. 

"Je hebt dus echt met haar gesproken," zeg ik hoofdschuddend. "En nu wil ze dat jij me over haalt om naar huis te komen zeker?"

"Oké, je moeder heeft me inderdaad gebeld," zucht Luca. "Maar ik bel niet met jou omdat zij me heeft gevraagd dat te doen. Ik bel omdat ík wil dat je naar huis komt."