De Bucket List

1

"Ga je zó?" Ik zit op ons balkon te genieten van het prachtige uitzicht en Charlotte werpt een blik om de balkondeur. Met haar ene hand houdt ze een haarborstel vast, met haar andere hand een lipstick en tussen haar tanden zit een tandenborstel vastgeklemd.

"Uh, ja. Ik denk het," zeg ik soft. Ik had namelijk ook niet echt zin om me in een andere outfit te hijsen. We waren net een kwartiertje aangekomen in ons appartement en Charlotte was zich gelijk gaan opfrissen om de stad in te gaan. Ik had alleen mijn trainingsbroek even omgewisseld voor een shortje, het was ook zo warm.

"En ik denk van niet," mompelt Charlotte met de tandenborstel nog steeds in haar mond. Ze zucht en loopt even weg om haar mond om te spoelen. "An, zo ga je toch niet de stad in." Ze kijkt afkeurend naar mijn kleding.

Ik zag er inderdaad niet heel flitsend uit in vergelijking met Charlotte. Charlotte zag er altijd uit alsof ze net met een modeshow had meegelopen of uit een fashion blaadje was gestapt. Nu draagt ze een kort zwart jurkje en mega hoge glitterhakken. Ik kijk naar mijn eigen outfit, ik droeg een simpel hemdje, spijkershortje en mijn witte allstars. Het maakte me eigenlijk ook niets uit, ik droeg nooit kleding omdat het mooi of 'sexy' was, ik vond het vooral belangrijk dat het lekker zat.

"Wacht eens." Charlotte loopt richting onze slaapkamer en komt twee minuten later met verschillende kledingstukken in haar armen. "Probeer deze eens." Ze houdt een roze glitterjurkje omhoog. 

"Char," breng ik voorzichtig uit. Ze weet dat ik niet van jurkjes houd en dit jurkje ging echt té ver. Ik bedoel roze én glitter, dat ging ik echt niet aan doen. 

"Pff." Charlotte houdt een andere omhoog. Het is ook een jurkje, maar deze was met zijn zwart en witte vlakken een stuk neutraler. "Deze dan." Ze kijkt me streng aan en ik weet dat ze het niet ga waarderen als ik ook deze ook afwijs. 

"Vooruit." Ik grijp het jurkje uit haar handen en loop naar onze slaapkamer om me om te kleden. Ik kijk in de spiegel en vind het maar niets. Ik heb maar één keer in mijn hele leven een jurk gedragen en dat was met mijn gala. Het staat me niet en ik vind het verschrikkelijk om de hele avond op te moeten letten hoe je gaat zitten. Ik kijk naar mijn gezicht, ik voel me niet alleen een zombie, ik zie er ook als een zombie uit. Ik heb mega wallen onder mijn ogen zitten en mijn haar pluist gigantisch. Snel borstel ik er even doorheen. 

"Veel beter." Charlotte knikt goedkeurend als ik een minuutje later de slaapkamer uitstap. "Nu deze nog aan, en dan zijn we er helemaal klaar voor." Ze wijst naar twee zwarte hakschoenen die ze al voor me heeft klaargezet.

Ik schud mijn hoofd. "Char, je weet dat ik daar niet op kan lopen." 

"Ah, Anna kom op. Die schoenen maken het helemaal af, ze zullen je echt geweldig staan." Ze glimlacht en ik wurm me met tegenzin in de schoenen. 

"Wow," zegt Charlotte enthousiast. "Dat zei ik toch, helemaal geweldig." 

"Ik doe toch liever mijn slippers aan." 

"Oké, dan doe jij maar lekker je slippers aan." Charlotte trekt haar lip op. "Wil je nog een beetje aandacht van jongens of niet? Dat gaat met die slippers namelijk niet gebeuren."

Ik haal mijn schouders op. Wat kon mij die aandacht van jongens nou schelen? Charlotte wist dat ik een vriend had. Ze deed alleen altijd alsof hij niet bestond. Ze vond hem maar niets, hij was veels te saai zei ze altijd.  "Aan Luca heb ik genoeg."

"Praten met andere jongens mag echt wel hoor," snauwt Charlotte.

"Goed, ik houd ze wel aan," zeg ik snel. Hier had ik namelijk echt geen zin in. Charlotte kon heel chagrijnig worden als ze haar zin niet kreeg en dan was ze niet zo 1, 2, 3 weer vrolijk.