Heeeeeyyyyy. Ik ben er weer!😂😂
Dit is de eerste fanfictie die ik ooit heb geschreven, dus don't judge me!
Ik weet niet of ik alles in dit verhaal goed doe, maar ik vind het wel weer een keer leuk om iets anders qua boek uit te proberen☺️
Als je dit verhaal besluit verder te lezen tot het einde, heel veel plezier met het lezen!!
------------------
P.O.V Evelyn
Het is nu 21:00u en dat betekend dat we nu moeten gaan slapen. Ik kruip in bed en sluit mijn ogen. Ik draai en draai maar, maar ik val maar niet in slaap. Deze bedden zijn zo hard en het deken is klein en dun. Morgen wordt er weer iemand geadopteerd, maar ik weet nu al dat ik het weer niet ben. We zitten hier met 56 meisjes en 44 jongens. 2 weken geleden is mijn beste vriend Kayne geadopteerd. Ik was er helemaal kapot van. Hij was 15 en beschermde me tegen alle pestkoppen, wat nu dus niet meer kan. Ik word nu namelijk door bijna iedereen in elkaar geslagen en het ergste is dat de medewerkers/directrice er helemaal niks aan doet, maar dat ze zelf ook mee doet. Ik mis Kayne zo erg! Ik heb nu helemaal geen vrienden/vriendinnen, waardoor ik me eenzaam voel. Voordat Kayne weg ging zei hij dat ik me sterk moest houden en dat zo'n leuk meisje als ik snel geadopteerd zou gaan worden, maar ik denk daar heel anders over.
Ik kijk op de klok en zie dat het nu 22:00u is. Na nog heel lang gepiekerd te hebben, val ik zacht huilend in slaap.
----
De volgende ochtend gaat de bel en dat betekend dat we uit bed moeten stappen, gaan douchen, klaar maken en moeten ontbijten. Ik loop naar de badkamer om te douchen. We hebben allemaal een aparte, hele kleine, kamer met een heel klein badkamertje. Ik stap onder de douche en laat de warme stralen over me heen gaan. Ik ontspan en neurie een liedje dat ik in mijn hoofd heb. Ik hou echt van zingen, maar of ik het kan... Nee! Gewoon niet.
Als ik helemaal klaar ben, loop ik naar de eetzaal, waar bijna nog bijna niemand zit. Ik loop naar de kantinevrouw. "Hey Evelyn" zegt ze blij. Zij is de enige die me wel respecteert. Ik mag haar alleen aan haar voornaam noemen, voor de rest mag niemand dat doen. "Hey Elisabeth" zeg ik met een lieve glimlach. "Vandaag word er weer iemand geadopteerd hè?" Vraagt ze. "Jep. Ze komen om 10:00u. Ik weet alleen zeker dat ik weer niet uitgekozen word uit de 100 kinderen" zeg ik. "Dat weet je niet Evelyn. Op een dag komen de perfecte ouders voor jou" zegt ze lief. "Dankjewel Elisabeth. Je bent de beste" zeg ik gemeend. "Geen probleem lieverd. Nou, wat wil je hebben" zegt ze lachend. "Doe maar 1 boterham met jam en een kopje thee, zoals gewoonlijk" zeg ik. "Volgens mij hoef ik dat nooit meer te vragen" zegt ze. "Nope" Ze pakt een boterham en legt het op het bord en legt een een bakje jam en boter bij. "Thanks" zeg ik met een glimlach tegen Elisabeth. "Graag gedaan meid" zegt ze met een glimlach terug.
Ik ga zitten bij het kapotte tafeltje in een hoekje waar ik altijd zit. Hier merkt nooit iemand me op, daarom is het hier altijd lekker rustig. Ik eet rustig mijn boterham op en drink van mijn kopje thee.
Als alles op is, loop ik snel weer terug naar mijn kamer, maar ik word al snel weer opgemerkt door de kinderen die me altijd pesten. "Kijk is wie we hier hebben" zegt de een met een grijns. "De enige echte dikzak Evelyn" zegt de ander, ook met een grijns. Ik ben helemaal niet dik, want ik heb last van ondergewicht, maar dat ga ik maar niet zeggen. Ze geven me nog een paar klappen, zoals altijd en dan loop ik weer naar boven.
Op de dagen dat er iemand een kind komt adopteren, doen ze het altijd meerdere keren, zodat de mensen mij niet uitkiezen, zoals vandaag dus. Als ik in de badkamer kom, laat ik eerst mijn bloedneus stoppen en veeg daarna alles af met een nat doekje. Het is gewoon een dagelijks ritueel geworden. Ik ga op mijn bed zitten en pak mijn boekje, waar ik liedjes in schrijf. Ik weet dat ik nog maar 10 ben, maar ik kan er mijn gevoelens in uiten.
Als ik weer de helft van een liedje heb, gaat de andere bel die zegt dag we met z'n alle naar de zaal moeten gaan, waar we de ouders gaan ontmoeten. Ik loop naar de zaal toe en ga op mijn plaatsje staan. Even later komt de directrice binnen met een man en vrouw rond de 30 jaar. "Hallo kinderen" zegt de directrice. "Hallo mevrouw" zeggen alle kinderen in koor. "Dit is de familie Peters. Ze kiezen iemand, hij/zij pakt zijn/haar spullen en gaat dan mee met de familie" zegt ze weer. "Oké mevrouw" zeggen we weer. Na een tijdje hebben ze iemand uitgekozen, en raad eens... ik ben het niet.
De overige kinderen lopen weer naar hun kamer, waar ze iets voor zichzelf mogen doen tot de lunch. Ik zucht diep als ik op mijn bed neer plof. Weer één van die pestkoppen weg, denk ik bij mezelf. Ik pak mijn boekje er weer bij en schrijf mijn liedje verder. Als het liedje helemaal af is, pak ik mijn gitaar erbij die ik vroeger van mijn ouders heb gehad. Als ik aan mijn ouders denk, rolt er een eenzame traan over mijn wang heen. Ik adem diep in en uit en sluit voor een paar seconden mijn ogen. Ik maak een mooie bijpassende melodie en speel dat op mijn gitaar.
------------------
Dit was het eerste hoofdstuk! Hopelijk vinden jullie het leuk!!!☺️❤️
Xxx Eline💋
JE LEEST
Adopted by Louis Tomlinson ft. One Direction •Dutch• {voltooid}
Fanfiction{voltooid} Het gaat over de 10-jarige Evelyn. Ze woont in een weeshuis, waarbij ze bij niemand geliefd is. Ze wordt door bijna alle kinderen gepest, behalve door Kayne. Hij is de beste vriend van Evelyn. Maar wat als hij word geadopteerd? Zal ze vo...
