Adopted by Louis Tomlinson ft. One Direction •Dutch• {voltooid}

•hfst 34•

P.O.V. Evelyn
Als we alle spullen hebben ingepakt, lopen we samen naar de auto waar we op papa moesten wachten. Onderweg komen we die irritante bitch weer tegen. "Ik snap nog steeds niet dat ze jou adopteren" zegt ze hoofdschuddend. "Ik snap het eerlijk gezegd wel. Ted is gewoon een persoon en jij bent iemand zonder hart met teveel make-up op, dus als je ons wilt excuseren, we moeten naar de auto" zeg ik 'lief'. "Wie ben jij eigenlijk?" "Oh. Ik heb me nog niet voorgesteld" Ik steek mijn hand uit. "Evelyn Tomlinson, dochter van Louis Tomlinson, bandlid van One direction." Ze kijkt me met open mond aan. "Doei" zeg ik lachend, terwijl ik Ted aan haar arm meetrek naar de auto.

"Dat gezicht was goud waard." Zeg ik lachend. "Ja inderdaad" zegt Ted ook lachend. We gaan samen achterin de auto zitten. We wachten op mijn vader, want hij is nog bezig om de adoptie papieren in orde te maken. "Ik ben zo blij met jou als zus" zegt ze zacht. "En ik ben blij met jou als mijn zusje en dat ik niet meer het enige meisje in huis ben" zeg ik lachend. Ze grinnikt zacht. "Weet je wel niet hoe moeilijk het is om met 5 jongens in een huis te wonen" "Daar kan ik wel iets van begrijpen" zegt ze nu lachend.

Na een tijdje gaat de deur open. Ineens komt er een hoofd te voorschijn, maar die is niet van papa, maar van mijn ontvoerder! Ik begin keihard te gillen, maar de man heeft alleen maar een grijns op zijn gezicht. "Ik heb nog steeds mijn geld niet gehad, dus je mag weer meekomen, meisje" Ik ben nog steeds keihard aan het gillen, niet in staat om nog iets anders te doen.

P.O.V. Louis
Ik zit in het kantoor bij de directeur. Hij zegt de hele tijd dat het misschien beter is om iemand anders te adopteren, maar ik blijf telkens nee zeggen. "Geef die papieren nou en laat me een handtekening zetten. Als je haar toch niks waard vind, moet je juist blij zijn dat ik haar adopteer" zeg ik nu sissend. Hier heeft hij volgens mij niks meer op te zeggen, dus hij pakt de papieren.

Net als ik mijn handtekening heb gezet en het blaadje wil terug geven, hoor ik iemand gillen en die gil lijkt heel erg op Evelyn! Mijn ogen worden groot en ik ren naar buiten toe. Het geschreeuw wordt steeds harder naarmate ik dichter bij de auto kom. Ik zie iemand met zijn hoofd in mijn auto hangen en zie aan zijn lichaamsbouw dat het Viktor, mijn broer, is. De woede borrelt op en ik ren nu als een speer naar de auto toe, want ik was versteend in de ingang blijven staan.

Heel veel kinderen en de directeur zijn er blijven staan. Ik trek Viktor uit de auto en leg hem op de grond in de houdgreep. "Bel nu de politie!" Schreeuw ik naar de directeur. Hij zoekt snel zijn telefoon en als hij die gevonden heeft, belt hij snel de politie. Ineens hoor ik geen geschreeuw meer uit de auto komen, dus daar ben ik al helemaal niet gerust op. "Wat heb je met mijn dochter gedaan, Viktor" "Oh broertje, ze zag me en moest spontaan gillen. Daar kan ik niks aan doen" zegt hij met een vieze grijns. Hij probeert me af te leiden zodat hij kan vluchten, maar zo snel komt hij niet van me af.

Toen ik wist dat hij in de criminaliteit zat, heb ik verdedigingslessen gevolgd, zodat als hij iets met mij van plan was, dat ik mezelf kon verdedigen. "Ik ben je broertje niet meer en dan wil ik ook nooit meer zijn. Wat jij met mij hebt gedaan kan nog, maar van mijn dochters moet je afblijven" "Ik wist niet dat je er twee had" "Dan weet je dat nu" zeg ik.

Even later arriveert de politie. Ze schrikken als ze Viktor op de grond zien liggen. "Hoe is hij ontsnapt" zegt een politieagent tegen iemand anders, terwijl ze Viktor van me overnemen en in de handboeien slaan. "Heel gemakkelijk. Een mooie politieagente verleiden, de sleutel pakken en dan in de nacht de deur open maken" zegt Viktor met een zelfvoldane grijns. "Wie?" Vraagt dezelfde man. "Weet ik veel" zegt hij zuchtend.

Als ik me bedenk dat de meiden nog in de auto zitten, ren ik weer naar de auto toe. Ik zie Ted versteend voor zich uit staren en Evelyn ligt bewusteloos in de autostoel. Oh My God...

Ik bel snel Liam op en vraag of hij hiernaartoe wil komen. Hij komt zo snel mogelijk. Ik voel aan Evelyn haar pols of ze nog een regelmatige hartslag heeft en gelukkig is dat zo. Ik loop naar de andere kant van de auto en open de deur. Ik maak de riem van Ted los, ga zelf op de stoel zitten en zet Ted dan weer bij me op schoot. Ze doet nog steeds helemaal niks, maar dan ineens barst ze in huilen uit.