Adopted by Louis Tomlinson ft. One Direction •Dutch• {voltooid}

•hfst 2•

P.O.V Evelyn

Ik heb mijn liedje net helemaal af, als de bel gaat voor de lunch. Ik loop naar de eetzaal, waar ik weer doorloop naar Elisabeth. "En nu 1 appel, een broodje ham en een glas water?" Vraagt ze lachend met een knipoog. "Ja. Helemaal goed" zeg ik ook lachend. Ze pakt het bij elkaar en zet het op het dienblad. "Dankjewel Elisabeth." "Graag gedaan Evelyn en eet smakelijk" zegt ze. "Nogmaals bedankt" zeg ik lachend. Ik pak het dienblad op en ga weer aan de tafel zitten.

Als alles weer op is, loop ik weer naar mijn kamer, maar nu zonder opgehouden te worden door de pestkoppen. Rond 14:30u moeten we naar beneden om ons aan te melden voor de activiteiten die we elke avond moeten doen. Zoals gewoonlijk doe ik weer mee aan hip-hop. Toen mijn ouders er nog waren 2 jaar geleden, deed ik ook aan die sport.

Als we na een uur weer klaar zijn, spring ik weer onder de douche om het zweet van me af te wassen. Ik neurie het liedje wat ik net gemaakt.

Als ik weer klaar ben, doe ik mijn jogging broek aan met een oversized trui aan. Ik loop weer naar de eetzaal om avond te eten. We eten vandaag zuurkool, wat ik dus echt niet lekker vind, maar ik moet het eten.

Als we allemaal klaar zijn met eten, mag iedereen naar zijn kamer om weer iets voor zichzelf te doen. De meeste kinderen gaan naar elkaars kamer om samen te praten of gezellig spelletjes te doen, maar ik heb geen vrienden waardoor ik, net zoals vanmiddag, weer alleen zit. Ik ben doodmoe, omdat ik vannacht niet goed geslapen heb. Ik ga in bed liggen en bijna gelijk daarna vallen mijn ogen dicht en val ik in een onrustige slaap.

Ik zit op de bank naar Dora te kijken, terwijl mijn oppas even naar de keuken loopt om drinken in te schenken. Als ze terug komt, zet ze het op het bijzettafeltje en komt weer naast me zitten. Na een tijdje gaat de bel. "Ik doe open!" Zeg ik blij tegen de oppas. Ik open de deur en er staat een man van de politie. "Hallo meneer. Wat komt u hier doen?" Ik heb van mijn mama en papa geleerd dat ik andere mensen met u aan moet spreken. "Hallo meisje. Ben je alleen thuis?" Vraagt hij met een zwakke glimlach. "Nee. Mijn oppas is hier, want papa en mama moesten naar mensen toe om iets te regelen" zeg ik. "Mag ik even naar binnen komen?" Vraagt hij. "Ja hoor" zeg ik. De man loopt met mij naar de woonkamer. "Hallo meneer. Ik ben de oppas van Evelyn. Wat komt u hier doen?" Vraagt de oppas beleefd aan de politieagent. "Ga maar even zitten" zegt hij. We knikken en gaan op de bank tegenover de agent zitten. "Je papa en mama zijn aangereden met een vrachtwagen. Ze liggen nu in een hele diepe slaap, maar er is maar een hele kleine kans dat ze wakker worden" zegt ze politieagent. Ik begin te huilen. "Gaan papa en mama d-dood?" Vraag ik zacht. Hij knikt waardoor ik nog harder begin te huilen. "I-ik w-wil naar p-papa en m-mama" zeg ik stotterend. "Kom maar mee" zegt de agent. Ik pak zijn hand vast en loop, samen met de agent en de oppas naar de politieauto. "Stap maar in" zegt hij. Ik knik en ga, nog steeds huilend, in de auto zitten. Mijn oppas komt naast me zitten en wrijft rustgevend over mijn armen heen. Als we aankomen bij het ziekenhuis, loopt de agent mee naar papa en mama. Hij doet de deur open en ik zie papa en mama allebei op een bed liggen met allemaal slangetjes aan hun vast. "Ga maar" zegt de oppas in mijn oor. Ik knik en loop eerst naar mama. "Wordt alsjeblieft wakker" zeg ik zachtjes huilend. Ik pak haar hand vast en val huilend bij haar op bed. Opeens hoor ik een hele lange piep. Er komen allemaal dokters binnen en lopen naar mijn mama toe. "Wat gaan jullie doen" zeg ik huilend. "Kom maar mee meisje" zegt een vrouw. "Maar ik wil bij papa en mama blijven!" Schreeuw ik. Ze tilt me langzaam op en neemt me mee naar de wachtkamer. Als we daar een tijdje hebben gezeten, komen de dokters allemaal naar buiten met hun hoofd naar beneden. "Sorry meisje. Ze hebben het allebei niet overleefd" zegt een andere zuster. Ik sla mijn armen om haar heen en huil het uit. Ze wrijft rustgevend over mijn rug heen, waardoor ik steeds iets rustiger wordt. "Waar moet ik nu heen?" Vraag ik snikkend. "Omdat je pas 7 jaar bent, ga je naar een weeshuis met heel veel kinderen" zegt ze zacht. "Nee!" Schreeuw ik huilend.

Ik schrik wakker en adem onrustig. Dit is al de zoveelste nachtmerrie. Ik sluit mijn ogen en adem diep in en diep uit. Het was verschrikkelijk om hier heen te gaan. Ik wou dat papa en mama iets later of eerder weg waren gegaan. Dan waren ze niet aangereden.

Ik lig nog de hele nacht wakker, omdat ik niet meer kan slapen