Adopted by Louis Tomlinson ft. One Direction •Dutch• {voltooid}

•hfst 30•

P.O.V. Evelyn
We zijn een dag verder en we staan op dit moment op het podium in België. Het is zo gaaf! We zijn een beetje aan het rondspringen op het podium, terwijl we aan het zingen zijn. Ik kijk het publiek rond en mijn hoofd blijft hangen bij een meisje iets jonger is dan mijn leeftijd, die in de hoek vooraan staat. Ze heeft haar ogen gesloten en er staat een glimlach op haar gezicht. Als ze haar ogen opent en merkt dat ik haar aankijk, schrikt ze en rent ze weg.

Ik kijk verbaasd en wil haar zoeken, nu! "Pap, ik moet nu iets regelen. Ga verder" zeg ik in zijn oor. Hij kijkt me verbaasd aan, maar voordat hij kan reageren, ren ik al het podium af. Ik zoek alle gangen door en loop dan naar buiten, omdat ik haar binnen niet kan vinden. Ik loop rond het gebouw en als ik gehuil hoor vanachter een hoekje, loop ik erop af.

Ik zie dat ze met haar hoofd op haar knieën zit die ze opgetrokken heeft. "Gaat het?" Vraag ik zacht. Ze kijkt me geschrokken en met grote ogen aan. Ze veegt snel haar tranen weg, maar ik heb het allang gezien. Ik ga naast haar zitten. "Je mag je gewoon laten gaan" zeg ik zacht. Dat laat ze zich niet twee keer zeggen en barst weer in huilen uit. Ik sla mijn armen om haar heen en ze klampt zich aan me vast.

"Sssst. Het is goed" Ze schud haar hoofd. "Het is niet goed" zegt ze zacht. "Wil je vertellen wat er is?" Vraag ik. Ze schud weer haar hoofd. Ik snap haar wel, ze kent me niet eens. "Zullen we even ergens gaan zitten waar het warm is?" Vraag ik als ze weer een beetje gekalmeerd is. Ze knikt en samen staan we op. Ik neem haar mee naar de kleedkamer van mij. "Mag ik hier wel komen?" Vraagt ze bang. "Tuurlijk. Ik vertrouw je" zeg ik met een geruststellende glimlach. Ze knikt en loopt dan achter me aan.

Ik open de deur en laat haar binnen. "Wil je iets drinken?" "Doe maar een glaasje water" Ik knik en schenk twee glazen met water in. Ik geef er één aan haar en ze kijkt me bedankend aan. "Hoe heet je eigenlijk?" Vraag ik lachend. Ze grinnikt en stelt zich voor. "Ik ben Ted en ik ben 11 jaar" zegt ze. "Waarom rende je weg als ik vragen mag?" Ze kijkt me bang aan, waardoor ik een hand op haar schouder leg. "Het is goed. Ik doe je helemaal niks" zeg ik zacht. Ze knikt nog een beetje twijfelend.

"Ik woon in een weeshuis waar niemand me mag en me pest. Niemand doet er wat tegen en iedereen vind me lelijk en dik, waardoor mijn zelfvertrouwen helemaal weg is. De directeur mishandeld me en heeft me een keer v-verkracht..." Ze barst weer in huilen uit en ik trek haar weer in een knuffel om haar te kalmeren. "Je hoeft het niet verder te vertellen, maar weet dat ik er voor je ben" zeg ik fluisterend in haar oor. "Dankje. Je bent de eerste die me respecteert" "Ik weet hoe het is. Ik kom ook uit een weeshuis waar ik werd gepest" zeg ik. Ze kijkt me met grote ogen aan. "Echt?" "Ja. Ze sloegen me altijd en zeiden ook dat ik lelijk en dik was" "Ik ben blij dat ik nu iemand heb waarmee ik het mee kan delen" zegt ze zacht. "Ik ook. Niemand snapte me, maar nu wel. Hoe ben je eigenlijk bij het weeshuis weggekomen?" Vraag ik.

"Ik ben gewoon weg gegaan. Ik had twee kaartje gewonnen, maar heb er maar één gebruikt. Toen ik zag dat je naar me keek werd het me gewoon allemaal te veel en rende ik in één keer naar buiten" "Ben je nu niet bang dat ze je weer iets gaan doen als je terugkomt?" "Jawel, maar ik heb in ieder geval een leuke avond gehad, want ik heb voor het eerst in jaren een vriendin gemaakt" zegt ze met een zwakke glimlach. Ik geef haar een dikke knuffel.