Words And Thoughts

Πονάω

Πονάω με ακούς;

Κάποτε μου είχες πει... «Μερικές φορές ειλικρινά δεν ξέρω τι νιώθεις για μένα. Είναι δύσκολο να μην ξέρεις πως αισθάνεται ο άλλος. Γιατί δεν μου  ανοίγεσαι;»

Θυμάσαι; Εγώ ναι.
Θυμάσαι τι σου είχα απαντήσει; Εγώ ναι.

«Δεν ανοίγομαι γιατί φοβάμαι την απογοήτευση. Φοβάμαι πως οι άνθρωποι δεν θα με  καταλάβουν. Γνωρίζοντας ο άλλος τις αδυναμίες σου σε ελέγχει. Σε πληγώνει πιο εύκολα. Συγγνώμη που δεν ξέρεις τι νιώθω. Το θέμα είναι πως δεν ξέρω ούτε εγώ. Δεν εμπιστεύομαι εύκολα για να εκφράσω συναισθήματα από τόσο νωρίς... Μα κυρίως φοβάμαι μην με θεωρήσει κάποιος δεδομένη»

«Πρέπει να μάθεις να εμπιστεύεσαι. Σου υπόσχομαι πως θα κερδίσω την εμπιστοσύνη σου» μου είχες πει.

Το λάθος μου ξέρεις ποιο ήταν; Σε πίστεψα. Ήθελα να ελπίσω πως διαφέρεις. Έτσι ξεκίνησα να σου ανοίγομαι. Διστακτικά... Να δένομαι μαζί σου. Να σε εμπιστεύομαι. Και ίσως λιγάκι να σε ερωτεύομαι.

Μα όταν έφτασε η στιγμή που έπρεπε να είσαι εκεί... Να υπερασπιστείς αυτό που έχουμε... Να πεις ρε πούστη μου πως με θες δίπλα σου... Εφυγες... Έφυγες έτσι απότομα όπως ήρθες.

«Ό,τι αρχίζει γρήγορα τελειώνει βιαστικά» μου είχαν πει. Ήθελα να μείνεις εδώ. Να μην με αφήσεις. Τώρα το μόνο που έχει απομείνει μέσα μου είναι μια απορία... Άραγε ένιωσες ποτέ έστω και κάτι μικρό από όσα έλεγες;

18.12.2017
Εύα