Words And Thoughts

Αυτή η κοπέλα

Συνήθως είναι ένα βλέμμα... Ένα στραβό χαμόγελο, ή ένα αχνό κοκκίνισμα στα μάγουλα.

Άλλες πάλι είναι ένα απαλό άγγιγμα στο μπράτσο, ή μια σφιχτή αγκαλιά. Τέτοιες μικρές κινήσεις σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι πως κάτι έχει αλλάξει μέσα σου...

Τα μεγάλα γαλανά μάτια της που λάμπουν όταν γελάει, τα χείλη της καλοσχηματισμένα και σε μια όμορφη στο χρώμα του αγριοκέρασου, απόχρωση. Το χαρακτηριστικό άρωμα της και ο λείος λαιμός της. Δεν θες να παραδεχτείς πόσο σου λείπουν όλα αυτά... Πόσο σου λείπει η ίδια...

Στη σκέψη της δακρύζεις κάθε φορά... Μα είναι μακριά σου. Ονειρεύεσαι το πρώτο σας φιλί και ξυπνάς ταραγμένη και με δάκρυα στα μάτια. Ο πόνος σε πνίγει, και ο κόμπος στο λαιμό σου, σφίγγει όλο και περισσότερο.

Με τρεμάμενα χέρια σχηματίζεις τον αριθμό της και ελπίζεις να πάρεις απάντηση.

Η μελωδική φωνή της αντηχεί στην σιωπή της νύχτας. Οι σφυγμοί σου ανεβαίνουν.

" Μου λείπεις..." ψελλίζεις και δάκρυα γεμίζουν τα μάτια σου

Σιωπή.

"Έχω ανάγκη να σε δω... Έχω ανάγκη να είσαι εδώ... Συγγνώμη"

" Και σε εμένα λείπεις..."

Αυτή είναι η απάντηση.

Εύα
04.02.2018