Words And Thoughts

Τα Ίδια Λάθη

Και έχω πει. Έχω προειδοποίησει τον εαυτό μου πολλές φορές. Ξανά και ξανά. Πρόσεχε. Σταμάτα να έχεις προσδοκίες. Οι άνθρωποι δεν είναι εδώ για να στις εκπληρώσουν πάρα μόνο για να στις συντρίψουν.

Νιώθω τόσο χάλια. Το μυαλό μου κατακλύζεται από μεγάλα γιατί. Γιατί για τα οποία ποτέ δε θα έχω επειδή να με καλύψουν.

Μισώ τον εαυτό μου. Μισώ τον εαυτό μου που δίνω αξία σε άτομα που δεν αξίζουν. Μισώ τον εαυτό μου που ακόμα ελπίζω. Μισώ τον εαυτό μου, που επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη. Μισώ τον εαυτό μου που κλαίω αυτή τη στιγμή.

Δεν είμαι τόσο ευαίσθητη γαμώτο. Δεν μπορώ να μου το επιτρέψω. ΓΑΜΏΤΟ.

Το χειρότερο δεν είναι η απόρριψη. Δεν είναι ότι οι άνθρωποι πράττουν χωρίς να τους ενδιαφέρει στο ελάχιστο το αντίκτυπο που επιφέρουν οι πράξεις τους. Δεν είναι ότι πιστεύουν πως το να παίζεις με τα συναισθήματα του άλλου, είναι κάποιο άρρωστο μα διασκεδαστικό παιχνίδι. Όχι. Τίποτα από αυτά.

Το χειρότερο είναι πως εγώ είχα μια ελπίδα. Μια μικρή, ασήμαντη, μα αρκετή για να με κρατάει σε μια γλυκιά αγωνία ελπίδα. Μια ελπίδα ότι ίσως να σημαίνω κάτι για εκείνον. Υπερβολές. Είναι ο ίδιος άνθρωπος. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν καρδιά μου...

Προσπαθώ να το υπενθυμίζω στον εαυτό μου διαρκώς. Τι γίνεται όμως όταν δεν μιλάμε για αλλαγή, αλλά για αποκάλυψη του πραγματικού χαρακτήρα; Βαρέθηκα. Βαρέθηκα να προσπαθώ με τους ανθρώπους. Βαρέθηκα να επιμένω και βαρέθηκα να ελπίζω.

Δε θα επιτρέψω σε κανέναν σαν εσένα να με πλησιάσει ξανά. Σε βαρέθηκα. Εσένα και τις περιστασιακές καύλες σου.

Εύα
28.06.2018