Words And Thoughts

Άτιτλο

Προσπαθώ να υπενθυμίζω στον εαυτό μου κάθε μέρα πως όλα θα πάνε καλά. Ξέρεις... Να του δώσω την ψευδαίσθηση πως αξίζει.
Αξίζει σαν ύπαρξη.
Αξίζει η προσπάθεια να μη βουλιάξει.

Όμως... Αλήθεια... Πιστεύω πως είναι πιο ευεργετικό να του λέω την αλήθεια. Πως δεν σημαίνει τίποτα. Ο κόσμος είναι γεμάτος σημαντικούς ανθρώπους. Ανθρώπους που πετυχαίνουν στη ζωή τους, χωρίς να γκρινιάζουν και να προσπαθούν να διακιολογηθούν για τα λάθη τους.

Ένας από τους βασικότερους λόγους που είχα κλειστεί στον εαυτό μου πριν 4 χρόνια είναι ότι το είχα καταλάβει αυτό. Και δε ζούσα στην ψευδαίσθηση. Ήξερα πως κανείς δεν είναι αναγκασμένος να σε ακούει. Ούτε μπορείς να υποχρεώσεις κάποιον να είναι εκεί. Φοβάμαι πως ζητάω πολλά από τους ανθρώπους. Περισσότερα από όσα εγώ έχω μάθει να δίνω.

Πέρασε αυτός ο καιρός. Έπεισα τον εαυτό μου πως τα πράγματα άλλαξαν. Έμαθα να ανοίγω την καρδιά μου στους άλλους. Δέθηκα με ανθρώπους. Με άλλους λιγότερο και άλλους περισσότερο. Γιατί;

Γιατί είχα ανάγκη να πιστέψω πως δεν είμαι μόνη. Πως έχω στη ζωή μου άτομα που δε με βλέπουν σα βάρος. Γελάστηκα.

Γιατί ο κόσμος να θέλει να με ακούσει άλλωστε; Όλοι έχουν τα δικά τους προβλήματα και τους προσωπικούς τους δαίμονες να αντιμετωπίσουν.

Γιατί να είμαι τόσο εγωίστρια; Πρέπει να σταματήσω να φορτώνω τους άλλους με τα θέματα που απλά δε μπορώ να φέρω εις πέρας.

Γιατί εκείνη νιώθει έτσι; Βάρος... Σαν εμένα. Γιατί εγώ δε ξέρω τελικά πως είναι να είσαι καλός άνθρωπος. Το μόνο που ξέρω είναι να πιέζω τους κοντινούς μου.

Πρέπει να μιλάω λιγότερο. Πρέπει να σταματήσω να ανοίγομαι. Όχι για μένα. Για τους άλλους. Δεν αξίζω δα τόσα για να έχω το δικαίωμα να υποβάλλω στους άλλους τα λάθη μου...

Απλώς τώρα που δέθηκα δε θα μπορέσω να απομακρυνθώ εύκολα. Υπόσχομαι να προσπαθήσω. Αν σας είναι η παρουσία μου βάρος, λυπάμαι.

Ίσως απλά να μην έχω μάθει να αγαπάω. Ίσως να μην μπορώ.

Εύα
07.07.2018