Η Πεντάμορφη και τα Τέρατα

Κεφάλαιο 12

"Δηλαδή πιστεύεις ότι αυτή θα καταφέρει αυτό που δεν έχω καταφέρει εγώ εδώ και τόσα χρόνια;" η Χαρ φώναζε στον Τζούλιους. "Ναι το πιστεύω γιατί εκείνη μπορεί....". "Να βλέπει την αύρα! Ναι το κατάλαβα αυτό αλλά Τζούλιους όλο αυτό είναι μεγαλύτερο από μία αύρα!" τον διέκοψε "η Σκύλλα είναι αρκετά δυνατή. Μόλις την καταλάβει θα την σκοτώσει". "Από πότε σε ενδιαφέρει για το ποιος άνθρωπος θα πεθάνει;" ο Τζούλιους είχε ακουμπήσει πάνω στο γραφείο και την κοίταζε με το ένα φρύδι σηκωμένο. "Από τότε που μπορεί να διακινδυνεύσει την φυλάκιση της αδερφής μου" τον πλησίασε αρκετά κοντά. "Έχεις αισθήματα για την θνητή" έφτυσε σχεδόν τις λέξεις πάνω του. Ο Τζούλιους την κοίταξε ατάραχος. "Άμα πάθει τίποτα θα μπορείς να συνεχίσεις;" το πρόσωπο της είχε φτάσει εκατοστά από το δικό του. "Με ξέρεις εμένα. Δεν πρόκειται αυτό το κοριτσάκι να με επηρεάσει" είπε σχεδόν ψιθυριστά. Οι λέξεις γαργάλησαν τα χείλη της. "Παρατήρησα τον τρόπο που την κοιτάς... Βρωμάς έρωτες". 

Τα λόγια της ΄βρήκαν στον στόχο τους. Ένιωσε τόσο διάφανος εκείνη την στιγμή, σαν ότι σκεφτόταν να φαινόταν σε έναν μαγικό καθρέφτη. Ναι μπορεί να είχε αισθήματα για την Κάθριν αλλά δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια θνητή ή μήπως δεν ήταν. Απολάμβανε τον χρόνο του μαζί της. Ήθελε να την βλέπει, μπορεί και να το προσπαθούσε να την βλέπει όσο το περισσότερο γίνεται. Την πήραν όμως για έναν και μόνο λόγο. Δεν μπορεί να αφήσει τους συναισθηματισμούς να μπαίνουν εμπόδιο. Ήταν μια θνητή και τίποτα το παραπάνω.

Άπλωσε τα χέρια του και κόλλησε την Χαρ πάνω του. Κάλυψε κάθε κενό με το να κολλήσει τα χείλια του στα δικά της. Ήθελε να της αποδείξει κάτι ή μήπως ήθελε να αποδείξει στον εαυτό του. Δεν μπορούσε πλέον να διακρίνει. Τα χείλη της δεν είχαν καμία σχέση με της Κάθριν. Της Κάθριν ήταν απαλά, με μία επίγευση φράουλας και σοκολάτας. Της Χαρ ήταν διεκδικητικά, ψυχρά... άγευστα. Την σήκωσε με το ένα χέρι και με το άλλο καθάρισε το γραφείο. Την ακούμπησε πάνω στο γραφείο και της έβγαλε την μπλούζα. Έκανε σαν λαίμαργο σκυλί που είχε να φάει μήνες ολόκληρους. Η Χαρ φώναζε το όνομα του, ένα κομμάτι του εαυτού του όμως ήλπιζε ότι ήταν η Κάθριν στην θέση της. Μόλις άνοιξε τα μάτια του την είδε. Είδε την Κάθριν μπροστά του. Οι παλμοί του ανέβηκαν. Τα μάτια του μεγάλωσαν και μια φρενήρης εκδήλωση πάθους τον κατέβαλε. Πήγαινε όλο και πιο γρήγορα μέσα της και εκείνη αναστέναζε. Μέχρι που έφτασε στην κλιμάκωση και κατέρρευσε πάνω της. Εκείνη την στιγμή ένιωθε τόσο βρώμικος.

.....

Η Χαρ είχε φύγει εδώ και ώρα. Ο Τζούλιους είχε καθίσει στον καναπέ και δεν είχε κουνηθεί για τις τελευταίες δύο ώρες. Ούτε την μπλούζα του δεν είχε βάλει. Απλά καθόταν και κοίταζε το κενό. Προσπάθησε να αποδείξει κάτι στον εαυτό του, δεν ήταν όμως σίγουρος ότι τα είχε καταφέρει. Ο Λούσιους άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα. "Η Κάθριν τα πήγε καλά σήμερα δεν συμφωνείς;" άρχισε να λέει μέχρι που τον είδε. "Τι έχεις; όλα καλά;" τον ρώτησε. "Λούσιους μήπως δεν είναι σωστό που την εκμεταλευόμαστε;" η φωνή του Τζούλιου έτρεμε. "Τι έπαθες;" ρώτησε ξανά ο Λούσιους "αφού πρέπει να βρούμε την Σκύλλα και το ξέρεις! Είναι επικίνδυνη".

"Δεν μιλάω για την Σκύλλα και το ξέρεις" έριξε την πρώτη ματιά του στον Λούσιους. "Φοβάσαι ότι θα χάσεις όπως την προηγούμενη φορά;" είπε χαμογελαστά ο Λούσιους. "Δεν θέλω να γίνει όπως την προηγούμενη φορά! Αυτό φοβάμαι... ότι θα έχουμε την ίδια κατάληξη" η φωνή του Τζούλιους έτρεμε. "Πες ότι νίκησα και τελειώνει το στοίχημα" ακούμπησε στο γραφείο απέναντι από τον Τζούλιους "αλλά δεν θα μπορέσεις να την ξανακουμπήσεις". "Μα ακόμα δεν έκανε την επιλογή της" είπε δυνατά ο Τζούλιους και σηκώθηκε. "Το ότι δεν θέλω να πάθει τίποτα δεν σημαίνει ότι παρατάω το στοίχημα" πλησίασε τον αδερφό του. "Μήπως κατάφερες το αντίθετο; Την ερωτεύτηκες αντί να την κάνεις να σε ερωτευτεί;"τα μάτια του έβγαζα σπίθες. "Ξέρεις, Λούσιους, ότι δεν μου αρέσουν οι συναισθηματισμοί. Μήπως εσύ άφησες τα συναισθήματα σου ελεύθερα;" ο Τζούλιους επέστρεφε την ίδια ματιά. "Δεν θέλω να πάθει τίποτα, αυτό μόνο" είπε ο Λούσιους. Έσπρωξε τον Τζούλιους και βγήκε από το δωμάτιο. Κοντοστάθηκε στην πόρτα. Γύρισε. Τον κοίταξε στα μάτια. "Ας κερδίσει ο καλύτερος" κούνησε το χέρι του και εξαφανίστηκε σε ένα σύννεφο καπνού.

Έμεινε πάλι μόνος του με τις σκέψεις του. Το φεγγάρι φώτιζε αμυδρά το δωμάτιο. Ξεφύσηξε. "Γαμώτο μου" αναφώνησε. Έβαλε το πουκάμισο του. Άρπαξε το παλτό του και χτύπησε την πόρτα πίσω του καθώς έφευγε από την έπαυλη. Είχε πολλά να αποδείξει στον εαυτό του ακόμα.

--------------

Μετά από απουσία. Μετά από ανενεργεία επανήλθα και  η αγάπη σας φάνηκε (για σας μιλάω κυρίως @eternitaes και @Laurel_tree που σας λατρεύω!!). Η ιστορία έφτασε ξανά κοντά στην κορυφή πηγαίνοντας στο #30 στην Φαντασία *squealing like a baby dinosaur*.

Σας ευχαριστώ!!!! Με κάνετε να θέλω να βγάζω συνεχώς καινούργιο content!

Μην ξεχνάμε όμως ότι έχουμε και το μικρό ταπεινό blog μου: bookitocatt.wordpress.com.

Δείχτε λίγο αγάπη και εκεί :*

Μέχρι την επόμενη φορά σας φιλώ και καλές αναγνώσεις.