Η Πεντάμορφη και τα Τέρατα

Κεφάλαιο 10

Για την υπόλοιπη μέρα ο Τζούλιους είχε εξαφανιστεί. Προσπαθούσε να μην διασταυρωθούνε οι δρόμοι τους, μέχρι που αναγκάστηκε να την αντιμετωπίσει στο δείπνο. Την είδε να μπαίνει στην αίθουσα. Απέφυγε το βλέμμα της, το οποίο τον έψαχνε. Απλά έκατσε. Αμίλητος. 

Ο Λούσιους δεν έδωσε σημασία στην συμπεριφορά του αδερφού του. Το βλέμμα του κόλλησε στα πανέμορφα μάτια της που έκρυβαν κάτι. "Είσαι εντάξει;" την ρώτησε καθώς την πλησίασε και της πρόσφερε τον ώμο του. Εκείνη τον δέχτηκε. "Καλά είμαι" το μάτια της έπεσαν πάνω στον Τζούλιους, ο οποίος κοίταζε το πιάτο του. "Απλά με κούρασε αρκετά το μάθημα σήμερα". Το κεφάλι του Τζούλιους εκσφεντονίστηκε προς τα πάνω. Ο Λούσιους τον κοίταξε σαστισμένος. "Μάθημα; Νόμιζα ότι θα ξεκουραζόσουν σήμερα" τραύλισε σχεδόν. "Εγώ πίεσα τον Τζούλιους" το βλέμμα της δεν έφυγε στιγμή από πάνω του, ούτε όταν έπινε μια γουλιά από το κρασί της. "Και πως πήγε;" ρώτησε ο Λούσιους. Ένα ίχνος ζήλιας εμφανίστηκε στο πρόσωπο του για λίγα δευτερόλεπτα.

"Εντάξει καλούτσικα, χρειαζόμαστε κι άλλη εκπαίδευση" χαμογέλασε δήθεν αθώα η Κάθριν. Ο Τζούλιους χαμογέλασε. "Πολύ εκπαίδευση! Δεν πρέπει να σε βοηθάει μόνο αυτός ο τρόπος, δεν θα είμαι πάντα εγώ εκεί" της έκλεισε το μάτι. Άρχισαν να γελάνε και οι δύο. Ο Λούσιους τους κοίταζε παραξενεμένος. "Τι τρόπος;" νατη πάλι η ζήλια εμφανίστηκε. "Το φάρμακο" βιάστηκε να πει η Κάθριν. "Το φάρμακο;" ρώτησαν τα αδέρφια σαν χορωδία. Κοίταχτηκαν μεταξύ τους. "Φάρμακο!" τόνισε ο Τζούλιους αμέσως. Ο Λούσιους κοίταξε την Κάθριν. "Πορτοκαλί υγρό;" χαμογέλασε η Κάθριν. "Α ναι.. μάλιστα" χαμογέλασε βιασμένα το Λούσιους.

Μόλις τέλειωσαν το φαγητό ο Λούσιους προσφέρθηκε να την συνοδεύσει στο δωμάτιο της. Δέχτηκε. Γιατί να πει όχι. Η συμπεριφορά του όμως ήταν κάπως βεβιασμένη. Ο τρόπος που της μίλαγε, που της χαμογελούσε, πρόδιδαν κάτι άλλο. Μπορεί να ήταν η ιδέα της. Το μυαλό της όλο ερχόταν πίσω στο φιλί. Στο φιλί που την έσωσε και την έβγαλε από τον εφιάλτη. Αυτή η αίσθηση που την είχε κατακλήσει. Ακόμα ένιωθε τα χείλη του στα δικά της. Χαμογέλαγε κοιτάζοντας το υπερπέραν. "Φτάσαμε λέω" η φωνή του Λούσιους την έβγαλε από τις σκέψεις της. Την κοίταζε ανύσηχος. "Ναι ναι ευχαριστώ" του χαμογέλασε γλυκά. "Τότε να σε καληνυχτήσω" πήρε το χέρι της στο δικό του και έσκυψε να το φιλήσει. "Καληνύχτα" της είπε χαμογελώντας και έφυγε. "Καληνύχτα" ψέλλισε η ίδια.

Μπήκε στο δωμάτιο της και είδε δυο μάτια να την κοιτάνε. "Τι κάνεις εδώ;" τον ρώτησε. "Δεν είπες για το φιλί" της είπε σοβαρός. "Αφού το έκανες μόνο και μόνο γιατί πίστευες ότι θα με βοηθούσες. Σήμαινε κάτι άλλο;" σήκωσε το φρύδι της. "Όχι" είπε λίγο πιο συγκρατημένος "απλά ήθελα να το ξεκαθαρίσουμε". Ένιωσε ένα τράβηγμα στην κοιλιά της. Δεν ήξερε τι περίμενε. Άμα ήθελε πραγματικά να σήμαινε κάτι το φιλί ή όχι. Η απογοήτευση όμως την κυρίευσε. Συγκρατήθηκε. "Τώρα πήγαινε γιατί θέλω να ξεκουραστώ" του έδιξε την πόρτα. "Ναι βεβαίως" τραύλισε εκείνος. "Α! και σε παρακαλώ μην ξαναεμφανιστείς έτσι στο δωμάτιο μου. Γι αυτό υπάρχουν οι πόρτες" του χαμογέλασε. "Ναι.." την κοίταξε σαστισμένος "καληνύχτα". "Καληνύχτα" του έκλεισε το μάτι.

Τώρα ήταν μόνη της στο δωμάτιο της. Ξεφύσηξε. Κάθισε στο κρεβάτι της και έβαλε το κεφάλι της μέσα στα χέρια της. "Γαμώτο μου". Ένιωθε δάκρυα να απειλούν να βγουν στην επιφάνεια. Δεν ήξερε όμως γιατί. Γιατί ήθελε να κλάψει. Εκείνη του είπε ότι δεν σήμαινε τίποτα. Μήπως ήθελε να το αρνηθεί; Να της πεις 'Όχι Κάθριν σε αγαπάω'. Δεν ζούσε σε ένα παραμύθι. Η ζωή της ήταν όλο και πιο μακριά από ένα παραμύθι και τα αγόρια δεν ήταν σίγουρα πρίγκηπες. Την αγόρασαν. Την έχουν φυλακισμένη και περιμένουν να κάνει αυτό που θέλουν. Είναι όμως φυλακισμένη; Δεν της απαγορεύουν να κινηθεί μέσα στο κάστρο. Να βγει; Ποτέ δεν το προσπάθησε. Ποτέ δεν το θέλησε. Είχε ένα μέρος το οποίο το ένιωθε φυλόξενο. Ήταν όμως; Είχε μπλεχτεί σε κάτι το οποίο άρχιζε να την ξεπερνάει. Δεν είχε περιθώρια να φύγει τρέχωντας. Αντιθέτως, ετοιμάστηκε για να κοιμηθεί.

Την ίδια ώρα ο Λούσιους μπήκε φουριόζος στο δωμάτιο του αδερφού του. "Μάθημα; Μάθημα χωρίς εμένα;" φώναζε. Σάλια πεταγόντουσαν προς όλες τις κατευθύνσεις. "Κάνατε μάθημα χωρίς εμένα;" είπε πιο ήρεμα περνώντας το χέρι του πάνω από τα μαλιά του, φτιάχνοντας τα. "Επέμενε. Δεν μπορούσα να της πω όχι" ένα χαμόγελο προσπαθούσε να έρθει στην επιφάνεια. "Αυτό είναι κλεψιά! Δεν ήμουν καν εδώ" συνέχιζε να φωνάζει. "Κλεψιά; ΚΛΕΨΙΑ;" σηκώθηκε από την θέση του ο Τζούλιους και πλησίασε απειλητικά προς τον Λούσιους "Εσύ έχεις το θράσος να το λες αυτό κλεψιά; Εσύ που έριξες υπνωτικό στο φάρμακο της για να ξυπνήσει και να δει μόνο εσένα να την προσέχεις;". Τα δύο αγόρια στέκονταν αρκετά κοντά. "Λούσιους" ξεφύσηξε και απομακρύνθηκε. Έριξε τον εαυτό του στην καρέγκλα.

"Δεν πρόκειται να κερδίσεις" έφτυσε ο Λούσιους. Ο Τζούλιους έτριψε τους κροτάφους του. "Λούσιους μπορεί να είναι ένα παιχνίδι για εμάς αλλά μπλέκεται και κάτι το πιο σοβαρό. Για αυτό πρέπει να προσέχουμε" έδειχνε κουρασμένος. "Τι;" είχε γουρλώσει τα μάτια του. "Πρέπει να πιάσουμε την Σκύλλα" τον κοίταζε σοβαρά. "Έχεις δίκιο" ομολόγησε ο Λούσιους "Αλλά από αύριο θα είμαι συνεχώς μαζί σας". Πήγε να φύγει. Σταμάτησε τον κοίταξε. "Να ξέρεις ότι κι εγώ έχω κρυμμένα χαρτιά". Ένα παράξενο χαμόγελο άνθισε στο πρόσωπο του. Έκανε μεταβολή και έφυγε σχεδόν τρέχοντας από δωμάτιο.

-----

*insert clapping*
Επιτέλους μετά από αρκετό καιρό η Ερατώ ανέβασε κάτι. Ένα νέο κεφάλαιο και ελπίζει να μην αργήσει πάλι για το επόμενο. Σας ζητάει συγνώμη αλλά δεν φταίει αυτή. Η ζωή πιάστηκε στην μέση του γραψήματος αυτού εδώ του βιβλίου, του προσωπικού της βιβλίου και του blog της. Έπιασε και μια υποτυπώδης δουλειά. Από που να το πιάσει και που να το αφήσει.

Σας υπόσχεται όμως (για πολλοστή φορά, ελπίζοντας ότι αυτή η φορά θα είναι και αυτή που θα τηρήση την υπόσχεση) ότι θα βάλει σε πρόγραμμα το γράψιμο της και θα σας τιμήσει με καινούργια κεφάλαια αλλά και καινούργιες ιστορίες.

Μέχρι την επόμενη φορά, σας φιλά γλυκά και σας εύχεται καλές αναγνώσεις.