Η Πεντάμορφη και τα Τέρατα

Κεφάλαιο 28

 Το επόμενο που θυμάται είναι οι φωνές του Ντέιβιντ να τον ταρακουνάνε. Όχι δεν τον ταρακούναγαν οι φωνές του αλλά τα χέρια του. Ήταν ζαλισμένος. Ένιωθε ένα σφίξιμο στο στομάχι του. Κοίταξε μέσα στην θολούρα του τον Ντέιβιντ, ο οποίος τον κοίταζε ανύσηχος. 

"Τζούλιους, τι στο καλό συνέβη;" η φωνή του έτρεμε. Πετάχτηκε όρθιος. Μια ζάλη τον κατέκλυσε και έχασε την ισορροποία του. Ευτυχώς ο Ντέιβιντ τον έπιασε πάνω στην ώρα πριν πέσει ξανά κάτω. "Πρέπει να βρούμε τον Λούσιους" ψέλλισε μέσα στην θολούρα. "Τι έγινε;" ρώτησε ο Ντείβιντ βοηθόντας τον να  καθίσει στον καναπέ. "Δεν θέλω να καθίσω" έκανε να σηκωθεί αλλά η ζαλάδα κυριάρχησε ξανά στο θολωμένο του μυαλό. Έκατσε στον καναπέ θάβοντας το κεφάλι του στα χέρια του. "Πες μου τι έγινε για να μπορώ να βοηθήσω" γονάτισε ο Ντέιβιντ μπροστά του.

"Η Κάθριν έχει κυριευτεί από την Βάιολετ. Μια κοπέλα που κάποτε γνωρίζαμε και έχει πεθάνει" άρχισε να λέει. "Πως πέθανε; Γιατί την Κάθριν; Τι γίνετε Τζούλιους σε παρακαλώ πες μου". Ο Τζούλιους ήξερε ότι δεν θα μπορούσε να αποφύγει τις ερωτήσεις.

"Πριν αρκετά χρόνια ήρθε σε αυτό το σπίτι μια κοπέλα να δουλέψει. Την έλεγαν Βάιολετ. Ήταν γλυκιά, όμορφη και αμέσως την βάλαμε στο μάτι. Βάλαμε τότε ένα από τα πολλά στοιχήματα μας. Ποιος θα αποκτήσει την καρδιά της". Ξεφύσηξε. "Ο Λούσιους άρχισε να της μαθαίνει μαγικά για να την κάνει να τον εμπιστευτεί και να τον αγαπήσει. Ένας άνθρωπος όμως δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένος με τα απλά μαγικά. Σε εμάς η μαγεία ρέει μέσα μας. Είμαστε η μαγεία για αυτό μπορούμε να την κατευθύνουμε. Μπορούμε να την κάνουμε δικοί μας. Για αυτό είμαστε μάγοι. Ένας άνθρωπος όμως για να μπορέσει να κατακτήσει την μαγεία πρέπει να μπει στα μαύρα μονοπάτια της. Έτσι έκανε και αυτή. Άρχισε να την διαφθείρει. Τα καταπράσινα μάτια της άρχισαν να σκουραίνουν μέχρι που έγιναν μαύρα σαν το σκοτάδι που άνθιζε στην καρδιά της. Άρχισε να φέρεται αλλόκοτα. Να ζητάει άλλα. Τα πράγματα ξέφυγαν και χρειάστηκε να....". 

Πετάχτηκε όρθιος "για αυτό δεν σας έμαθα ποτέ μαγεία, οι άνθρωποι δεν την αντέχουν". Άρχισε να κατευθύνεται προς την σκάλα. Ο Ντέιβιντ μπήκε μπροστά του. "Τι χρειάστηκε να κάνεις;" η ματιά του είχε σκοτεινιάσει. "Χρειάστηκε να την σκοτώσω" ξεφύσηξε παραιτημένος "δεν είμαι περήφανος για αυτό που έκανα. Ο Λούσιους δεν με συγχώρεσαι ποτέ για αυτό". Δεν μπορούσε να κοιτάξει τον φίλο του στα μάτια. Ο Ντέιβιντ σήκωσε το κεφάλι του Τζούλιους έτσι ώστε να τον κοιτάει. "Όταν λες ότι έπρεπε, σε πιστεύω. Δεν ήρθε ακόμα η στιγμή που θα χαθεί η πίστη μου σε εσένα" έκανε μεταβολή και άρχισε να προχωράει προς την σκάλα. Ο Τζούλιους τον κοίταζε έκπληκτος. "Ο Λούσιους, αν δεν κάνω λάθος, βρίσκεται στην βιβλιοθήκη" προχωρούσε μπροστά αγέρωχος, χωρίς να αμφισβητεί την απόφαση του.