Η Πεντάμορφη και τα Τέρατα

Κεφάλαιο 30

Ακούγονταν χτύποι από την πόρτα της βιβλιοθήκης, την οποία πλέον δεν έβλεπες εξαιτίας των κλαδιών που την είχαν ασφαλίσει. Ακούστηκαν μουρμούρες και μια τρύπα δημιουργήθηκε, με έναν κρότο, εκεί που κάποτε ήταν η πόρτα. Τρεις φιγούρες μπήκαν μέσα. Μέσα στο ημίφως μπορούσες να διακρίνεις το σοκολατί χρώμα του άντρα που μπήκε πρώτο μέσα. Ακολούθησε μια κοπέλα ίδια σχεδόν με αυτό και ένας ψηλός άντρας. "Ντάντε δεν νομίζω ότι προλάβαμε" η άλλη αντρική φιγούρα είπε". "Ντέιβιντ κοίτα" η κοπέλα έδειξε το κέντρο της βιβλιοθήκης.

Εκεί ήταν πεσμένος στα γόνατα ο Τζούλιους με το κεφάλι του ακουμπημένο στις παλάμες του, σαν άγαλμα. Κλαδιά έβγαιναν από όλο το κορμί του και απλώνονταν σε όλη την βιβλιοθήκη. Δύο άμορφες μάζες βρίσκονταν μπροστά και πίσω του. Ο Ντάντε σήκωσε το δάχτυλο του στον αέρα και το δωμάτιο γέμισε φως. "Τι θα κάνουμε;" είπε τρομαγμένη η Μπεθ. Ο Ντέιβιντ κοίταξε τον Ντάντε περιμένοντας μια απάντηση, μια ελπίδα κάτι. "Ευτυχώς ο Τζούλιους δεν ξέρει να χρησιμοποιεί την δύναμη του και δεν ήταν θανάσιμη" δεν ήταν τόσο σίγουρος, αλλά ήλπιζε. Σχημάτισε ένα "Χ" στον αέρα με τα χέρια του και με μια απότομη κίνηση τα έφερε στα πλάγια του. Αμέσως τα κλαδιά έσπασαν και άρχισαν να αιωρούνται κομμάτια στον αέρα. 

Ένα βίξιμο άκουσαν από πίσω τους. Ο Λούσιους πάσχισε να πάρει ανάσα. Κάθε κομμάτι αέρα έκανε το στήθος του να πονάει. Έπεσε στα γόνατα του. "Πατέρα;" ρώτησε πιο έκπληκτος από ποτέ "τι κάνεις εδώ;". "Ήρθα, όπως πάντα, να καθαρίσω τα χάλια σας" του έριξε ένα αυστηρό βλέμμα. Ο Ντέιβιντ χαμογέλασε στον Λούσιους απολογητικά. Ο Ντάντε πλησίασε την Κάθριν και έκοψε το μενταγιόν που φορούσε πετάγοντας το στο έδαφος. Έβαλε το χέρι του στο κεφάλι του. Εκείνη άνοιξε τα μάτια της, τα οποία ήταν κατακόκκινα, και τον κοίταξε. "Σκότωσε με" γρύλισε "κάντο". Εκείνος της χαμογέλασε. "Δεν είμαι ούτε ο Τζούλιους ούτε ο Λούσιους" ψυθίρησε μόνο για εκείνη να το ακούσει "δεν με κυριεύουν οι συναισθηματισμού". "Ούτε για το αγόρι εκεί πίσω;" τον ρώτησε καρφώνοντας το εβένινο βλέμμα της στον Ντέιβιντ. Ο Ντάντε δεν απάντησε απλά την κοίταξε βλοσυρά. 

Το χέρι του άρχισε να φωτίζει. Ένιωσε το κεφάλι της να βράζει. Το σώμα της χωριζόταν στα δύο χωρίς όμως να κόβεται ή να σκίζεται. Ήταν σαν κάποιον να άρπαζε την ψυχή της και να την εξανάγκαζε να βγει έξω. Προσπάθησε να συγκρατηθεί αλλά μια κραυγή της ξέφυγε. Μία κραυγή που έδωσε ζωή στον Τζούλιους, ο οποίος μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχε κουνηθεί. Σήκωσε αργά το κεφάλι του και είδε τον πατέρα του. "Τι κάνεις;" φώναξε. "Αυτό που έπρεπε να κάνεις εσύ" απάντησε χωρίς να παίρνει τα μάτια του από πάνω της. Τότε το φως σταμάτησε να λάμπει και το σώμα της Κάθριν έπεσε στο έδαφος.