Η Πεντάμορφη και τα Τέρατα

Κεφάλαιο 15

Ο διάδρομος σταμάτησε μπροστά σε μια τεράστια δίθυρη ξύλινη πόρτα, η οποία απλωνόταν τουλάχιστον σε 3 μέτρο ύψος. Η Μπεθ έσπρωξε την πόρτα και εμφάνισε μια μεγάλη αίθουσα. Στους τοίχους υπήρχαν μόνο βιβλίοθήκες οι οποίες υψώνοντας μέχρι το ταβάνι και ήταν γεμάτες βιβλία. Σε μια γωνία υπήρχε ένα τζάκι το οποίο με περιτεχνία μπλεκόταν με τις βιβλιοθήκες. Μπροστα στο τζάκι υπήρχε μια κατακόκκινη βελούδινη πολυθρόνα  με ξύλινα πόδια στο σχήμα οπλής, στην οποία καθόντουσαν δύο ανδρικές φιγούρες. Η μία φιγούρα είχε τα πόδια της απλωμένα πάνω στο ξύλινο τραπεζάκι μπροστά από την πολυθρόνα. Δεξιά και αριστερά από το τραπεζάκι υπήρχαν δύο καναπέδες. Αυτό το σαλονάκι απλωνόταν μέχρι λίγο πριν την μέση του δωματίου. Από την άλλη πλευρά υπήρχε ένα τεράστιο τραπέζι παρόμοιο με αυτό τις τραπεζαρίας, το οποίο περιτριγυριζόταν από μεγάλες ξύλινες καρέκλες με κόκκινα βελούδινα μαξιλαράκια.

Μόλις ένιωσαν την παρουσία τους οι δύο άντρες, οι οποίοι μέχρι εκείνη την στιγμή συζητούσαν, σηκώθηκαν. Η καρδιά της έχασε ένα χτύπο μόλις γύρισαν και την κοίταξαν. Η απογοήτευση την κατάπιε. "Αδερφέ" φώναξε η Μπεθ και έτρεξε να αγκαλιάσει την μία φιγούρα. Μπροστά της στεκόντουσαν ο Ντέιβιντ και ο Λούσιους. Έψαξε με το βλέμμα της τον χώρο. Ο Λούσιους την πρόλαβε. "Ο Τζούλιους δεν ένιωθε καλά και δεν θα είναι μαζί μας". Πρώτη φορά τον είδε να χαμογελάει τόσο έντονα. "Ντέιβιντι, πότε ήρθες και δεν μου το είπες;" ρώτησε η Μπεθ. "Πριν από λίγο έφτασα, έφερε το φόρεμα της Κάθριν" έκλεισε το μάτι του προς το μέρος της. Χτύπησε τα δάχτυλα του και ένα φόρεμα εμφανίστηκε στην μέση του δωματίου. Το φόρεμα βρισκόταν στον αέρα σαν να το φοράει μια αόρατη κούκλα.

Η Κάθριν το πλησίασε. Ήταν στο χρώμα του ουρανό λίγο πριν σκοτεινιάσει εντελλώς, μόνο έτσι θα μπορούσε να σχολιάσει κάποιος το μπλε του φορέματος. Μικρά διαμαντάκια σαν φωτεινά αστέρια απλώνονταν σε όλο τον ποδόγυρο και αραίωναν όπως ανέβαιναν, ώστε από λίγο πριν την μέση της και πάνω δεν υπήρχε κανένα. Το φόρεμα τελείωνε σε μια καρδιά από δαντέλα στο σημείο του στήθους της και επεκτεινόταν σε μια σκούρα διαφάνεια στα χέρια της και μια στρογγυλή λαιμόκοψη. Τα χέρια της πέρασαν ελαφρά πάνω στο ύφασμα, το οποίο ήταν μαλακό σαν σύνεφο, άμα το σύνεφο είχε αφή. Ήταν πανέμορφο. 

Δεν κατάλαβε πόση ώρα το κοιτούσε όταν ένιωσε ένα χέρι στον ώμο της. Γύρισε και κοίταξε τον Λούσιους, παρατηρόντας ότι ήταν πλέον μόνοι τους στον χώρο. "Πως σου φαίνεται;" της είπε μαλακά. "Είναι πανέμορφο" απάντησε εκείνη. "Είναι επιλεγμένο ειδικά για σένα" την πλησίασε. Άρχισε να παίζει με μία μπούκλα της. "Τα μαλλιά σου θα τα ανεβάσουμε πάνω" της χαμογέλασε. "Θα τονίζει αρκετά αυτά τα πανέμορφα μάτια σου" ο αντίχειρας του χάιδεψε το μάγουλο της, λίγο πιο κάτω από το μάτι της. "Θα είσαι πανέμορφη" της ψυθίρισε, με την φωνή του να φέρνει ανατριχίλες στο κορμί της. Κοκκίνησε και απομακρύνθηκε.