Η Πεντάμορφη και τα Τέρατα

Κεφάλαιο 20

Έβλεπε την Κάθριν να απομακρύνεται από το οπτικό του πεδίο και ένιωθες τόσο ανίκανος. Ανίκανος να την βοηθήσει. Προσπαθούσε με λύσσα να ελευθερωθεί από αυτά τα χέρια που τον κράταγαν αλλά δεν το κατάφερνε. Κοίταξε τον αδερφό του. Και εκείνος προσπαθούσε το ίδιο. Γύρισε το βλέμμα του προς εκείνον. Ξέρανε και οι δύο ότι την είχαν πατήσει σαν σχολιαρόπαιδα. "Γαμώ το κέρατο μου" αναφώνησε. Ο Λούσιους απέσυρε το βλέμμα του και κοίταξε το πάτωμα. "Κάπως θα μπορούσαμε να..." άρχισε να λέει όταν τα χέρια άνοιξαν και χώθηκαν μέσα στο πάτωμα από το οποίο είχαν βγει. Τίποτα δεν είχε μείνει για να δείχνει την ύπαρξη τους, μόνο οι μώλωπες στα πόδια των αδερφών. 

Δεν περίμεναν να σκεφτούν την κατάσταση, απλά άρχισαν να τρέχουν προς το μέρος που είδαν τις κοπέλες να φεύγουν. Έφτασαν μπροστά σε μια πόρτα. Ήταν κλειδωμένη. "Patefio*" φώναξε ο Λούσιους. Η Πόρτα δεν άνοιξε. Το επανάλαβε καμιά δεκαριά φορές χωρίς αποτέλεσμα. "Solveret**" φώναξε οργισμένος ο Τζούλιους. Δεν έγινε τίποτα στην αρχή. Φώναξε οργισμένος. Ένα βουητό άρχισε να έρχεται από την πόρτα. Το βουητό όλο και δυνάμωνε μέχρι που μετατράπηκε σε κίνηση και όλη η πόρτα βγήκε από την θέση της και εκσφενδονίστηκε προς τα πάνω τους. Έσκυψαν ακριβώς πριν περάσει ξυστά από τα κεφάλια τους. Έμεινα για λίγο να κοιτάνε την πόρτα. Η έκπληξη δεν κράτησε πολύ. Άρχισαν πάλι να τρέχουν. 

Έφτασαν στους πρόποδες μια στριφογυριστής σκάλας, η οποία συνέχιζε μέχρι εκεί που έβλεπε το μάτι. "Λες να είναι μαγεμένη;" ρώτησε ο Τζούλιους τον αδερφό του. "Πραγματικά δεν ξέρω" ακούστηκε έκπληκτος, σαν να μην πίστευε ότι δεν μπορούσε να καταλάβει εάν υπάρχει μαγεία ή όχι. "Θα μπορούσα με να δοκιμάσουμε κανένα...." άρχισε να λέει ο Τζούλιους όταν μια στριγγλιά τον διέκοψε, μια στριγγλιά που προερχόταν από το τέλος της σκάλας. Τα αγόρια κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. Αναγνώρισαν και οι δύο την φωνή. "Κάθριν" ψέλλισαν ταυτόχρονα. "Δεν με νοιάζει εγώ πάω" είπε ο Λούσιους και πήγε να ανέβει την σκάλα. Τον σταμάτησε ο Τζούλιους. "Άμα είναι μαγεμένη θα μπλεχτούμε σε μια λούπα και δεν θα μπορούμε να την σώσουμε" του είπε και ο πόνος ήταν ευδιάκριτος στην φωνή του. "Δεν μπορούμε να μην κάνουμε τίποτα" απάντησε ο Λούσιους. Ο Τζούλιους ξεφύσιξε. Σκεφτόταν. Σκεφτόταν όσο το δυνατόν περισσότερο μπορούσε. Το μυαλό του είχε αδειάσει.

Ένιωθε άχρηστος, αβοήθητος, άχρηστος και έβλεπε στο βλέμμα του αδερφού του ότι και ο ίδιος έτσι ένιωθε. Τα γρανάζια του μυαλού του λειτουργούσαν. Δεν του ερχόταν τίποτα. Είναι ένας από τους μεγαλύτερους μάγους της εποχής του. Προερχόταν από την καλύτερη οικογένεια μάγων. Ήταν επιχειρηματίας, με μια δυναστεία πάνω στα παράγοντα από τα τριαντάφυλλα. Δεν μπορεί να είναι τόσο άχρηστος όταν κάποιος χρειαζόταν την βοήθεια του. Ειδικά όταν ο κάποιος ήταν η Κάθριν, η Κατ του. Άρχισε να εκνευρίζεται ακόμα περισσότερο. "Γαμώτο, γαμώτο, γαμώτο" επαναλάμβανε συνέχεια ανεβάζοντας την φωνή του όλο και περισσότερο. Ακούμπησε το κεφάλι του στον κρύο πέτρινο τοίχο. "Γαμώ το κέρατο μου" ούρλιαξε και κοπάνησε την γροθιά του με δύναμη στον τοίχο. Κάτι ακούστηκε να σπάει και ένας πόνος διαπέρασε το χέρι του. Άρχικά πίστεψε ότι έσπασε τον καρπό του, αλλά ο πόνος ήταν περισσότερο σαν να τον διαπέρασε ρεύμα παρά σαν να έσπασε κάποιο κόκκαλο στο κορμί του. Κοίταξε τον τοίχο. Μια τρύπα είχε δημιουργηθεί εκεί που πριν από λίγο ήταν η γροθιά του. 

Κοίταξε το χέρι του. Μια κοκκινήλα απλωνόταν στις κλειδώσεις του. Αίμα έτρεχε, αλλά δεν είχε σπάσει τίποτα. Ο πόνος έκανε το μυαλό του να καθαρίσει. Έφυγε η μορφή της Κάθριν από το μυαλό του. Σταμάτησε να σκέφτεται ότι βρίσκεται σε ένα δωμάτιο κάπου στον πύργο και μπορεί να πονάει ή το χειρότερο να είναι νεκρή. Απομακρύνθηκε από τα αισθήματα του. Διαχώρησε τις σκέψεις του. Τώρα μπορούσε να λειτουργήσει. Δεν ένιωθε αβοήθητος. Είχε βρει ήδη την λύση. "Την πουτάνα" ψέλλισε και κοίταξε έκπληκτος τον Λούσιους, εκνευρισμένος με τον ίδιο του τον εαυτό που δεν το είχε ήδη σκεφτεί. "Το έλυσες" αναφώνησε ενθουσιασμένος ο Λούσιους. "Ναι! Γαμώ το κέρατο μου! Σε αυτό βασίστηκε" άρχισε να προχωράει προς την σκάλα. "Τζούλιους τι έγινε;" ο Λούσιους τον κοίταζε μπερδεμένος. "Είναι μαγεμένη η σκάλα αλλά όχι έτσι όπως πιστεύαμε". Ο Λούσιους κοίταξε την σκάλα. 

Γούρλωσε τα μάτια του όταν η συνηδειτοποίηση χτύπησε και εκείνος. "Μεγέθυνε τα συναισθήματα. Μας έκανε να σκεφτόμαστε μόνο την Κάθριν και να θολώνουμε, να μπερδευόμαστε όταν προσπαθούσαμε να σκεφτούμε κάτι άλλο" ψέλλισε ταραγμένος ο Λούσιους. "Σκεφτόμασταν ότι θα κολλάγαμε σε λούπα και δεν θα μπορούσαμε να την σώσουμε. Η λούπα δεν είναι το μόνο ξόρκι που μπορεί να γίνει, αλλά ήταν το μόνο που σκεφτόμασταν. Και κάθε γαμημένη φορά που προσπαθούσαμε να δούμε πως θα ξεπεράσουμε το ξόρκι της λούπας τόσο πιο μέσα στο πραγματικό ξόρκι μπαίναμε. Η Κάθριν ήταν το μόνο που μας ένιωζε και ότι πονάει και ότι δεν μπορούμε να την σώσουμε. Αβοήθητοι. Άχρηστοι. Μας θόλωσε το μυαλό" ακουγόταν τόσο εκνευρισμένος ο Τζούλιους. "Εκμεταλλεύτηκε τα συναισθήματα μας, αλλά πως ήξερε ότι θα πετύχαινε;" σταμάτησαν στην μέση της σκάλα και κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. Ο Λούσιους είχε κάνει την πιο σωστή ερώτηση. "Χάρυβδη" απάντησαν ταυτόχρονα και άρχισαν να τρέχουν πάνω στην σκάλα.

Έφτασαν στην κορυφή πολύ πιο γρήγορα από όσο πίστευαν. Εκεί υπήρχε μια ξύλινη πόρτα, με μια σιδερένια κλειδαριά. Δύο κεριά ήταν αριστερά και δεξιά της πόρτα, φωτίζοντας ότι χρειαζόταν για να βρίσκουν τον δρόμο τους. "Είμαστε σωστά;" ψιθύρισε ο Λούσιους και δέχτηκε μια κίνηση να κάνει ησυχία από τον Τζούλιους. Η απάντηση δεν άργησε να έρθει. Άρχισαν να ακούνε φωνές από την άλλη πλευρά της πόρτας. "Τι θέλετε από μένα;" φώναζε η μία φωνή που αμέσως αναγνώρησαν ως την Κάθριν. "Θα δεις αμέσως" απάντησε η άλλη, πιο τραχιά και συρτή. Δεν περίμεναν να ακούσουν κι άλλα. Κλότσησαν ταυτόχρονα την πόρτα την ίδια ώρα που φώναζαν ένα ξόρκι για να ξεκλειδώσει.

Η πόρτα αποχώρησε από το βάρος τους και έπεσε με ένα γδούπο στο πάτωμα και τότε τους είδαν. Την Κάθριν δεμένη στον τοίχο με αλυσίδες, γεμάτη πληγές και από πάνω της δύο φιγούρες να την επεξεργάζονται. "Κάθι" φώναξε ο Λούσιους χωρίς να μπορεί να κρατήθει και δύο βλέμματα έπεσαν πάνω τους.

-----------

*Patefio=Άνοιξε (λατινικά)

**Solveret=Σπάσιμο (λατινικά)

---------

Έτσι για να γίνεται πιο ενδιαφέρον και να μην βαριόμαστε, ας αλλάξουμε λίγο point of view. Muahahahahahaha!!