Η Πεντάμορφη και τα Τέρατα

Κεφάλαιο 29

"Τι κάνεις;" τον είχε πιάσει εξαπίνης. "Δεν θα σε αφήσω να μου την πάρεις" τον χτύπησε ξανά. Ο Τζούλιους δεν αντιγύρισε καμιά επίθεση. "Σε έχει μαγέψει" φώναξε στον αδερφό του. "Προσπαθείς να μας χωρίσεις" τον έβαλε κάτω και ανέβηκε πάνω του. Άρχισε να τον χτυπάει. "Λούσιους είμαι ο αδερφός σου" ψέλλισε. Για λίγο ο Λούσιους σταμάτησε και κοίταξε το αιματοβαμμένο πρόσωπο του Τζούλιους. "Τζούλιους" ψέλλισε. "Δεν είναι η γλυκιά Βάιολετ που γνωρίζαμε, έχει γίνει κάτι άλλο" ψέλλισε ο Τζούλιους βήχοντας αίμα. "Γιατί την σκότωσες" η φωνή του Λούσιους ράγισε. Πλέον έκλαιγε με τα δάκρυα να μπερδεύονται με το αίμα του Τζούλιους. "Ξέρεις ότι έπρεπε, το σκοτάδι την είχε καταπιεί δεν θα ήταν ποτέ η ίδια" κάθε ανάσα που έπαιρνε πόναγε. "Δεν χρειαζόταν να την σκοτώσεις" ψέλλισε πίσω ο Λούσιους. "Ξέρεις πολύ καλά τι χρειαζόταν να γίνει". Ο Λούσιους τον ξεκαβάλησε. Κάθισε δίπλα του.

"Σκότωσε τον" φώναξε η Βάιολετ "όπως σκότωσε εμένα". "Όχι" ψυθίρησε ο Λούσιους. "Αδύναμε" στρίγγλιξε η Βάιολετ. "Θα το κάνω τότε εγώ".

Τα μαλλιά της έπλεαν γύρω της σαν εκατομμύρια φίδια έτοιμα να τους κατασπαράξουν. Το φόρεμα κουνιόταν ακανόνιστα γύρω της. Τα μάτια της είχαν σκουρύνει κι άλλο που άγγιζαν το μπλε του βραδινού ουρανού. Εμφάνισε στο χέρι της ένα μαχαίρι με λευκόχρυση λεπίδα και λαβή που θύμιζε τυλιγμένο φίδι. Δεν τους επιτέθηκε όμως. Αντίθετα, έφερε την λεπίδα πάνω στο χέρι της και το έκοψε. Τα δύο αδέρφια γούρλωσαν τα μάτια τους. "Θα αρχίσω βέβαια από εκείνη" χαμογέλασε. "Μπορούμε να σου βρούμε άλλο σώμα" φώναξε ο Λούσιους "και θα είμαστε μαζί".

"Ανόητε" γρύλισε. Άρχισε να χαϊδεύει το μαχαίρι με το δάχτυλο της. "Θα πρέπει να σας ευχαριστήσω για αυτό βέβαια. Μπορεί, όταν με σκοτώσατε εκείνο το βράδυ, να καταστρέψατε το θνητό σώμα μου αλλά μπόρεσα με ένα ξόρκι να σώσω την άυλη μορφή μου. Πέρασε σχεδόν ένας αιώνας από τότε και μπόρεσα να γίνω καλύτερη στα μαγικά αφού πλέον ήμουν μέσα στο σκοτάδι. Δεν υπάρχει άλλο σώμα" πέταξε το μαχαίρι προς τον Λούσιους. Ο Τζούλιους τον έσπρωξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε και η λεπίδα πέρασε πάνω από το χέρι του δημιουργόντας μια βαθιά ουλή. Ο Τζούλιους δεν έδωσε καν σημασία στην ουλή. Κλωστές άρχισαν να βγαίνουν από το δέρμα του και έδεναν την ουλή όπως ο ιστός αράχνης που τυλιγόταν γύρω από το υποψήφιο θήραμα. Σηκώθηκε όρθιος και την κοίταξε στα μάτια.

"Και κάποιος άλλος βλέπω, ήρθε πιο κοντά στο σκοτάδι" του χαμογέλασε "θα είμασταν το καλύτερο ζευγάρι". "Δεν το νομίζω" της απάντησε. Έπιασε από τον αέρα ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο. "Τα τριαντάφυλλα είναι τόσο όμορφα αλλά και τόσο θανάσιμα" η φωνή του είχε παραμορφωθεί. Το πέταξε προς εκείνη. Πέρασε ξυστά από το μάγουλο της. Λίγο αίμα έτρεξε από την γρατζουνιά. Εκείνη δεν έδωσε σημασία. "Κρίμα" είπε μόνο και έφερε ξανά στο χέρι της το μαχαίρι. Ο Τζούλιους συνέχισε να της πετάει τριαντάφυλλα σαν καρφιά προς τα εκείνη, τα οποία εμφάνιζε από τον αέρα. Εκείνη τα απέφευγε σαν να χόρευε. "Μπορεί να την σκοτώσεις" του είπε "αν και δεν σε εμπόδισε ποτέ αυτό".