Yalnızlık Düeti

'O'-1

Herkes çocukluğunu hatırlayınca mutlu olur. İstemese bile gülümser. Hatta o zamanlar utandığı şeyleri şu an komik bile bulur.
'Çocukluk' der geçerler.

Ben geçemedim. O günleri asla ama asla hatırlamak istemedim. Hani çocuğuz diye çoğu şeyi görmezden gelebiliriz ya, ben gelemem.
Yaptıklarım bir çocuğun yapacağı, yapsa bile gözardı edilesi şeyler değil.

Acı bir geçmiş kaderim. Arkamdaki eli bıçaklı katil. Her an bıçağının ucuyla çizikler atıyor sırtıma. Kapatılamayacak yaralar açıyor yüreğime. Ama hak diyorum. Savunamam kendimi. 'Ama'lı cümlelere sığınamam.

O zamanlar küçük ama sıcak bir evimiz vardı. Günün birinde paramparça olacağımızı bilmeden yaşar giderdik.

Her şey iyiyken ben de iyiydim. Mutluydum. Hatta gülümserdim bile. Ama bir gün nedense evimiz soğudu. Daha bir küçüldü sanki.

İşte o gün dedi annem 'sakın seni onun yanında görmeyeyim.'.
Nedensizce uzak durdum ondan. Zaten uzaktım ya..

Hakkında duyduklarımız bizi şaşırtıyordu. Çocuk aklımızla bile. Annem olur olmaz laflar ediyordu onunla ilgili, annesiyle ilgili. Nedenini bilmezdim.
Bir süre sonra ben de cephe almaya başladım.
Başlarda annem kızmasın diye uzak dururken zamanla nedensiz bir öfke kaplamıştı içimi ona karşı. Karşı konulmaz bir öfke.

Bir gün, belki ona belki başkasına, sinirimden sınıfına dalmıştım birden. Herkes bana dönerken o elindeki silgisiyle oynuyordu. Oynuyordu dediğim, itinayla kalemliğine yerleştiriyordu.

Sinirin etkisiyle çatacak yer ararken, resmen buradayım demişti bana. Hızla kaptım elinden silgiyi. Şaşkınlığı henüz başlamışken çöpe attım birden. Daha bir katlandı şaşkınlığı.

Bir an düşüp bayılacak sandım. Ama bayılmadı. Ağlar sandım ama ağlamadı. Bağırır sandım ama bağırmadı. Öylece baktı sadece.

Tüm hayatım boyunca, o lanet güne kadar o bakışları her gece rüyamda gördüm. Her gece o olayı başa sarıp düzelttim. Ama geçmiş değişmedi.

Ta ki o güne kadar. O günden sonra her gece başka bakışları misafir oldu rüyama.