Yalnızlık Düeti

O-8

Kapı açıldı birden. Evet, bunun için gelmiştim belki ama yine de ne yapacağımı bilememiştim.
Saklandım bir köşeye. Çok kasmıştım kendimi. Neden sonra avucumdaki şeyi farkettim.

Bir tokaydı. Onun için almıştım. O an kendimi ona sürekli hatırlatmanın tek yolu bu gibi gelmişti. Tokaya bir bakış daha atıp avucumu kapattım.

Elinde çöp kovasıyla çöpe gidişini izledim. İşini bitirmiş dönecekti. Göz göre göre gidiyordu ve ben hareket bile edemiyordum.
Cesaretsizliğime mi, hüznüme mi yanayım bilememiştim o an.

Sonra bir an çıktım köşemden. Kapıya kadar gittim. Çoktan içeri girmişti oysa.
Tıkladım usulca. Ardından tokayı yere bırakıp yine aynı köşeye gittim.

Hiç düşünmemiştim ama ya kapıyı başkası açsaydı?? Neyse ki o açmıştı. Ne olduğunu anlayamaz gözlerle etrafa bakındı. Sonra yerdeki tokayı farketti. Eğildi yavaşça.

Eline alıp evirip çevirmesini izledim. Sonra yine bakındı etrafa. Uzaktım belki ama gözlerindeki anlamı seçmiştim. Anlamıştı benim olduğumu.

Hüzünvari bir gülüş geçti yüzünden. Ardından hiç düşünmeden saçlarını başındaki lastik tokadan kurtardı. İki yanından birer tutam alıp arkada birleştirdi ve tokayı yerleştirdi.

Yine bakındı etrafa. Sonra arkasını döndü. Oyalanarak kapattı kapıyı. Sanki.. sanki onu izlediğimi biliyordu da, tokayı saçında görmemi istemişti.

***

Sınav, sınav sonuçları, tercih zamanı derken zaman akmıştı ve ben tutamamıştım. Tüm kafa dağınıklığıma rağmen istediğim bölüme gidebiliyordum. Neresi olduğu umurumda değildi, başka bir şehre gidiyordum sonuçta.

Valizimi toparlayıp yola çıkacakken düşündüm. Kaçış sebebimi, geçmişi düşündüm.
Acaba dedim. Acaba silebilmiş miydim geçmişin isini anılarımdan? Gerek yok muydu gitmeye?

Hayır dedim sonra. Ona yaşattığım o güzel günler -sanırım güzeldi, yani en azından gülüyordu- sadece birazını ödemişti.

Ve ben, ne yaparsam yapayım silemeyecektim o isleri. Onun anılarından silinse bile benden silinmeyecekti.

Belki de gitmek, o islerin üstüne çekilecek birer katman olacaktı. Silinmeyecekti ama gözükmeyecekti de.