Yalnızlık Düeti

Defter-18

Aradan geçen günler.. ve bendeki değişim.
Daha sık gülen bir kıza dönmüştüm. Daha çok konuşuyordum.
Hala kısa cümleler kuruyordum ama.

Neredeyse her çıkışta karşılaşıyorduk. Planlı değildi hiçbiri. Ama denk geliyorduk işte. Markete kadar yürüyüp oradan sonra ayrılıyorduk.
Belki beş dakikalık bir mesafeydi. Fakat o beş dakikaya çok şey sığıyordu.

Şimdiye kadar hiç böyle şeyler yaşamamıştım. Ne arkadaşlıktan ne de iletişim kurmaktan anlardım ben. Ama O'nunla konuştuğum o dakikalarda bunlara ihtiyacım yok gibiydi. Bir şekilde oluyordu, anlaşıyorduk.

Dönemin sonuna gelmiştik neredeyse. Yaz tatilleri diğerleri için ifade ettiğinden çok farklıydı benim için. Bunu geçen yaz daha bir farketmiştim. Her zamanki gibi güzel başlayıp kötü bitmişti.

Bende durumlar böyle iken, O'nun tarafında daha farklıydı her şey. Bir defasında boğulduğunu söylemişti. "Boğuluyorum ama yine de yaşıyorum." demişti. Ne dediğini tam anlamamıştım ama yine de anlamış gibiydim.

Sınavı vardı. Ve belki de sınava girip gidecekti buralardan. Ben ise tek arkadaşımı kaybedecektim.
Yoksa daha fazlasını mı?

O an aklıma gelenlere kızmıştım. Hatırlıyorum.  O benim için fazla bir şey ifade edemezdi. Sadece bir arkadaştı ve ben bu duruma yabancı olduğum için böyle hissediyordum. Tek sebebinin bu olduğunu düşünmüştüm.

Sonraki gün çıkışta gördüm yine onu. Sanırım bir yada iki hafta vardı okulların kapanmasına. Her zamanki köşede direğe yaşlanmış bekliyordu.
Beni görünce toparlanıp gülümsedi. Ben de karşılık verdim.

Biraz yürüdük yine. Marketin yanına kadar. Ama bu defa suskunduk. Ne o ne ben çok konuşmadık. Tam marketin önündeyken içecek ikram etmek istedi. Aynı ilk günkü gibi.
Gülümseyip kabul ettim. Nedense içimdeki his bu günü, bu anları biraz daha uzatmam gerektiğini söylüyordu.

Haklıymış. Keşkeler insana derin iç çekişlerinden başka bir şey kazandırmıyor.