Yalnızlık Düeti

Defter-3

Ben hep hor görüldüm. Kimseye karışmazdım halbuki. İlkokuldaki Ahmet gibi değildim mesela. Kimseye silgi fırlatmaz, defterlerini yırtmazdım.
Pelin gibi de değildim. Saçım çekildiği zaman bağıra bağıra ağlamazdım.

Ama nedense hep suçlu ben olurdum. Çantası yere atılan, ayakkabısına basılan, oyunlara alınmayan ben...

Sordum çok kendime. Kötü insanlar sorgusuzca yaşarken, çoğu zaman suçlanmazken neden ben diye.

Bir keresinde sıra arkadaşım bana çok güzel bir silgi vermişti. Kokulu olanlardan. Yeşil elma kokardı. En sevdiğim meyveydi de. Sadece bir kere yemiştim ama en sevdiğim oluvermişti işte.

Kullanmaya kıyamazdım onu. Kalemliğimdeki en güzel köşe onundu mesela.

Bir gün O geldi.. Geldi ve silgimi birden çöpe attı. Ağzımı bile açamadım. Sanki dilimi yutmuştum. Ama sanki gerçekten yutmuştum. O yumru denilen şey oturmuştu boğazıma ve asla kıpırdamamıştı.

O benim en sevdiğim silgim diyememiştim.
Neden yaptın diyememiştim.
Ben sana ne yaptım diyememiştim.
Sen bana bunu niye yaptın diyememiştim.

Ağlayamadım bile. O ise yüzüme kötü kötü bakıp gitmişti. İşin ilginci bizim sınıfta bile değildi. Ben birinci sınıftım o ise üç.

Yaşım kadar küçük kalbim ilk o zaman kırıldı. Sevdiklerimin acısına çokça şahit olmuştum ama kaybına hiç şahit olmamıştım -olacaktım ama sonra-.
İlk defa sevdiğim bir şey gözlerimin önünde gitmişti.

Sonra ne mi yaptım? Bütün okul hayatım boyunca üstüme yapıştırılan 'pasaklı' lafının koyulmasına sebep olacak şeyi yaptım.

Gittim ve silgimi çöpten aldım. Herkes bana öyle bir bakmıştı ki... Sanki iğrenç bir şeye bakar gibi.. sanki ben bir çöpmüşüm gibi.

Tabi bu bakışları o zaman adlandıramamıştım.
İçimden hiç sevdikleri bir şeyi kaybetmediklerini düşünmüştüm. Sevdikleri şeyler için bunca iğrenç bir şeyi yapamayacaklarını düşündüm. Halbuki ben daha sonra onca şey yapacaktım, yapmak zorunda olacaktım.

Şimdi şimdi anlıyorum o bakışları. Ama fikrim hala sabit. Sevdiklerin için katlanabilecek şeylerin yoksa sevmek neye yarar ki?