Yalnızlık Düeti

'O'-2

Son günlerde sessizliğim iyice artmıştı. Okulda da sokakta da pek konuşmaz olmuştum.
Sanki hayat, sen sus artık sıranı savdın diyordu. Sahi, bunun için çok erken değil miydi?

İlkokul üçte, susmak zorunda kalmış bir oğlan çocuğu. Hayat herkese eşit davranmıyor. Bunu en çok bizim sokakta görüyorum.

Her neyse. O zamanlara dönelim..
Okulda sessizdim çünkü silgi olayından sonra birkaç vukuatım daha olmuştu ona karşı. Saçını çekmeler, çelme takmalar...

Allahım! Şu an hatırladıkça kanım donuyor. Ama o zamanlar içime işlenmiş bir nefret vardı. Hem de sebepsiz.
Şimdi istersem onca suçlu bulabilirim bunun için. Belki başta da annem gelir. Ama hayır! Suçlu benim.
Bunu bir yerden sonra durdursaydım belki de suçlu olmayacaktım. Ama durmadım.

Yoktu. Okula gelmiyordu. Sokağa çıkmıyordu -zaten pek çıkmazdı-. Çok nadir babasını görüyordum ama onu hiç görmemiştim uzunca zaman.

Meraklanmadım desem yalan olur. Çocukluk ya, biraz biraz pişman olamaya başlamıştım sanki. Ama bazı kişilerin hasta olmuş ondan gelmiyor demesiyle o pişmanlık da uçup gitmişti.

Ama nedense o gelmeyişleri hiç birkaç gün önce gördüğüm sahnelere yormamıştım. Nedense.

Sabahtı. Hatta sabah bile değildi belki, geceydi.
Tuvalete gitmek için kalkmıştım. Gözlerim mahmur, aklım yarı giderken dışarıdan büyük bir gürültü geldi. Belki de küçüktü ama bana devasa bir ses gibi gelmişti.

Korku ve merakla perdeyi yarılamıştım. Annesi.. yere düşmüştü. Sanırım çöp kutusuna takılmıştı çünkü çöp kutusu devrilmiş, etraf çöp dolmuştu. Sesin kaynağı da o olmalıydı.

Elindeki ve üstündeki tozları silkeleyerek üstündeki çöpleri atarak kalktı ve devam etti yoluna.
Bu saatte nereye giderdi ki? Bu saatte bir anne dışarıda Ne yapardı ki? Ya elindeki çanta? Kocamandı.

Vücudumun sinyallerine daha fazla kayıtsız kalamamıştım. O yüzden perdeyi kapatıp lavaboya gittim. Sonra da uyudum.

Hiç aklıma gelmezdi. O yüzden umursamamıştım. Halbuki anneler gitmezdi. Gitmemeliydi.