Yalnızlık Düeti

Defter-4

İyi okumalar. Okuyan arkadaşlardan ricam, beğendiyseniz oy verir misiniz?

Zaman o zaman için yavaş ama şimdi bakınca hızlı geçti.
O günler sanki hiç bitmeyecek gibiydi.
Silgimi çöpten aldığım günden beri herkes benden iyice soğumuştu. Nasıl olduğunu anlamadığım bir şekilde, bu olayı mahalledeki çocuklar bile duymuştu. Artık orada da 'pasaklı'ydım ben.

Lakabım değil ama, gördüğüm muamele çok koyuyordu. Hele ki nedenini bilmediğim halde O'nun bana karışması..
Yaşıt bile değildik. Ona kötü davranmamıştım. Oyununu bozmamıştım.
Hatta sadece birkaç kez görmüştüm ama o sanki düşmanımmış gibi davranıyordu bana.

Okuldan dönerken aynı yoldan dönerdik mesela. Ama o beni gördüğü an yönünü değiştirirdi.
Böylece anlam veremediğim şeylere her geçen gün yenileri eklenirdi.

Bir gün çantamın ipleri sökülmüştü -yine-.
Anneme dikmesi için götürdüğümde yine gözlerini silerken yakalamıştım onu.

Merak ediyordum, hep mi böyleydi yoksa bana mı denk geliyordu. Bunun cevabını bilmiyordum ama tek bildiğim bu görüntülerin bana hiç iyi gelmediğiydi.
Henüz daha hayatla tanışmamış ben için, bir önizleme gibiydi ve gittikçe içimdeki umutları kemiriyordu. En sonunda mücadelemin daha başlamadan bitmesine sebep olacaktı bu gidişle.

Annem bakışlarını yumuşatıp bana baktı. Çantayı elimden aldı ve dikmeye başladı. Onu izledim tüm bu süre boyunca. Zaten hemen dikivermişti.
O zamanlar bitmek bilmeyen zaman, o an hemencik bitivermişti. Bir kere olsun bitmeseydi keşke demiştim. Sadece bir kere.

Çantamı annemden geri alırken teşekkür edip yanaklarından öptüm. Bazen çekinirdim bunu yapmaya ama bu defa yapabilmiştim.

Sonradan pişman olacağım bir şey oldu. Annem ağlamaya başladı. Hıçkıra hıçkıra, beni bağrına basa basa..

Ve yine -şuncacık yaşımda- keşke demiştim. Keşke öpmeseydim. Üzdüm onu, keşke yapmasaydım.

Ama nereden bilebilirdim ki aslında üzülmediğini.. Sadece kızının onu son öpüşü olduğunu bildiğindenmiş ağlaması.
Bunu da yeni kavrıyorum.

Yeni yeni anlıyorum. Sonlar her daim acıtırmış. Mutlu bile olsalar.