Chapter 47: Meeting Kenneth

453 21 6
                                    

-47-

Mira's POV

As usual, ang pag-kukulong sa kwarto na naman ang ginagawa ko. But still, I'm aware of what's happening outside. At isa na sa nasagap ko ang pag-papadala sa'kin sa Japan. Literally, hindi ko alam ang i-re-react ko. Nasabi lang naman sa'kin na nagsusumbong na daw si Ate kila Mama sa nangyayari sa'kin. The hell? I'm not doing anything wrong. Hindi naman ako gumagawa ng kagagahan sa kwarto nor I'm not even selling drugs. And also, I don't even know why they need to take me to Japan. For what? Ano namang pinag-kaiba ng Pilipinas sa Japan? That's why, I kept on rejecting their offer. Ano namang gagawin ko dun? Yeah, given the fact na maganda nga sa Japan pero I still don't feel on transferring there. And that is something that relates me to Xander.

Ilang araw na ang dumaan pero eto, I still miss him. Since that last call from him, wala na akong natanggap ano pang tawag sa kanya. Tch! Sabi niya 'Keep in touch' tas ngayon hindi na siya tumatawag. Ayoko naman na ako ang tumawag. I don't know. I just don't feel doing that. Baka isipin naman ng ewan na 'yon na miss na miss ko na siya. Well, hindi ba?

Kaya naman parati kong hawak ang phone ko, hinihintay ang tawag o kahit text man lang. His call last time filled me with hopes na may chance pa para magkaroon kami ng connection kahit papa'no. But the problem is, hindi na naulit yung tawag niya. At ako ngayon itong nag-aabang-abang.

It is 6am in the morning and I haven't taken my breakfast. Kaya naman, ginawa ko na ang usual morning rituals ko, bitbit ang phone palabas ng kwarto, dumiretso ako sa kusina. Well, I wasn't expecting anyone actually in the table but to my surprised, I saw Ate taking up her breakfast with some guy. Tumikhim ako para makuha ko ang atensyon nila.

"Kelan ka pa naka-uwi?" tanong ko kay Ate

"Kani-kanina lang. I came home with him," and she look at the guy beside her, "What do you think of her?" tanong niya

The guy simply smiled and looked at me, "Why don't you join us for breakfast?"

At dahil niyaya niya ako, it would be rude kung tatanggihan ko, umupo ako paharap sa kanya katabi si Ate. Nilapag ko sa table ang phone at nag-simulang mag-lagay ng pag-kain sa plato. I ate silently pero nararamdaman ko ang mga tingin nila sa'kin. Hindi ko na sana sila papansinin pero naiilang talaga ako kapag may nanonod sa'king kumain.

"Excuse me, but I guess that you know that staring is rude." sabi ko at nagpatuloy sa pag-kain. Nakita kong parehas sila nag-katinginan at napa-ngiti. Anong meron sa kanila?

Mukhang hinintay nila akong maka-tapos kumain bago sila umayos ng upo at tumingin uli sa'kin.

"Ano bang meron at panay ang tingin niyo sa'kin?" tanong ko

The guy smiled and presented out his hand to me, "I'm Kenneth Nakajima, it would be better for you to call me Ken."

Inabot ko naman 'yon at nakipag-shake hands, "Mira Jane Vega."

"Do you have any thoughts why I am here?"

"None. Pero nabanggit ni Ate na may ipapakilala nga siya sa'kin and I supposed it is you."

He smiled, "A valedictorian indeed. Congrats."

"Thanks. Pero, bakit ka nga pala nandito?"

Hindi siya sumagot kundi si Ate pero iba naman ang isinagot niya, "Kamakailan lang, tinawagan ka ni Xander, right?"

"How did you know about it?"

"And still you're waiting if he's going to call again, do you?"

"It is not right for you to answer the question with another question, don't you think?"

Bestfriends with Promises I [COMPLETED]Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon