Yeşil Kiraz 🍒

3. Bölüm

     Yüzümdeki yanmalarla gözlerimi açtım. Çok yanıyordu. Ellemeye çalıştım ama çok acıyordu. Ne olmuştu böyle. Aynanın karşısına geçerek yüzüme baktım. Tırnak izleri vardı. O adam yine beni bayıltıp yapmıştı kesin. Baba demeye artık dilim varmıyor. Böyle babam olacaksa hiç olmasaydı çok daha iyiydi. Gözyaşlarım tırnak izlerinin olduğu yerleri daha çok yakıyordu. Umursamadım. İçim yanarken yüzümün acısı umrumdamıydı. Madem sevmiyor bari yetiştirme yurduna falan verseydi. Hiç tanımasaydım onu. Böyle bir hayat yaşamaktan kat be kat iyiydi. Ya da nefretini böyle acı çektirerek belli etmeseydi.

     Okula gitmek için hazırlanmam gerekti. Bu yüzümdekileri nasıl kapatacağım hakkında en ufak bir fikrim yoktu. Önemi de yoktu zaten. Hesap vereceğim kimse yok , kimin umrundayım ki şu hayatta... Hızlıca üstümü giyerek evden çıktım. Okul yakın olduğu için yürüyerek gidip geliyordum. Uzak olsaydı ne farkederdi. Yine yürüyecektim. Okulumu bir an önce bitirip kendi ayaklarım üzerinde durmak istiyordum. Bu adama muhtaç yaşamamak için okuyordum. Okula ulaştığımda alışık olduğum gözler bendeydi. Ama bu sefer çok farklı bakıyorlardı. Sanki halime acıyorlarmış gibi... Yüzümü eğerek sınıfa geçtim. Sınıftakiler fısıltı halinde yüzüme bakıp bakıp birşeyler konuşuyorlardı. Daha fazla bakmamaları için hoca gelene kadar yüzümü sıraya gömdüm.

      Okuldan çıktım ve eve doğru yürümeye başladım. Havada
bugün tuhaflık vardı. Hissediyordum... İleride bizim okulun birkaç kız öğrencisi vardı. Tam önlerinden geçerken bir tanesi kolumu tuttu ve diğerlerine dönerek "Bizim eziğe bakın yine dayak yemiş" dedi. Hep birlikte kahkaha attılar ve devam etti " Güzelim bu dayak sana az gelmiş ya" dedi ve karnıma tekme geçirdi. Kaçmaya çalışacaktım ama attığı tekme o kadar sertti ki , kıpırdayamadım. Hepsi bir geldiler ve vurmaya başladılar. Canım çok yanıyordu. Bir süre sonra gittiler. Beni orada öylece bıraktılar. Ne bekliyordum ki... Dövdükten sonra hastaneye felan götürmelerini mi ? En son hatırladığım şey siyah bir araba yanımda durmuştu ve biri kucağına almıştı. Gerisi kapkaranlık...