Obsessed With Me

Chapitre 2

Ik lag in een rare positie. Mijn ogen waren te zwaar om te openen, maar ik voelde dat ik in een auto lag. De auto ging heel snel, maar het was allemaal zo vaag. Waar was ik beland? Ik had hevige buikpijn en mijn hoofd kon wel ontploffen van de pijn. Ik wilde huilen, maar ik kon het niet. Ik kon mijn ogen niet openen, ik kon niet praten en ik kon amper bewegen. Ik hoorde een zware jongensstem mijn naam schreeuwen. Heel hard. Zijn stem leek paniekerig. Hij schreeuwde dat ik wakker moest worden. Ik ben toch al wakker? Of hallucineer ik? Is dit een droom? Zal ik doodgaan? Ik wist het niet meer. Na een tijdje werdt ik weer opgetild door een sterk lichaam. De persoon deed mijn armen om zijn nek en mijn hoofd lag op zijn borst. Ik opende mijn ogen voor een paar seconden en ik keek in de mooiste ogen ter wereld. Het waren de donkere, glinsterende ogen van de jongen met de zwarte haren. Dit was de jongen die mij achtervolgde. Die naar me staarde. Met een gevaarlijke, uitdagende blik. 'Wacht.. Wie ben jij? Wat doe je? Waar ben ik?' fluisterde ik paniekerig. 'Je bent in mijn armen,' zei de stem mysterieus.  Wat is dat voor een vaag antwoord? Alles werd zwart en ik viel weer flauw.

-24 uur later-

Langzaam opende ik mijn ogen. 'Dilara! Je bent wakker. Eindelijk,' riep een vrouwenstem uit. Ik keek in het lieve gezicht van mijn moeder. Ze lachte en nam me in haar armen. 'Mijn dochter, je bent wakker,' huilde ze weer. Ik glimlachte naar haar. Op mijn nachtkastje stonden kaarten, brieven, bloemen en ballonnen. 'Mama, wat is er met me gebeurd?' fluisterde ik zachtjes. 'Ik herinner me dat ik flauwviel op het zomerfeest, verder niks,' zei ik. Mijn moeder keek me met betraande ogen aan. 'Je bent vergiftigd op het zomerfeest, dochter. De dokters denken dat er vergif in je drankje is gedaan. Je had een milde inwendige bloeding en een verdovend middel in je bloed. Het was waarschijnlijk bedoeld om je te verdoven, maar er zat een overdosis in je bloed.' Meteen schoot ik overeind. De tranen sprongen in mijn ogen.  'Die Elijah. Het was hem,' fluisterde ik. Dus toch. Hoe heeft hij me ongezien gedrogeerd? Mijn moeder keek me vragend aan. Ik besloot snel over iets anders te beginnen.  'Hoe gaat het met Leyla?' vroeg ik. 'Het gaat goed met haar, ze had alleen een paniekaanval. Het rare is dat zij geen vergif in haar lijf had.. De politie onderzoekt nog wie er heeft geschoten.' Ik knikte. 'De jongen die mij waarschijnlijk heeft vergiftigd is neergeschoten. Waarom?' vroeg ik. Mijn moeder zuchtte. 'We weten het niet. De politie is ermee bezig. Alleen, het rare is, we weten niet wie je hierheen heeft gebracht.'

Maar ik wist dat wel. Alleen durfde ik het niet te zeggen.

'Je weet natuurlijk wel dat ik je nu al helemaal nooit meer laat uitgaan, hè? Ga maar even rusten schat. Ik ben zo blij en zo dankbaar dat je er nog bent. Ik ga je vader en je zusjes halen, oké? Ik ben over een uurtje terug. Tot straks,' glimlachte ze.

Waarom werd ik gedrogeerd door die rare Elijah? Ik snapte niks van deze situatie. Ik kende die Elijah misschien maar vijf minuten. Ik haalde mijn schouders op en ik ging maar weer liggen. Na een tijdje hoorde ik de kamerdeur opengaan. Mijn ogen waren dicht, maar ik ging er vanuit dat het mijn moeder was. De persoon kwam naast me kwam zitten voor mijn gevoel. Ik opende mijn ogen en ging rechtop zitten. Mijn hart klopte als een bezetene. Het zweet brak me uit.

Ik keek de jongen met de donkere ogen aan. Zwijgend bekeek ik zijn uiterlijk goed. Leyla had gelijk. Hij was zo eng, maar zo prachtig. Zoals ik al eerder zei. Hij had een scherpe kaaklijn, volle lippen, donkere golvende haren en lange wimpers. Hij was breed en had gespierde armen. Nonchalant zat hij op de stoel waar mijn moeder net nog op zat. Hij keek me afwachtend aan. Ik werdt echt bang en wist geen woord uit te brengen.

'W-wie ben jij? Wat doe je hier?' begon ik met een trillende stem. Hij ging met hand door zijn haren en lachte. Hij had witte, rechte tanden.
'Ik wilde zien hoe het met je ging,' zei hij. Zijn stem was zwaar en heel aantrekkelijk. Zijn geur was zo lekker dat ik het wilde blijven ruiken. Hij rook naar parfum, munt en een vleugje rook. Het was echt verslavend. Maar alsnog, hij bleef eng. Wie was hij? 'Waarom? Wat is je naam? Wil je alsjeblieft je naam zeggen,' fluisterde ik bang. Hij grijnsde kort. Er kwamen kuiltjes in zijn wangen en daar had ik echt een zwak voor. 'Emin. Emin Kaya,' grijnsde hij en hij knipoogde. Dus Kaya was zijn achternaam. Onthouden. Mijn hart maakte een soort sprongetje terwijl ik keek naar zijn volle, prachtige lippen. 'Wat doe jij hier en hoe ken je mij, Emin Kaya?' vroeg ik daarna.

Precies op dat moment kwam er een zuster binnen. Ze was klein, mollig en ze had feloranje haren. 'Meneer, ik vraag u vriendelijk deze kamer te verlaten. Er is alleen familie toegestaan,' zei de zuster. 'Hij is familie,' zei ik snel tegen haar. De zuster keek geconcentreerd op haar lijst. 'Volgens de lijst niet. Van je ouders mocht ik alleen mensen op de lijst toelaten. Meneer, u moet weggaan,' zei ze streng. 'Hij hoeft niet weg, mevrouw,' riep ik snel. 'Hij moet wél weg! U heeft rust nodig. Meneer, wilt u nu de kamer verlaten? Anders ben ik genoodzaakt om u zelf de kamer uit te duwen,' riep ze boos. Emin rolde met zijn ogen, keek haar dodelijk aan en stond op. Hij liep naar haar toe. Hij was twee koppen groter dan haar. 'Luister. Wat wil je doen?' vroeg hij dreigend. 'Je kunt niks. Je kan blijven zeuren wat je wilt, maar ik blijf bij haar. Wat begrijp je daar niet aan? Ben je achterlijk,' zei hij geïrriteerd. Hij was echt heel aantrekkelijk als hij geïrriteerd was. 'Meneer, nee! U moet nú weggaan, dat is een bevel,' kaatste ze terug. In een flits pakte hij haar vast bij haar keel.  'Als jij nu niet deze kamer uit gaat, zorg ik ervoor dat je wordt ontslagen. Of moet ik je steken? Ik maak je helemaal kapot. Begrepen? Iedereen die tussen mij en haar in zit maak ik kapot,' zei hij eng. De zuster keek hem bang aan en begon bijna te huilen. Hij was veel langer en breder dan haar. 'Zoals u wilt,' zei ze met een piepstem en ze liep de kamer uit. 'Wat denk jij? Dat was niet nodig. Kijk hoe je haar hebt behandeld! Ze werd bang van je, zo zielig. Zij probeert ook haar best te doen,' riep ik naar hem. Hij rolde met zijn ogen, wat heel aantrekkelijk was.
'Alleen jij maakt je daar druk om. Het boeit me niet. Mensen moeten me me niet in de weg zitten, want ik steek ze echt,' zei hij en hij beet nonchalant op zijn lip. Was hij nu serieus?
'Zo behandel je geen mensen, Emin! Waar slaat dat op? Wat gaat er in je om?' Hij grijnsde weer irritant naar me. Even viel er een stilte.
'Maar ja, mijn moeder komt over minder dan een half uur terug met mijn vader, dus kom snel zitten,' zei ik uiteindelijk. 'Je hebt mij soort van gered, of niet? Je hebt mij hierheen gebracht,' vroeg ik. Hij lachte en ik staarde naar die schattige kuiltjes in zijn wangen. Hij was zo mooi. 'Ja dus,' zei ik. 'Hoe ken je mij? Waarom staarde je steeds? Was er een probleem? Heb ik iets verkeerds gedaan,' vroeg ik. Hij keek me uitdagend aan maar gaf geen antwoord. Zijn blik was dreigend, maar aantrekkelijk. Waarom deed hij zo vaag, zo mysterieus? Waar slaat dit op? Geloof me, ik kon er echt niet tegen. 'Wil je alsjeblieft antwoorden,' vroeg ik en ik glimlachte onschuldig. Ik wilde het te graag weten. Het was stil en hij bekeek me van top tot teen. 'Kun je me niet gewoon bedanken dat ik je hier naartoe heb gebracht?' vroeg hij, benieuwd naar mijn reactie. Beschamend keek ik naar beneden. 'Sorry, je hebt gelijk. Dankjewel daarvoor,' kraamde ik met moeite uit. 'Maar toch wil ik het weten. Het lijkt alsof je me achtervolgt,' fluisterde ik uiteindelijk. Ik was echt moe. Weer weigerde hij te antwoorden. 'Ga maar slapen, je hebt rust nodig. Ik spreek jou later. Ik kom je binnenkort halen. Wacht maar,' knipoogde hij en hij stond op. 'Nee, wacht! Wat bedoel je?' gilde ik. 'Blijf hier, alsjeblieft,' smeekte ik. 'Emin, geef antwoord!'

Maar hij keek niet meer om en verliet de kamer.