Obsessed With Me

Chapitre 7

Emin's POV

Boos liep ze van me weg. Ik grijnsde en keek naar haar anatomie boek in mijn handen. Het was een dik boek met veel informatie en even voelde ik me trots dat ze deze opleiding deed. Ze had haar naam er sierlijk op geschreven en ik glimlachte. Ik vond haar zo anders dan anderen, ze was lief en mooi. En ze deed haar best om dokter te worden. Nooit eerder had ik zoiets gedacht over een meisje. Meisjes waren rotzooi in mijn ogen. Allemaal hoertjes. Geld, drugs en geweld is waar ik alleen oog voor had. Tot op de dag dat ik haar maanden geleden voor het eerst zag.

Ik richtte mijn gun op zijn voorhoofd. 'Dit was niet slim van je,' zei ik. Zonder twijfel haalde ik de trekker over. De jongen die me probeerde te rippen zakte in elkaar. Levenloos belandde hij op de grond. Ik heb hem afgemaakt. Een gevoel van trots en macht kwam er in me naar boven. Ik heb dit altijd al een goed gevoel gevonden. Proberen ze met je te fucken, moet je jezelf beschermen. Doodmaken. Er is geen andere keus. Rustig liep ik de steeg uit, onderweg naar mijn shishalounge. Ik had een paar belangrijke deals die ik moest regelen met de jongens. Ook stond mijn auto daar. Ik was misschien wel 20 jaar, maar ik was een goede ondernemer. Ik had een eigen shishalounge, maar dat was meer voor de lol. De echte zaken waren een stuk serieuzer. Ik was namelijk alleen maar bezig bezig met drugshand en wapens. Ik verdiende er miljoenen mee. Ik was de directeur. De grootste crimineel van heel Zuid-Holland. Ik had overal jongens, mannen, soldaten en mensen die voor me werkten. Iedereen keek tegen me op. Geen flikker durfde iets. Ik had veel ervaring op de straten. Mijn vader zit vast en mijn moeder liet me hier in Nederland achter toen ik elf jaar was. Ze heeft me bij mijn tante afgegooid en sindsdien zorg ik voor mijn eigen saaf. Nooit gevoelens tonen, dat was het belangrijkste. Niks voelen. Geef geen fuck om iemand. Dat is wat de straten me hebben geleerd. Ik was bijna bij mijn lounge. Wat ik niet doorhad, is dat er bloed over mijn gezicht liep door de messnee die de jongen op mijn gezicht maakte.  Ik voelde op mijn gezicht en voelde warm bloed stromen. En precies op dat moment zag ik haar. Even hadden we oogcontact en ze keek me bezorgd aan. Wat doet zo'n meisje zo laat alleen op straat? Dat was het eerste wat er in me opkwam. Ze had donker krullend haar, volle lippen, een ronde neus en haar eyeliner maakte haar ogen heel exotisch. Haar gezicht was apart, ik heb nog nooit zo'n meisje gezien. Geen enkel meisje had zo'n gezicht, op een positieve manier. Ik vond haar mooi. Een bepaalde uitstraling had ze. Ze droeg een lange zwarte jas en ik vroeg me af of ze het niet koud had. Maar ik me vermande me. Ik mocht niet zo naar een meisje kijken. Meisjes zijn hoeren. Ik keek haar zo arrogant mogelijk aan. Toch kwam ze dichterbij. Niet dichterbij komen, dacht ik. Niet doen. 'Ben je oké? Moet ik je helpen?' vroeg ze met een honingzoete stem. 'Ik doe doktersopleiding.' Haar stem klonk als muziek in mijn oren. Haar zoete geur was verslavend. Ik had de neiging om haar vast te pakken en te ontvoeren. Om haar vervolgens nooit meer terug te brengen. Want ik wilde haar claimen, dacht ik raar genoeg meteen. 'Nee, ik hoef geen hulp,' zei ik arrogant en ik zag de verwarring in haar ogen. Ze begreep niet waarom ik zo op haar reageerde, ze wilde toch alleen helpen? Maar ze begreep niet dat ik dit niet mocht voelen voor een meisje. Ze knikte snel en liep met kleine voetstappen door. Wie is dit meisje? Wat doet ze alleen op straat? Het is half 1. Ik besloot haar te volgen.

En alles over haar te weten te komen.

Maandenlang heb ik haar gestalkt. Elke jongen die in haar buurt kwam of haar lastigviel, hard aangepakt. Ik had het gevoel dat ik haar moest beschermen. Ik snapte mijn eigen gevoelens niet. Ik heb dit nog nooit, maar dan nog nooit voor een meisje gedaan of gevoeld. Wat ik voelde was echt, het was geen spel. Ik raakte geobsedeerd door haar. Ik kon mezelf niet in bedwang houden. Ik moest weten waar ze uithing, elk moment van de dag. Ik had niet veel tijd, ik had het druk met zaken. Dus liet ik haar in de gaten houden. Door mijn mensen. Elk half uur lieten ze me weten waar ze uithing, wat ze aan het doen was. Ik was heel obsessief bezig, tot op de dag van vandaag. Toen ik ontdekte dat ze naar dat gare zomerfeest zou gaan, ben ik er ook heengegaan. Ik moest bij haar zijn. Het moest. En ik moest haar beschermen. Ik had die Elijah die iets in haar drankje deed doodgeschoten, en ik heb er geen spijt van. Ik ben er trots op. Al de chaos die ik had gecreëerd. Zo zie je, probeer nooit iets bij mij of bij iets wat van mij is. Want je zult zwaar boeten. Ik zal je afmaken.

Dilara's POV

Doordat Emin mijn boek had afgepakt, moest ik nakomen. Ik had er totaal geen zin in, maar het moest. Ik had geen zin in problemen met de school, ik moest dit jaar halen. Dus met tegenzin liep ik naar het straflokaal. Onderweg kocht ik nog snel een snack uit een snoepautomaat om de tijd in het lokaal later te doden. Aangekomen bij mijn bestemming zat mijn anatomie docent al klaar. Ze keek over haar bril naar me en schudde afkeurend haar hoofd. Haar oranje haren stonden omhoog. Meteen begon ze te praten, op een kille toon.
'Dilara, ik heb een afspraak. Je blijft hier twee uur in het lokaal. Ik verwacht dat je dat gewoon netjes doet, anders komen er consequenties. Straks komt er nog een nakomer. Jullie praten niet met elkaar. Ik wil dat je alle Latijnse lichaamsdelen overschrijft en ze in mijn postvakje legt. Succes,' zei ze en ze stond op. Ze verliet het lokaal en liet me alleen en sprakeloos achter. Wat was dit nou weer? Ik kon ook gewoon weggaan, wat had ik te verliezen? Maar stel dat ze de camerabeelden zou gaan bekijken.. Beter dat ik nu gewoon mijn strafwerk maak, in plaats van dat ik nog meer problemen creëer.  Ik koos een plekje achterin het lokaal en pakte mijn boek uit mijn tas. Het klaslokaal was koud, donker en het had een kille sfeer. Ik voelde er me niet erg op mijn gemak. Ik legde mijn hoofd op de tafel en mijn moeheid nam de boel over. Ik viel bijna in slaap.

Precies op dat moment hoorde ik het klaslokaal opengaan. De krakende deur maakte me alert en ik schoot op. Het was niemand minder dan Emin Kaya. Oh, nee hè. Is híj de andere nakomer? Niet alweer! Niet nu.

Grijnzend keek hij me aan en hij kwam mijn richting op. Kriebels van angst en adrenaline gingen er door me heen. Hij was gewoon eng. Ik kon het niet anders beschrijven.

'Wat doe jij hier nou weer?' vroeg ik. Hij kwam naast me zitten.'Ik zei dat ik je ik de gaten kwam houden,' zei hij vaag. 'Oh ja? Is dat zo? Voor wat? Laat me met rust,' snauwde ik en ik draaide me om. Ik legde mijn hoofd weer op de tafel en probeerde in slaap te vallen. 'Nooit laat ik je met rust,' fluisterde hij in mijn oor. Ik kreeg er rillingen van. En ik werd serieus bang.

'Dila! Wat is hier aan de hand?' hoorde ik een jongensstem roepen.

En nog nooit was ik zo blij om die stem te horen.