Obsessed With Me

Chapitre 15

Emin's POV

Ik werd na 4 uur geslapen te hebben wakker. Ik kon vannacht gewoon niet slapen met Dilara in mijn armen. Ik bleef naar haar kijken en ik kreeg er geen genoeg van. Ze was gewoon zo onschuldig en schattig. Heel de nacht heb ik haar kusjes gegeven. Op haar wang en in haar nek. En nog steeds lag ze in mijn armen te slapen. Eindelijk had ik haar in mijn armen. Ze was heerlijk warm en ik hield haar nog steviger vast. Ik weet niet hoe het kwam, maar ik hield van haar. Ik hield echt van haar. Ik aaide haar zachtjes op haar wangen en ik wachtte af tot ze wakker werd. Ze werd na een tijdje wakker en die donkere, grote ogen kwamen te voorschijn. Ze keek me aan en glimlachte. Haar volle lippen waren lichtroze en het was prachtig. Ik kon me niet inhouden en ik kuste haar. Ik voelde haar glimlachen. 'Je vind me leuk, hè,' zei ik met een grijns. Meteen duwde ze me weg. 'Nee, dat vind ik niet,' zei ze eigenwijs. Ik zag aan haar dat ze loog. 'Oh ja? Is dat zo? Gisteravond zei je iets heels anders, herinner ik me. Emin, blijf,' deed ik haar na. Haar wangen werden rood en ze keek naar beneden. 'Dat dacht ik al. Je houd van me.'
'Nee, ik haat je,' zei ze met die schattige oogjes die de andere kant opkeken. Ze loog zo hard, ik zag het gewoon aan haar. Elke keer weer dat ze zei dat ze me niet leuk vond, zei ze dat met pijn in haar hart. Ik grinnikte.
'Ik hou ook van jou. Heel veel. Maar dat wist je al. Heb je honger?' Ze schudde haar hoofd. 'Nee, dankjewel. Ik wil graag naar huis,' zei ze. Ik zuchtte. Ik wilde helemaal niet dat ze wegging, maar misschien was het wel beter. Ik had ook nog heel veel zaken te doen. Nadat ze zich had opgefrist en haar nachtjurk van gisteravond weer aantrok, moest ik grinniken. Het zag er mooi uit, maar het was wel een beetje te strak. Het was een strak jurkje. Ik kon haar hele figuur zien. Boos keek ze me aan omdat ik zo naar haar staarde. 'Niet zo kijken. Je weet dat dit mijn pyjama is. Mijn nachtjapon.' Mijn humeur sloeg meteen 180 graden om. 'Ja, en jij ging daarmee naar buiten vannacht. Ik moet je eigenlijk helemaal kapotslaan voor hoe jij je kleed. Je gaat toch niet zo naar buiten, ben je ziek in je hoofd?' zei ik gemeen. Extreme woede borrelde in me op. Alle jongens hebben haar zo kunnen zien. Daar kon ik echt niet tegen. Ik trok haar ruw aan haar arm mee naar buiten. Ze begreep natuurlijk helemaal niks van me, waarom ik ineens zo deed. Ze was de enige die mijn zachte kant had gezien. Dit is hoe ik eigenlijk echt ben. Gemeen en agressief. Ik sleurde haar mee. Ze stribbelde tegen. 'Niet zo hard trekken, je doet me pijn,' jammerde ze. 'Ga nog één keer tegen me in en ik hoek je,' zei ik en ik trok haar verder mee naar de auto. Ik tilde haar in de auto en ging aan het stuur zitten. Boos keek ik haar aan. 'Als ik merk dat jij nog één keer zo naar buiten gaat, maak ik je af. Heb je dat begrepen?' schreeuwde ik naar haar. Haar donkere ogen werden nog groter dan ze al waren. Ze schrok duidelijk van mijn uitbarsting. Jammer dan, dit is hoe ik ben. En daar moet ze maar aan wennen. Ik zag aan haar dat ze geen zin had in een discussie, dus ze knikte.

Ik hield wel veel van haar.

Dilara's POV

Nadat hij me had thuisgebracht was ik helemaal in de war. Waarom sloeg zijn humeur ineens zo om? Had ik iets verkeerds gedaan? Dit was zijn echte ik, geloof ik. Obsessief, bezitterig en gemeen. Ik vond die kant van hem gewoon eng. Ik had alweer spijt van alles. Was ik gisterenavond nadat hij me belde maar gewoon naar huis gegaan. Waarom moest ik hem nou weer uitlokken? Dit was echt de raarste nacht van mijn leven. Hij gooide me met al zijn agressie in een rivier, bracht me vervolgens naar zijn huis en gedroeg zich superlief. De volgende ochtend is hij gewoon weer zo agressief! Wat is dat nou voor iets raars? Ik snap hem echt niet. Zijn humeur slaat steeds om. Maar ja, we zien wel hoe het loopt. Ik besloot mijn kamer alvast helemaal op te ruimen, want vrijdag ga ik naar Parijs.

Donderdag, de avond voor vertrek

Ik zat aan de eettafel met mijn familie, Leyla en Rayen. Morgenochtend ga ik naar Parijs! Ik heb er superveel zin in, maar ik ga mijn familie en vrienden wel heel erg missen. Vandaar dat we nu een soort afscheidsetentje houden. Rayen deed inmiddels weer normaal tegen me na me een week genegeerd te hebben, en kon het niet over zijn hart krijgen om niet te komen. Wat zou Emin doen als hij erachter zou komen dat ik in Parijs stage ga lopen? Hij zou het denk ik niet zo leuk vinden. Jammer dan, mijn leven. Dit was ook de perfecte kans om hem even te ontlopen. Heerlijk dit!
'Dilara, waar denk je allemaal aan?' vroeg mijn vader. Ik glimlachte. 'Nergens aan, papa. Ik vind het gewoon zo spannend en leuk morgen.'
'Dat begrijp ik. Ik heb het eigenlijk liever niet, maar ik wil je deze kans niet afpakken. Papa is trots op je, dat je dit gaat doen. Ik vertrouw erop dat je gewoon veilig thuiskomt,' zei hij. Ik knikte. 'Tuurlijk, pap. Ik beloof het,' zei ik.

De volgende ochtend liep ik compleet voorzien van koffers en eten richting Rotterdam Centraal, samen met Leyla en Rayen. Ze hadden bij mij geslapen. Het was echt gezellig. Ik ben echt verwend, ik heb veel cadeaus gekregen en we hebben heel de nacht gepraat. Waardoor ik nu natuurlijk doodmoe ben. Geen probleem, ik ga lekker in de trein slapen. We liepen de poortjes door en we kwamen aan bij het perron van de trein naar Parijs. Joost, mijn mentor, stond ook te wachten. Enthousiast zwaaide hij naar me. 'Dilara! Het zal ook weer eens niet! Je was bijna te laat. Je trein gaat over 6 minuten,' lachte hij. 'Heel veel plezier in Parijs, meid. Ik geloof in je. Ik verwacht na je stage natuurlijk een mooi verslag. Als je de trein uitstapt staat er meteen iemand met een naambordje die je met de taxi naar je appartement brengt. Kijk je uit?' vroeg hij. Ik knikte. 'Bedankt, meneer. Voor alles,' zei ik en ik omhelsde hem even. 'Geen probleem, meis. Daar ben ik je mentor voor.' Het was zo'n goede man! Daarna keek ik naar Leyla en Rayen. Mijn steun en toeverlaat. Ik ging ze missen. Met tranen in mijn ogen omhelsde ik ze allebei stevig. 'Tot snel, habibi. Ik ga je heel erg missen. We gaan veel Facetimen en bellen, hè,' zei Leyla half huilend. Ik lachte. 'Natuurlijk, wat is dat voor een vraag.' Rayen omhelsde me weer stevig en hij keek me strak aan met die groene ogen van hem. 'Beloof me dat je goed op jezelf let,' zei hij. Ik knikte. 'Beloofd. Jij ook, zorg goed voor jezelf. Ik reken op je,' zei ik. Ik keek hem en Leyla nog één laatste keer aan. 'Ik hou van jullie. Met heel mijn hart, echt waar. Tot gauw,' zei ik en ik stapte de trein in. Het avontuur ging beginnen.

Op naar Parijs.