Obsessed With Me

Chapitre 16

Na een tijdje geslapen te hebben in de trein, was het nog maar een half uur voordat ik in Parijs zou aankomen. Het was half 8 's ochtends en moe dat ik was! Gelukkig was ik vrij en kon ik dit hele weekend nog lekker alles verkennen en uitrusten. Maandag zou mijn stage in het ziekenhuis beginnen. Ik had er echt veel zin in. Ik keek naar buiten en de zon scheen al fel op de plattelandse velden van Frankrijk. Overal waren er zonnebloemen en maïsvelden, prachtig. Straks zou ik aankomen in Parijs, een drukke stad. Heel anders dan dit. Maar ik hield van de stad, ik was daar veel liever dan op het platteland of in een dorp. In de stad was er leven. Er waren veel mensen, winkels en restaurants. Perfect. Ik besloot de laatste 20 minuten nog even mijn ogen dicht te doen voordat ik in Parijs aankwam.

Ik was aangekomen in La Gare du Nord, een treinstation in Parijs. Ik keek vermoeid naar buiten. Het krioelde er van de mensen. Het was er zo druk, niet normaal. En zo groot was het treinstation helemaal niet. Ik pakte mijn koffers en ik stapte de trein uit. Ik keek om me heen. Er zou hier nu iemand met mijn naambordje moeten staan die me naar mijn appartement zou brengen. Na ongeveer 5 minuten had ik hem gevonden. Het was een oudere man met een snor, een jaar of 50. Hij zag er aardig uit en hij glimlachte naar me. 'Bonjour, je suis Dilara. U brengt me naar mijn appartement, toch?' vroeg ik in het Frans en ik wees naar het naamplaatje. De man knikte meteen. 'Bonjour mademoiselle, je m'appelle Alexandre. Aangenaam kennis te maken. Ik breng je inderdaad naar je appartement. Zullen we gaan? Het is hier erg druk. Je zal wel moe zijn,' zei hij. Voor alle duidelijkheid, niemand hier sprak Nederlands. Alles ging in het Frans. Ik had geluk dat ik de taal beheerste. Ik liep met de man die dus Alexandre heette mee naar de taxi en ik hield een kennismakingsgesprekje met hem. Hij vroeg me wat voor opleiding ik deed, en dat soort dingen.

Na een rit van ongeveer een half uur kwam ik aan bij de flat waar mijn appartement dus was. Ik had er iets meer van verwacht. Het was in een voorstad van Parijs, en ik had gedacht dat ik in Parijs zelf zou zitten. Maar het geeft niet, voorsteden zijn best interessant. Ik hield wel van verkennen. Ik bleek in Seine-Saint-Denis te zitten, een ghetto voorstad dat heel dichtbij Parijs lag. Hm, interessant. Ik stapte uit de taxi met mijn koffers, bedankte Alexandre nog en ik liep richting het gebouw. Het was geen verzorgde flat, totaal niet zelfs. Maar het kon ermee door. Ook de wijk zag er wat armoedig uit, met alleen maar hoge flats en woongebouwen. Ook waren er extreem veel hangjongeren. Ik vroeg me af of het hier wel veilig was. En ik maar klagen over Rotterdam. Ik kon wel echt merken dat de Franse ghettobuurten veel erger waren dan in Nederland. In Nederland was zoiets bijna niet te vinden. Ik schrok er gewoon van, echt waar. Maar ik mocht niet klagen, ik zat in Parijs! Nou ja, bijna in Parijs dan. Ik zal elke dag de metro naar het ziekenhuis moeten pakken. Ik liep mijn flat binnen, pakte mijn huissleutel erbij en ik liep naar kamer 356. Het was op de hoogste verdieping van de flat, wat erg hoog was, dus ik pakte de lift. Helaas stonk de lift naar sigaretten en ontlasting, dus ik hield mijn neus dicht. Oh, waar was ik aan begonnen. Ik was aangekomen bij mijn appartement en ik opende de deur.

Wat ik als eerst zag was een schattig, klein woonkamertje met een bank en een tv. Het was niet verkeerd ingericht, ik vond het wel schattig. Er was een nette slaapkamer en een keuken, heel leuk. Er stonden veel verse plantjes en bloemen. Yes, ik was er wel tevreden mee. Ondanks de buurt en de uitstraling van de flat, was het een leuk appartement. Ik opende de gordijnen en ik liep naar het balkon. Wauw, ik zat misschien wel in een ghetto voorstad, maar ik kon Parijs inclusief de Eiffeltoren wel zien! Zo hoog was deze flat. Ik zag de hele voorstad Seine-Saint-Denis van dichtbij en een iets verderop zag ik Parijs. Prachtig. Ja, hier was ik wel blij mee. Ik zat echt heel hoog. Ik liep met een glimlach terug naar binnen en ik zag een briefje op de salontafel liggen. Er was in het Frans op geschreven.

Hallo Dilara,

Welkom in mijn appartement. Mooi uitzicht, vind je niet? Heerlijk, na een lange dag stage in het ziekenhuis. Ik wens je heel veel plezier in Seine-Saint-Denis, meid. Wel moet ik je waarschuwen voor de gevaren hier in deze voorstad. Pas goed op jezelf dus, als je naar buiten gaat. Dit is de gevaarlijkste voorstad van Parijs, dus ik hoop dat je je redt. Maar dat gaat vast lukken! Sorry als ik je bang heb gemaakt, maar ik moest het even zeggen. Het kan hier ook heel gezellig zijn, hoor ;) Pas je een beetje goed op mijn appartement?

Groetjes,
Bella

Wat een aardig persoon, degene die dit had geschreven! Zij was dus de eigenaar van dit appartement. Ik vouwde het briefje op en stopte het in mijn tas. Ik keek om me heen en ik liep naar mijn slaapkamer. De muren waren wit en er stond een bed met een dik matras. Er stond een kledingkast, een nachtkastje, en bureau en een lichtroze kleed. Ook stond er een grote vaas met varens en bloemen. Heel leuk, dit kamertje. Ik besloot mijn kleding uit te pakken en daarna wat boodschappen te gaan doen. Ik had genoeg geld voor de hele maand meegekregen, en ik zou nog geld met stage verdienen. Ik zou ook langer kunnen blijven als ik de stage echt leuk vind zei Joost, maar dat zie ik nog wel. Ik had tenslotte over 2 maanden zomervakantie. Hoe dan ook, ik trok een trainingspak van Nike Paris Saint Germain aan, dat vond ik wel toepasselijk. Ik grinnikte en ik was blij dat ik eindelijk rust had. Ik was gewoon lekker alleen. Ik pakte mijn portemonnee, verliet het appartement en ik ging boodschappen doen. Ook wilde ik even de buurt verkennen. Let's go!

Voor de ingang van de flat stond er een gigantische groep jongens. Ze waren allemaal aan het blowen en aan het drinken. Oh nee, hier had ik echt een hekel aan. Maar dan ook echt een hekel. Het was hier 10x zo erg dan als in Rotterdam. Maar oké, ik moest er wel langs als ik boodschappen wilde doen. Ik keek recht voor me uit en zonder te kijken liep ik langs ze. Ik hoorde ze fluiten en allerlei smerige dingen in het Frans roepen. Eentje gooide zelfs zijn peuk op me. Wat is dit voor respectloze actie? Ik liep snel weg, keek stiekem om en ik zag dat één van de jongens wel echt knap was. Hij had donker haar en blauwe ogen en droeg hetzelfde trainingspak als ik. Hij keek me aan, gooide zijn peuk weg en knipoogde eng naar me. Oké, ieuw. Hoe dan ook, ik liep een beetje door de buurten Seine-Saint-Denis, en ik werd steeds lastiggevallen door jongens en zelfs oudere mannen. Walgelijk. 'Maakt niet uit, je gaat eraan wennen. Niet bang zijn,' fluisterde ik in mezelf. Ik had na ongeveer een kwartier gelopen te hebben een supermarkt gevonden, eindelijk. Ook dat stond weer tussen allerlei hoge flats met hangjongeren. Echt, het was alsof ik in een maffiafilm terecht was gekomen. Ik liep snel naar binnen, deed veel boodschappen inclusief lekkere snacks voor een week en rekende af. Aan de kassa zat er een aardig uitziend meisje. Ze had een mooie donkere huid en haar haren waren sierlijk gevlochten. Ik vind dat altijd zo mooi, van die vlechtjes. Ze droeg roze lipgloss en haar wimpers waren lang. Ze glimlachte naar me. 'Bonjour. Dat wordt dan 69 euro, alsjeblieft,' zei ze vriendelijk. Ik knikte, gaf haar het bedrag en wenste haar een fijne dag. Ik wilde weglopen, maar ze hield me tegen. 'Wacht, meisje,' riep ze. 'Je praat schattig met dat accentje, kom je hier vandaan?' vroeg ze. Ik glimlachte en schudde mijn hoofd. 'Ik kom uit Rotterdam, Nederland. Ik loop hier stage. Mijn appartement is in deze stad.'
'Wauw, en dan gooien ze je in deze ghetto? Waarom niet in Parijs zelf?' vroeg ze.
'Weet ik niet. Maar ik vind het hier ook leuk, hoor. Het is hier wel interessant.' Ze begon te grinniken. 'Goed dat je zo dapper bent. De meeste meiden kunnen het hier niet aan. Rotterdam, wow. Daar wil ik ook een keer naartoe. Ik ben Alia trouwens,' zei ze. 'Ik heet Dilara. Ik neem je wel een keer mee naar Rotterdam,' zei ik met een glimlach. 'Jaaa, dat zou ik echt leuk vinden. Kom een keer chillen, ik mag je wel,' zei ze. Dat vond ik oprecht leuk. Ik had nu al een soort vriendin gemaakt. Dat had ik denk ik ook wel nodig, omdat ik hier letterlijk niemand kende. 'Tuurlijk. Zie ik je later?' zei ik. 'Duh, tot later!'

Terug in mijn appartement aangekomen pakte ik al mijn boodschappen uit en plofte ik op de bank neer. Het was nog vroeg in de middag, wat zal ik eens gaan doen? Ik besloot maar gewoon thuis te blijven vandaag. Ik was toch moe. Ik deed de tv aan, keek een Franse dramaserie en ik viel in slaap. Vanavond ga ik nog even buiten lopen, wat eten halen en de buurt verder verkennen.

En ik ben benieuwd wat voor avontuur ik zou gaan beleven.