Obsessed With Me

Chapitre 10

Dilara's POV

Nadat ik de bus was uitgestapt rende ik letterlijk naar mijn huis. Uit angst dat hij weer zou komen. Ik was 2 uur weggeweest zonder iets te laten weten aan iemand, wat zou Leyla zeggen? Mijn telefoon was leeg, ik kon er niks aan doen. Ik liep mijn voortuin in en ik zag mijn tas met eten die ik had laten vallen aan de deur hangen. Hoe..? Ik was niet eens meer verbaast over dit soort dingen. Hij had waarschijnlijk iemand gestuurd om de tas aan mijn voordeur te hangen. Ik ben blij dat ik volgende week naar Parijs vertrek, echt waar. Een tijd geen last meer van die rare figuren die ineens opduiken. Ik ga ook niks tegen mijn ouders zeggen over de hele situatie met Emin. Zij zouden hem afmaken. Dat zou ik niet eens erg vinden, maar ik ben bang dat Emin hen iets aandoet. Dus beter van niet.

Ik draaide de sleutel in de voordeur en ik liep naar binnen. 'Leyla?' riep ik. Geen antwoord. Ik stormde de woonkamer in en daar lag Leyla, te slapen op haar slaapzak die op de grond lag. Ze snurkte een beetje. Ik grinnikte zachtjes en besloot thee te maken. Wat was ik blij met haar als mijn beste vriendin. Nadat ik thee had gemaakt maakte ik haar zachtjes wakker. Ze opende haar ogen moeizaam. 'Dilara? Eindelijk terug? Ik dacht dat je alleen eten bij de Appie ging halen. Waar was je?' vroeg ze slaperig. Ik ging naast haar zitten op haar smalle slaapzak. 'Ik moet je iets vertellen.' Meteen ging ze rechtop zitten en ze keek me met grote ogen aan. 'Vertel het me.' Na alles verteld te hebben, wist ze geen woord uit te brengen. 'Ik heb hier geen woorden voor. Dilara! We moeten de politie bellen, je ouders inlichten!' paniekte ze. 'Nee, geen politie en al helemaal geen ouders! Ben je gek geworden? Emin gaat mijn keel doorsnijden als hij erachter komt. Tenminste, ik zie hem daar wel voor aan. Maar ik vertrek volgende week naar Parijs,' zei ik hoopvol. Leyla rolde met haar ogen. 'Alsof hij je daar niet gaat volgen! Hij is verliefd op je Dilara, zie dat in! Alleen uit hij het op een hele verkeerde manier!' gilde ze. Ja, tuurlijk. 'Verliefd? Ben je gek? Hij wilt me gebruiken! En me volgen naar Parijs gaat hij echt niet doen, zo ziek is hij toch niet? En hij mag het trouwens ook niet te weten komen. Dus vertel het aan niemand alsjeblieft,' zei ik. Ze knikte. 'Ik vind dit erg gevaarlijk, Dilaar. Je moet je telefoon gewoon altijd bij hebben. Opgeladen. En je moet Rayen hierover bellen.' 'Ik ga morgen wel even met hem praten. Komt goed, maak je niet druk. Laten we dit even vergeten. We gaan film kijken, let's go.' Ik drukte de tv aan en Opsporing Verzocht kwam live in beeld. De presentatrice vertelde dat er een zware schietpartij in Rotterdam aan de gang was.
'De aanslagplegers zijn met zijn drieën en ze dragen alle drie een bivakmuts. Éen jongen heeft duidelijk de leiding, hij is dan ook de langste van de drie, ongeveer 1.90. Verder hebben ze extreem gevaarlijke Kalasjnikovs bij de hand waarmee agressief geschoten word. Iedereen die in Rotterdam woont wordt verzocht om binnen te blijven. Het is op het moment niet veilig.' Vervolgens lieten ze beelden zien van drie figuren die op heel wat mensen op een plein schoten. Gewelddadig en genadeloos. 'Herkent u deze jongens of weet u ook maar iets over ze, neem dan alstublieft contact op met onze anonieme tiplijn. Nogmaals, de jongens dragen...'
'Dilara, dat plein is hier vlakbij,' onderbrak Leyla de presentatrice paniekerig. Ik schudde mijn hoofd en zuchtte. 'Het zal ook weer eens niet hier, in deze stad. Ik ben het zat, echt waar. Fuck dit gewoon,' zei ik en ik stond op. Ik pakte de tas met eten en haalde er van alles uit; chocoladerepen, gevulde broodjes, pizza's, blikjes drinken en chips. 'We gaan er een leuke avond van maken. Wie het meest kan eten wint,' lachte ik. 'Aaaaah, ik had echt honger! Je hebt echt lekkere dingen meegenomen. Ik ga 100% winnen. Let's eat,' grinnikte Leyla en ze pakte een chocoladereep, die ze naar binnen propte.

De volgende dag werden we rond 8 uur wakker en we maakten ons klaar voor school. Vandaag zou ik naar mijn mentor Joost gaan, hij zou me van alles uitleggen over Parijs! Ik had een uitgebreid Turks ontbijt met klaargemaakt voor mij en Leyla. We gingen aan tafel zitten en we stortten ons op het eten.
'Heerlijk dit! Dilaar, mag ik je haren stijlen?' vroeg Leyla aan me terwijl ze een broodje in haar mond propte. Ik keek naar mezelf in de spiegel en walgde er gewoon van. Mijn haar had zoveel volume dat ik mijn haar als bontjas kon gebruiken. En het was al 30 graden buiten. 'Mag wel, maar ik weet niet of we dat gaan redden. We moeten over 15 minuten weg. We gaan wel met de scooter. De bus halen we niet meer,' zei ik. Teleurgesteld keek Leyla naar me. 'Maar morgen is de bruiloft van mijn tante, dan mag je m'n haren wel doen als je wilt!' zei ik er snel achteraan. Enthousiast knikte ze. 'Tuurlijk, ik ben jouw persoonlijke stylist!' lachte ze trots. 'Je mag ook mee!' riep ik uit.
'Vind je tante dat niet erg?'
'Tuurlijk niet, het is een Turkse bruiloft. Daar komen ongeveer 1200 mensen. Iedereen is welkom,' knipoogde ik. 'Dat zou ik superleuk vinden! Turkse bruiloften, wauw! Dat wilde ik altijd al zien. Ik ben in,' zei ze. 'Gezellig. Maar nu moeten we snel de tafel afruimen, we moeten gaan,' lachte ik en ik sprong op. Snel ruimden we de tafel af en we renden naar mijn scooter. Op naar school.

Op school aangekomen liep Leyla zoals gewoonlijk snel naar haar lokaal en ik liep naar het kantoor van Joost. Ik klopte aan en opende de deur. Joost keek op van zijn computer en ontving me met een lieve blik. Hij was rond de 30, had donkerblond haar en blauwe ogen.
'Hoi meneer,' zei ik. 'Hey Dilara, welkom! Ga zitten,' zei hij opgewekt. 'Ik heb niet heel veel tijd, ik heb over 5 minuten een klas. Maar ik zal alles even snel samenvatten; volgende week vrijdag vertrek je naar Parijs! Het is nu vrijdag, dus je hebt nog een week. Je gaat voor een maand daar stage lopen, een prachtige kans en ervaring! Wij hebben een appartement voor je geboekt en je bezit over een woonkamer, een slaapkamer met een badkamer, een keukentje en een balkon. Je loopt stage in één van de ziekenhuizen van Parijs, namelijk het Bichat-Claude Bernard Hôspital. Het is een modern ziekenhuis nét buiten het centrum van Parijs. Je gaat er 4 dagen per week stage lopen, het rooster krijg je daar te horen. Volgende week vrijdag vertrek je om 5 uur 's ochtends vanaf Rotterdam Centraal met de trein. En ik sta daar dan ook om je uit te zwaaien. Het komt allemaal goed. Heb je nog meer vragen?' Met een open mond van het lange verhaal keek ik hem aan. Dat dit echt gebeurde. 'Nee, het is duidelijk. Super bedankt!' riep ik uit. 'Gelukkig. Voor vragen kan je me altijd mailen, meid.' Ik stond op en bedankte hem. Vervolgens verliet ik zijn kantoor en glimlachte. Dit zou een leuke periode worden. Morgen mijn tante's bruiloft en volgende week Parijs. Yes!

Ik hield op bepaalde momenten echt van het leven.

Emin's POV

'Ze gaat wát? Naar Parijs, alleen? Is ze gek in haar hoofd geworden?' schreeuwde ik woedend naar Youssef. Ik kon mezelf niet meer beheersen en gooide met een glas door mijn witte penthouse. 'Ze gaat naar fucking Parijs alleen!' schreeuwde ik nogmaals. 'Rustig, broer. Het is toch niet zo erg? Laat haar leven, man,' zei hij. Ik gaf hem een harde klap op zijn achterhoofd. 'Val dood a mongooltje, hoe bedoel je niet erg? Wat laat haar leven? Ze gaat daar lastiggevallen worden. Jongens gaan haar aanraken!' Bij die gedachten werd ik weer psychotisch en ik gooide mijn telefoon door de woonkamer. Het beeldscherm brak meteen. Het boeide me niet, ik kon toch makkelijk een nieuwe kopen. Alles wat me nu boeide was Dilara. Ik schreeuwde. 'Ewa, het is maar een maand. Doe rustig, man,' zei Youssef geïrriteerd. Ik duwde hem hard weg. 'Kanker op, wat denk jij? Maand of niet, ze gaat niet. Punt uit. Ze gaat niet,' zei ik, verblind door de woede. Ik liep naar het raam en ik keek over de skyline Rotterdam uit. Het kalmeerde me enigszins. Youssef legde een hand op mijn schouder. 'Kalmeer, bro. Je gaat haar morgen zien, denk daaraan. Ze heeft dan die bruiloft, je gaat er ook heen toch? Doe gewoon een keer lief tegen haar. En niet zo bezitterig of eng. Ik ga met je mee naar die bruiloft, oké broer? We gaan kijken wat we hieraan kunnen doen. Ik heb je back.'

Dit is waarom ik zoveel om Youssef gaf. Hij was mijn beste vriend die me altijd wist te kalmeren. Als enige.

'Jij gaat sowieso mee, broer. En Valentin ook. Laat nog een paar dealers meegaan, zodat we met een groep zijn. Zeg tegen hun dat ze zich moeten voorbereiden op morgen en zorg ervoor dat ze hun wapens meenemen. Voor als we het nodig hebben,' zei ik vastbesloten. Hij glimlachte licht en knikte. 'Op één voorwaarde. Dat we nu eten gaan halen. Ik heb echt honger, man.' Ik begon te lachen en gaf ik hem een stoot in zijn buik. 'Afgesproken.'