Obsessed With Me

Chapitre 3

1 week later

Onzeker liep ik het gebouw van onze school binnen. Ik was hersteld en ik had besloten om weer naar school te gaan om mijn cijfers op te halen. Ik had een rok aan met erboven een topje, want het was tenslotte 30 graden buiten. Er stonden overal rokende en drugs gebruikende jongens in de gangen die me aankeken. Deze school was zwaar ghetto. Maar wat verwacht je anders in Rotterdam. Over 2 of 3 maandjes had ik eindelijk vrij, zomervakantie. Ik zou naar 3 weken naar Turkije gaan, en 3 weken naar Spanje. Mijn ouders kwamen uit die landen en ik was er trots op. Ik had er echt zin in. Turkije en Spanje waren prachtige landen, lekker warm en tropisch. Wie gaat er met me mee?

In mijn gedachte verzonken liep ik naar mijn kluis. De laatste tijd dacht ik best wel veel na over die Emin. Hij was zo knap, zo aantrekkelijk. En heel erg mysterieus. Maar nee, ik wilde hem niet leren kennen. Hij bleef tenslotte een enge jongen die mij steeds aanstaarde. Met zijn vage antwoorden steeds. Wat bedoelde hij eigenlijk met: ik kom je halen binnenkort? Het maakte me best bang, maar ook weer niet. Wat kan hij doen? Niks. Ik rommelde wat in mijn kluis en gooide hem daarna dicht. Ik ging snel nog even wat eten halen. Te laat was ik toch al, dus wat maakt het uit. Ik haalde snel een sandwich, een donut en een flesje water bij de kantine en propte het in mijn overvolle tas. Ik draaide me om en huppelde naar mijn lokaal, tot ik tegen een sterk lijf aanbotste. Al mijn boeken vielen met een klap op de grond. 'Sorry, mijn schuld,' zei ik zonder op te kijken en ik raapte mijn boeken op.  Ik keek omhoog.

Oh mijn God.

Niet alweer. Ik keek weer in de allermooiste, opvallendste donkere ogen van niemand minder dan hem.

Emin Kaya.

Met zijn ogen hypnotiseerde hij me. Het maakte hem zo mooi, zo aantrekkelijk. Zijn scherpe kaaklijn stond gespannen en zijn spieren ook. Hij pakte mijn hand en hielp me overeind. Zijn hand was sterk en warm. Met een rood hoofd keek ik hem aan. 'Dankjewel,' zei ik. De jongens en meisjes om ons heen keken ons lang aan. Ze volgden elke beweging die we maakten. De kuiltjes in zijn wangen kwamen tevoorschijn. Ik glimlachte ongemakkelijk. 'Sinds wanneer zit jij hier op school?' vroeg ik terwijl ik naar zijn perfecte armen staarde. Verward focuste ik me weer op zijn gezicht.  'Altijd al,' zei hij en hij beet op zijn lip. Zijn stem klonk zo mooi. Ik wilde het blijven horen, voor altijd. Ik keek in zijn ogen. Ik verdronk er gewoon in. Het donkerbuin in zijn ogen was donkerder dan de meest donkere nacht. Bruiner dan de meest donkere aarde. En in de zon waren ze honingkleurig, lichter dan de meest felle zonnige dag.Hij was zo stoer, aantrekkelijk en mysterieus. Hij was lief, maar deed ook een beetje kortaf.  Ik was toch niet een beetje verliefd aan het worden? Nee, tuurlijk niet. Dat kan niet. Ik had hem nog maar 3 keer gezien en het enigste wat ik wist was zijn naam. Hij ging zoals hij vaker deed met zijn handen door zijn dikke, volle haar. 'Echt? Ik heb je hier nog nooit gezien,' bracht ik uiteindelijk uit. 'Ik jou wel. Ik zie jou altijd,' zei hij en knipoogde. Hij stond met zijn brede lichaam dicht tegen me aan. Hij was meer dan een kop groter dan ik. Mijn hart ging tekeer. 'Oh, dat is toevallig. Eh, ik...' stotterde ik en mijn wangen werden rood. Wat moest ik zeggen? Afwachtend staarde hij me aan en hij pakte zijn vapep. Hij nam een trek en er kwam rook uit zijn mond, terwijl hij me nog steeds aankeek. Ik kon er uren naar kijken, maar ik vermande me en schudde mijn hoofd. 'Ik ben te laat. Ik ga naar de les, denk ik,' zei ik verlegen. Ik glimlachte nog en ik liep weg, naar mijn lokaal. Ik voelde zijn ogen me nastaren. Mijn Nederlands boek viel weer op de grond en ik zuchtte vermoeiend. Ik hoorde hem nog grinniken.

Waarom ben ik altijd zo onhandig? Waarom?

Er was iets met deze jongen, maar wat? Hij is een mysterie. Hij staarde heel die avond naar me, redde me soort van door me naar het ziekenhuis te brengen en nu zit hij opeens bij me op school. Hier klopt iets niet. En volgens mij heeft hij ook iets met dat schieten te maken. Het was één groot mysterie, wat ik moest oplossen.

Ik liep mijn klaslokaal in en verrast keek de klas mij aan. De docent lachte. 'Net uit het ziekenhuis en nu al te laat?' vroeg ze. Ik haalde mijn schouders op. 'Sorry,' glimlachte ik. 'Maakt niet uit. Ga maar gauw zitten.'
De klas staarde me aan toen ik naar mijn plek achterin de klas liep. Ik zag blikken vol medelijden en de meeste glimlachten naar me. Blozend keek ik terug en ik ging snel achterin naast Leyla zitten. Ze knuffelde me. 'Habibi! Je bent er weer. Hoe gaat het met je,' fluisterde ze blij. Ik knikte vriendelijk. 'Hey! Goed, en met jou? Je had een paniekaanval, hoorde ik.'
'Ja, die avond was echt eng. Er werdt opeens geschoten en toen viel ik flauw. Zo raar dat die hulpverleners jou daar alleen hebben achtergelaten. Toen je in het ziekenhuis lag mocht ik ook niet bij je langskomen of bellen. Dus ik ben echt blij dat ik je zie. Gaan we morgen naar de stad?' fluisterde ze. Ik glimlachte naar haar en knikte. 'Ja, leuk.'
'Heb je die jongen nog gezien?' Ik keek op en geschrokken keek ik haar aan. Ik knikte en vertelde wat er was gebeurd. Ook vertelde ik dat hij hier opeens op school zit.  'Wist jij dat hij hier op school zat?' vroeg ik.
'Nee? Hij heeft hier nooit op school gezeten. Ik heb hem nog nooit gezien. Als hij hier op school zat, zouden alle meisjes het over hem hebben, met dat perfecte uiterlijk van hem. Ik ken alle knappe jongens hier. En hij is ook ouder dan wij. Nah, hij zit echt niet op deze school, sis.' 'Maar wat doet hij hier dan?' vroeg ik. 'Dat vraag ik me dus ook af. Het is echt eng, om eerlijk te zijn. Hij staarde ook heel de avond naar je op het zomerfeest.'
'Hij zei ook dat hij me binnenkort zou komen halen. Wat bedoelt hij daarmee?'
Geschrokken keek ze op. 'Zei hij dat echt? Moet je je neven er niet bij halen? Want dit kan echt niet.' Ik haalde mijn schouders op en ik keek haar serieus aan.

'Ik wil gewoon weten wie hij is en wat hij van plan is. En dat gaan we samen uitzoeken.'