Obsessed With Me

Chapitre 6

Dilara's POV ~ De volgende dag

Ik werdt wakker van het zonlicht in mijn gezicht. Het zou 30 graden worden vandaag. Echt lekker, ik hield van warm weer. Ik hield gewoon van de zomer. Ik keek naar de klok en ik schrok. Het was kwart voor acht! Waarom heb ik mijn wekker niet gehoord? Over dertig minuten moest ik al naar school. Ik moest mezelf supersnel klaarmaken. Mijn haar zat in een slordige knot en ik had pyjama aan. De make-up van gisteren was helemaal uitgelopen. Ik douchte snel en droogde me af. Ik deed mijn krullen los, sprayde er wat haarolie in en maakte mezelf lichtjes op. Ik camoufleerde vlekjes met wat concealer, ik deed een zachte blush op voor wat kleur in mijn gezicht en ik tekende mijn wenkbrauwen lichtjes. Mijn lippen smeerde ik in met lippenbalsem. Daarna deed ik een basic zomerjurkje met lange mouwen aan. Ik pakte mijn tas in, deed sandalen aan en pakte een donut als ontbijt. 'Mama, ik ga naar school,' riep ik naar mijn moeder. 'Is goed, tot vanmiddag! Hou je telefoon bij,' hoorde ik haar roepen. 'Is goed mama. Ik hou van jou,' riep ik en ik liep de voordeur uit.

Ik liep onderweg naar de bus in mijn eentje, terwijl die rare Emin mij dit "verboden" had. Haha, grapjas. Ik liet me mijn leven niet door hem leiden, wat denkt hij? Hij kon me toch niet vertellen wat ik wel of niet mocht doen? Hij praatte gewoon onzin. Ik ken hem geeneens! Hij was heel gevaarlijk, een gezochte crimineel. Ik zuchtte. Maar wel een hele knappe, aantrekkelijke crimineel.. Ik stopte oordopjes in mijn oren en zette mijn favoriete muziek op. Het maakte me rustig. Ik liep verder naar de bushalte maar ik kwam oog in oog te staan met de Starbucks. Zal ik nog even naar binnen gaan? Ik twijfelde. Ik moest natuurlijk wel naar school. Maar ik had echt trek! Zal ik voor één keertje gewoon te laat komen? Waarom niet, ik was toch altijd te laat. Ik liep naar binnen bestelde een warme karamelkoffie. 'Wat is je naam?' vroeg het meisje achter de kassa. 'Dilara, maar schrijf maar Dila op. Doe er ook nog maar zo'n choco koekje bij.' Ze lachte en maakte het voor me klaar. Ik pakte mijn beker en mijn koekje aan. 'Dankjewel. Fijne dag,' zei ik en en liep op mijn gemak de Starbucks uit. Nu moet ik gauw naar school. Ik rende om de bus nog te halen en een groepje jongens riepen naar me. Ik rolde met mijn ogen. 'Blijf vooral rennen, schatje,' lachten ze naar me. Zo vervelend! Wanneer ging het stoppen? Het IQ van kleine kinderen hadden ze, echt waar. Stuk voor stuk. Gelukkig zag ik Leyla in de verte staan. Yes, zij was dus ook te laat. 'Leyla! Wacht,' riep ik. Ze begon te lachen. 'Hey, we zijn allebei te laat! Rennen, anders stap ik alleen in!'  gilde ze. 'Ik dacht het niet, bolle,' hijgde ik. Bezweet plofte ik neer op een willekeurige busstoel achterin de bus. 'Zegt degene die naar de Starbucks is gegaan,' zei ze en ze wees naar mijn beker. Ik begon te lachen en rolde met mijn ogen.  'Je ziet er echt leuk uit. Schattig tasje heb je,' zei Leyla dromerig. 'Waar heb je dat jurkje gekocht? En die schoenen?' vroeg ze. 'Oh, geen idee meer. In Spanje waarschijnlijk. Op een markt,' lachte ik. 'Ik wil echt een keertje mee daarheen. In Marokko heb je ook zulke markten met leuke kleding en eten, ik hou er echt van.' 'Ik ook.' 'Ik heb een idee. Misschien kunnen we een keer samen op vakantie! Op wereldreis! Ik wil elk land bezoeken, en we beginnen bij Spanje,' riep ze na een tijdje enthousiast. 'Dan moeten we wel ons best doen om over te gaan, en niet te laat komen. Let's go, we zijn er.'

Op school aangekomen, ging Leyla naar haar  lokaal en liep met haar mee. 'Even over net. Wat vind je ervan als we dit jaar op vakantie gaan, samen?' vroeg ze met glinsterende ogen.
Ik knikte. 'Dat zou fantastisch zijn. We hebben het er nog over, oké? Ga je les in, ik zie je straks,' zei ik en ze liep lachend haar lokaal in. Ik zuchtte en ik liep nog even naar mijn kluis. Ik rommelde er zoals gewoonlijk wat in, tot ik iemand achter me voelde. Ik draaide me om.

'Emin. Alweer jij? Wat doe je hier?' zei ik geschrokken. Hij grijnsde en trok zijn wenkbrauw op. Meiden die langsliepen, keken vol lust zijn richting op. Maar hij schonk geen aandacht aan hen. Zijn mooie ogen met die lange wimpers waren op mij gericht. Ik staarde naar die mooie, volle lippen en ik wilde ze gewoon aanraken. Waarom moest hij toch zo knap zijn? Hoe is het mogelijk dat iemand zo knap is? 'Wat ben je aan het doen?' vroeg hij. Ik haalde mijn schouders op. 'Niks. Ik zocht gewoon mijn anatomie boek,' loog ik ongemakkelijk en speelde met mijn haar. 'Jaja.'
Hij grinnikte en duwde me met zijn sterke armen opzij. Hij pakte het bovenste boek die in mijn kluis. 'Gevonden. Was je daar zolang mee bezig?' zei hij. Ik bloosde. Hij keek dus naar me, zonder dat ik het merkte. 'Ja, geef nu mijn boek terug,' zei ik en probeerde hem los te rukken uit zijn handen. 'Hallo, geef me mijn boek,' zei ik. 'Wat wil je?' 'Jou,' grijnsde hij.  'Nee, wat denk je zelf? Geef nou maar mijn boek terug. Ik heb les,' zei ik. 'Je hebt geen eens anatomie nu. Nederlands,' zei hij eng. 'En hoe weet jij dat nou weer? Engerd. Geef me mijn boek nou maar terug, anders moet ik nakomen,' sputterde ik tegen. 'Nee,' zei hij. What the hell, opeens deed hij zo irritant. 'Jij bent echt irritant, zeg. Ik heb na Nederlands anatomie. Weet je, dan fix ik wel en boek van iemand anders,' zei ik. 'Gaat moeilijk als alleen jouw klas vandaag anatomie heeft. Niemand gaat je een boek gunnen,' zei hij bijdehand. Zelfs dát wist hij. 'Oké, dan niet. Neem lekker mijn boek mee, joh. Geniet ervan.' Boos wilde ik weglopen, maar hij trok me terug. 'Blijf van me af!' 'Ik neem dit boek zeker mee. Dan kan je lekker gaan nakomen. En dan hou ik je in de gaten,' fluisterde hij in mijn oor. Ik voelde zijn volle lippen tegen mijn oor en ik trilde. Waarom voelde het zo raar als hij in mijn buurt kwam?  'Jij hè, jij bent echt een zielig geval. Waarom doe je zo? Weet je dat ik gewoon bang van je ben? Ik ga je ontwijken,' zei ik hoofdschuddend en ik rukte me los. Ik meende wat ik zei. Weer trok hij me naar zich toe. 'Je kan niet van me ontsnappen. Onmogelijk,' zei hij mysterieus. Hij pakte mijn gezicht vast en aaide over mijn wang. Hij keek me uitdagend aan en beet op zijn lip. Zijn verslavende geur overspoelde me en ik zweer dat er soort kriebels gingen door mijn buik. Maar dat mocht niet. 'Laat me gewoon met rust,' zei ik voor de zoveelste keer. 'Dat nooit. Je bent van mij. Alleen van mij. Mensen die bij je in de buurt komen, maak ik af. Ik ben echt serieus. Je weet niet wat ik met je van plan ben.' Hij ging met zijn gezicht dichtbij de mijne, wreef zachtjes met zijn neus over de mijne en ik kreeg zoveel adrenaline in mijn lijf. Hij pakte mijn handen vast, streelde mijn haren en sloot zijn ogen terwijl hij aan mijn krullende haren rook. 'Ik ben geobsedeerd met je,' zei hij zachtjes terwijl hij nog steeds streelde. Hij maakte me bíjna verliefd. En dat was het laatste wat er zou moeten gebeuren.

Ik kan mezelf gewoon niet begrijpen. Als de dood voor hem zijn, maar toch een soort aantrekkingskracht voelen?

Bij die gedachte rukte ik me meteen weer los. Ben ik psychisch in mijn hoofd, dat ik zo over hem dacht? Kijk wat hij allemaal zegt, engerd dat hij is! 'Jij bent gek. Knettergek,' zei ik en ik wierp hem een boze blik toe. 'Als je me nu al gek vind, wacht maar. Ik heb nog bijna niks bij je gedaan. Ik zweer het je, wacht maar,' grijnsde hij. Ik draaide me om en ik liep weg. Op naar Nederlands. Met hem in mijn gedachten.

Niet weten dat hij mijn leven tot een hel ging maken.