MAYWARD - YOU'RE MINE ALL ALONG

CHAPTER 47

EDWARD'S POV

"I missed you so much." Sambit ko habang yakap-yakap parin ang babaeng pinaka mamahal ko.

Hindi ko alam kung bakit pero matapos nyang mangako saking hindi nyana ako sasaktan at iiwan ay gumaan ang loob ko,para bang ang lahat ng sama ng loob ko sa kanya non ay nawala at napalitan ng tuwa.

"Miss na miss na rin kita." Sagot nya na naging dahilan ng pagngiti ko "And I'm sorry.." Dagdag nyapa.

Bumuwag ako sa yakap at agad na hinawakan ang magkabilang pisngi nya,ang bagay na ito ay ngayon ko lang ulit nagawa sa kanya.

Simula nong sabihin nya sakin ang lahat ng sinabi nya bago sya magpunta sa america ay bigla nalang akong naging ibang tao,alam ko iyon at aminado ako don.

Ganon kasakit para sakin ang mga sinabi nya,sobrang sakit dahil pakiramdam ko ay trinaydor ako,naisip ko kong anong kulang sakin. Kung anong meron kay kid na wala ako.

Simula non ay nagsimula ang pagiging malamig ko sa lahat ng bagay,wala akong pakealam kong sino man ang kausap ko,wala akong pakealam kong masaktan ko man gamit ang mga salita ko ang mga taong nasa paligid ko.

Because I thought I deserve to hurt other people because someone hurted me too.

Galit na galit ako,OO.

Pero simula ng makita ko sya na nakatayo lang sa harap ng table ko at nakatingin sakin na para bang gulat na gulat sya ang galit nayun ay nawala,hindi man lahat pero wala na akong pakealam.

Ang gusto ko lang gawin non ay yakapin sya,halikan,pagsilbihan,makasama,at halikan ulit at ipiramdam sa kanya kong gaano ko syang namiss.

Alam kong hindi totoo ang lahat ng sinabi nya non,alam kong ginawa nyalang yun para maka-alis.

Kahit pwede nyang sabihing aayosin nyalang ang lahat at babalikan nya ako ay sinabi nyang hindi nya ako mahal,na sya namang salitang hindi ko kailan man boong pinaniwalaan. Nangibabaw ang pagmamahal ko sa kanya,hindi ko nga lubos maisip kong bakit ganito nalang ang pagmamahal ko sa kanya,mahal ko sya higit sa sino pa,hindi man sya ang unang babaeng mahal ko dahil ang una non ay ang mom ko,si laura at ang lola ko. Sya parin ang pinakamahal ko sa lahat.

Hindi ko kayang wala sya sakin,hinding-hindi.

"I'm sorry too." Ang syang naging sagot ko habang hawak ko ang mukha nya.

Nangunot ang noo nya ng dahil sa sinabi ko.

"Bakit ka humihingi ng sorry? Ako dapat ang magsabi nyan ng paulit-ulit dahil sinaktan kita." Emosyonal nyang sabi,umiiyak sya. Ang pinakahuling bagay na gusto kong gawin nya.

Masakit para sakin na makita syang umiiyak,sobrang sakit na pag nakita ko syang umiiyak non ay pakiramdam ko napaka walang kwenta kong lalaki dahil wala akong magawa para mapasaya lang sya.

"I'm sorry for not fighting,pasensya na kasi hindi kita inilaban at nagalit ako sa'yo. Sorry that because of me ay naghirap ka,sorry kong noon wala akong magawa para mapasaya ka. Sorry for being this hard to you,I didn't mean it,nadala ako ng galit ko." Sunod-sunod ang paghingi ko ng sorry habang hawak parin ang mukha nya.

Umiling sya ng umiling at ang bawat patak ng luha nya ay isang malaking punit sa puso ko.

What did you do to me marydale? What did you do to make me fall this hard for you?

"I'm sorry for what I did edward,pinagsisisihan yun. Ngayon ko lang narealise kong gaano ako katanga,aaminin kong hindi ako nagsisi sa pag punta ng america para kay kid pero nagsisisi ako kung bakit kita sinaktan ng ganon. Araw-araw akong humihingi ng sorry at nagp-pray na sana maramdaman mo kong gaano akong nasisisi,sana makalimutan mo nalang ako para mawala na ang sakit na dinulot ko sayo,kahit pa masakit na hilingin yun ay kaya ko para lang mawala ang sakit na nararamdaman mo." Mahabang aniya.