Come Back, Hope

Chapter 1: Who Am I?

Chapter 1: Who Am I?

Hope Lowell's Pov

Its been two years since we broke up. Aminado akong hindi pa ako ganun nakakamove-on. Totoo nga sinabi nila. First love never dies. Ang malas ko nga eh. Yung first love ko pala eh play boy.

We are in the same school for 3 months now. Kinukulit niya ako palagi. Dikit siya ng dikit sa akin at nakakainis na.

Nung nag-break kami, nagpunta siya ng ibang bansa tapos babalik siya dito na parang walang nangyare? Ang saya saya niya lagi. Nakakainis lang.

Yung feeling na kapag andyan ka sa harap niya para kang prinsesa pero kapag di niya ko nakikita, nakikipagharutan sa mga haliparot na babae.

"Pres! May hinimatay sa may corridors!" napatayo ako sa kinauupuan ko ng biglang may pumasok na student sa office.

Dali dali akong tumakbo palabas roon. Tumakbo na rin yung student na iyon kaya sumunod nalang ako. Ilang segundo lang ay nakita ko na ang mga nagkukumpulang mga estudyante sa harap ng school bridge.

"Tabi!" I yelled. Nagsitabihan naman ang mga students ng makita nila ako. Nagtungo ako doon sa hinimatay at yung mga kaibigan naman niya ay nag-iiyakan na.

Sakto namang dumating na yung C.A.T at mabilis nilang inilipat sa stretcher yung hinimatay na babae. I was silent that time.

Mabilis naming itinakbo sa clinic yung babae. Nagulat yung doctor sa nakita niya dahil maputla na nga yung babaeng iyon. Liningon ko yung mga kaibigan nung hinimatay at grabe na yung iyakan nila.

"Ano bang nangyare?" tanong ko.

"K-kasi nagpapaalam na siya kanina. Ngumiti pa nga siya eh tapos nagyakapan kami t-tapos huhuhu bumagsak siya" sabi nung isa.

"Hindi ko maintindihan" ako

"May cancer po siya huhuhu'

Bigla ako nakaramdam ng kaba at paninikip sa dibdib matapos kong marinig iyon. Muli kong nilingon yung babae, hindi ko na rin mapigilan ang sarili ko, naiiyak na rin ako.

Napalingon ako sa doctor at nakayuko na ito.

Mabilis akong tumakbo patungo sa pinto at lumabas ng clinic. Napasandal ako sa pinto ng clinic at hinahabol ang hininga ko. Napakaganda niya at napakabata pa.

Napatakip ako sa mukha ko ng maramdaman kong tumulo na ang mga luha sa mata ko.

Walang katao tao sa labas ng clinic hanggang sa dulo ng hallway nito. Tahimik ang buong hallway at tanging maririnig mo lang ay ang iyakan sa loob ng clinic.