Lustrzane odbicie

1

Qurandia, rok. 2376

Nienawidziłam tego miasta. Smród unosił się uliczkami. Na rynku przy pomniku Xerseny zebrał się tłum ludzi. Cyrk rozkładał się na wieczorną biesiadę, z drugiej strony dwóch wieśniaków rozkładało stoły do hazardu. Od dawna nie było tu tylu ludzi... Od kiedy król z żona i dziećmi zostali zamordowani, wszyscy się boją.

Wróciłam do domu z chlebem i dżemem. Mieszkałam sama w niewielkiej chatce na uboczu wioski. Spadek po moim ojcu, który został oskarżony o używanie magii, a tak naprawdę był obłąkanym pijakiem. Teraz jestem sama, w sumie nie czuję się z tym źle. Matka była prostytutką, miała na imię Erina, przez całe życie musiałam patrzeć jak się kurwi, a mojemu ojcu to nie przeszkadzało... Miałam piętnaście lat, jak umarła. Ojciec wyszedł z domu, chwile później wparował wściekły klient. Schowałam się pod łóżkiem. Słyszałam krzyki, wyszłam i zaczęłam go bić najmocniej, jak umiałam, ale za wiele to nie dało. Mama umarła szybko, a ten obrzydliwy mężczyzna zaczął się do mnie dobierać.
- Zobaczymy, czy jesteś tak dobra w tym jak twoja mama - powiedział, uśmiechając się obleśnie. Po chwili zaczął rozpinać mi guziki od sukienki i całować po szyi. Byłam zbyt przerażona aby obmyślić plan ucieczki. Na szczęście do domu wbiegł ojciec z Ronem, szesnastoletnim synem sąsiadów, który był kowalem. Od niepamiętnych czasów, rodzina Rostenburg parała się kowalstwem.
- Odsuń się od mojej córki Wenerdi! - ojciec walnął klienta tak mocno, że facet się zatoczy i przewrócił na szafę, jednak po chwili wstał i krzyknął:
- Nie przeszkadzało Ci, jak pieprzyłem twoja żonę? Chciałem zobaczyć, czy córeczka jest tak samo dobra w te klocki jak mamusia.
- Ty sukinsynu! - ojciec rzucił się na Wenerdiego, miotali się po podłodze. W tym czasie Ron podszedł do mnie, wziął na ręce, i zaniósł do siebie do domu. Tam zostałam z jego mamą. Ślad po Wenerdim zaginął. A ja wiedziałam, co się z nim stało... lecz milczałam. Tak się zaczyna moja historia.