~Τα αδέρφια ~

{7} ~Τα αδέρφια~

7

Χλόη

„Χλοη σηκω! Θα αργησουμε!“ φωναζε ο αδερφος μου πανω απο το κεφαλι μου.
„Αφησε μεεε“,
„Ειπα σηκω!“ με ξεσκεπασε και σηκωσε απο το κρεβατι.
„Αμαν ρε Αγγελεεε“,
„Ετοιμασου σε 10 λεπτα να εισαι ετοιμη!“
Βγηκε απο το δωματο μου.
Πωω.
Σηκωθηκα, πηγα εφαγα κατι στα γρηγορα, πληθηκα, ετοιμαστηκα και πηγα σε αυτον.
„Στην ωρα σου βλεπω“ ειπε ενω ανοιξε την πορτα του διαμερισματος για να βγουμε.
„Παντα“ του εβγαλα την γλωσσα παιχνιδιαρικα.
Γελασε.

„Και αυτα που λετε“ ειπα ενω επινα τον καφε που δεν προλαβα το πρωι.
„Ωστε επεσε και το φιλι.“ απαντησε η Ηβη.
„Ναι, αλλα εγω δεν ανταπεδωσα.“,
„Και πολυ καλα εκανες!“ πεταχτηκε η Τατιανα.
Ακουσα φωνες.
Απο που ειναι αυτες?
Κοιταξα γυρω μου.
Δεν ειναι κανεις εδω γυρω που να μαλωνει.
Χμ.
Πηγαμε στο ντουλαπακι μου να παρω τα βιβλια που χρειαζομουν.
Βγηκε με φορα η Δαναη απο ενα δωματιο διπλα μας και εφυγε τρεχοντας. Εκλαιγε?
Λιγο μετα απο αυτην βγηκε και ο Λουκας.
Με κοιταξε.
Μου χαμογελασε.
Και εφυγε και αυτος εξω στην αυλη.
Οπα μισο.
Μου χαμογελασε?
Μου χαμογελασε!.
„Αντε ακομα εδω εισαι?“ με ρωτησε η Ηβη.
„Γρηγορα τρεξε, πηγαινε να του μιλησεις!!“ με εσπρωξε η Τατιανα στην αυλη.
Ο αμα δεν τις σκοτωσω καποια μερα δεν ξερω.
Με κοιταξε ο Λουκας.