~Τα αδέρφια ~

{11} ~Τα αδέρφια~

11

Χλόη

Χαμογελασα ελαφρα.
Δεν μπορεσα να το κρατησω.
Γυρισα το κεφαλι μου προς την ακρη για να τον κοιταξω ομως δεν μπορουσα.
Επιασε το μαλλι μου σφιχτα σαν κοτσιδα και μου εγειρε το κεφαλι στην ακρη ετσι ωστε να εχει ελευθερο τον λαιμο μου.
Κοιταξα μπροστα μου.
Ειχε τοσα ατομα γυρο μας αλλα κανενας δεν μας εβαζε σημασια.
Αρχισε να χαιδευει την σιλουετα μου.
Εχωσε το προσωπο του στον λαιμο μου.
Μυριζε το αρωμα μου.
Ενιωσα εναν κομπο στην κοιλια μου.
Εκλεισα τα ματια μου.
Ηξερε πολυ καλα τι εκανε.
Επαιζε με το μυαλο μου.
Φανταζομουν τοσα που θα μπορουσε να μου κανει.
Ενω δεν μου εκανε τιποτα ακομη.
„Παμε εξω.“ αυτην την φορα δεν ακουστηκε σαν διαταγη.
Αλλα σαν να με παρακαλει.
Ξερω τι θα συμβει αν βγω εξω μαζι του.
Ηρθα εδω εξαιτιας του Λουκα.
Οχι εξαιτιας του Νικου.
Τι να κανω?
Να παω μαζι του?
Πριν μπορεσω να αποφασισω απο μονη μου με επιασε απο το χερι και με τραβουσε μαζι του.
Περασαμε αναμεσα απο τα ατομα και βγηκαμε εξω σε μια ταρατσα. 
„Εδω δεν κανει να ανεβει κανεις. Ετσι θα μεινουμε μονοι.“
Ουαου.
Ηταν μια τεραστια ταρατσα.
Ειχε καναπεδες, τραπεζια, καρεκλες, διαφορα λουλουδια.
Πηγα σταθηκα στα καγκελα.
Ειχε πανσεληνο σημερα.
„Ουτε ο αδερφος σου δεν ερχεται εδω?“
Γυρισα και τον κοιταξα ενω στηριχτηκα στα καγκελα.
Ερχοταν με αργα βηματα σε εμενα.
„Κανονικα οχι. Φοβαται τα υψοι.“.
Ο θεε μου γιατι ηρθα εδω μαζι του?
Καλυτερα να πηγαινω.
„Ε θα με ψαχνει ο αδερφος μου.“