~Τα αδέρφια ~

{5} ~Τα αδέρφια~

5

Χλόη

Ηταν κοντα μου.
Πολυ κοντα μου.
Αυτα τα ματια του.
Με πλησιαζε οσο πηγαινε ολο και περισσοτερο.
Κοιτουσε τα ματια μου.
Ειχα κολλησει.
Δεν ειχα παρατηρησει ποτε τοσο πολυ τα ματια του.
Κοιταξε τα χειλη μου.
Τοτε καταλαβα τι πηγαινε να γινει.
Εβαλα τα χερια μου στο στηθος του και τον σταματησα.
Εχει τοσο σφιχτο σωμα.
Παιζει μποξ ειπαμε?
„Τελειωσαμε. Να πηγαινεις.“
σηκωθηκα γρηγορα πριν προλαβει να με πιασει και πηγα ανοιξα την πορτα.
Πρεπει να μουρμουρισε κατι.
Δεν καταλαβα τι.
Για να ειμαι ειλικρινεις ουτε με ενοιαζε.
Ηθελα απλα να φυγει.
Και αυτο εκανε.
Πηρε την ζακετα του και εφυγε χωρις να πει αλλη λεξη.
Παραξενος.
Ημουν πολυ κουρασμενη για να κατσω να ασχοληθω.
Ετσι πηγα για υπνο.

„Πλακα κανεις!“ με κοιτουσαν και οι δυο σοκαρισμενες.
„Σου φαινομαι να κανω πλακα?“,
„Το ξερεις οτι δεν προκειται να σταματησει μεχρι να παρει αυτο που θελει ετσι?“
ειπε η Τατιανα με ενα σοβαρο υφος
Ναι.
Φυσικα και το ηξερα.
Ειναι πολυ πεισματαρης.
Θυμαμαι πριν κατι χρονια που ημουν με τον αδερφο μου και αυτον βολτα και σκεφτομασταν τι να κανουμε. Πραγματικα μεχρι να γινει το δικο του δεν ησυχασε.
Με τον αδερφο μου ειναι καλοι φιλοι.
Αλλα δεν θελει να εχω επαφες μαζι του εγω, γιατι ξερει τι μπελας ειναι.
Ο Χλοη ποιος ξερει τι σε περιμενει.
Περασαν κατι μερες.
Καθε μερα ηταν σπιτι μου ο Νικος και καναμε προβες.
Ετσι και σημερα.
„Τελος και για σημερα“,
„Μχμ ναι“
Καθοταν και με κοιτουσε με ενα καπως αγριο βλεμμα.
Δεν ξερω γιατι, αλλα με εκανε να νιωσω αβολα.
Σηκωθηκα και μαζευα τον υπολογιστη μου, μεχρι που τον ενιωσα πισω μου.