~Τα αδέρφια ~

{6} ~Τα αδέρφια~

6

Χλόη

Ενιωθα την ζεστασια του σωματος του.
Δεν με αγγιζε.
Ενιωθα απλα την ζεστασια του.
Προσπαθουσα να συγκεντρωθω στον υπολογιστη μου.
Εβαλε τα χερια του δεξια, αριστερα μου στο τραπεζι και στηριχτηκε εκει. Ακομα δεν με ακομπουσε.
Πλησιασε το αυτι μου.
„Γουσταρω τρελα της δυσκολες.“ μου ψιθυρισε με ενα χαμογελο.
Εκλεισα τα ματια μου.
Πηρα μια βαθια ανασα. Συγκεντρωσου Χλοη!
Γυρισα προς την μερια του.
Ηταν πιο κοντα απο οτι περιμενα.
Προσπαθησα να κανω ενα βημα σε πισω, μα ηταν αδυνατον.
Με εχει στριμωξει για τα καλα.
„Να πηγαινεις Νικο!“.
Ημουν κολλημενη στο τραπεζι.
Το επιασα σφιχτα.
Προσπαθουσα να αποφυγω το βλεμμα του.
Με καρφωνε με τα ματια του.
Απο την ακρη του ματιου μου εβλεπα οτι χαμογελουσε.
„Μολις αρχισαμε Χλοη“.
Επιασε με ενα χερι το προσωπο μου.
Με εβαλε να τον κοιταω.
Ηρθε ενα βημα πιο κοντα μου.
Δεν πηρε τα ματια του απο πανω μου.
Εβαλε το αλλο χερι στην μεση μου και με τραβηξε κοντα του, ωστε να κολλησω πανω του.
Ημασταν σε αποσταση αναπνοης πλεον.
Η καρδια μου χτυπουσε σαν τρελη. Δεν με κοιτουσε πια με εκεινο το βρωμικο χαμογελο.
Τα ματια του ειχαν σκουραινει.
Δεν ηταν αλλο αυτο το ανοιχτο μπλε.
Ηθελα να τον σπρωξω μακρια μου, μα το σωμα μου δεν αντιδρουσε.
Που εμπλεξα παλι.
Και πως θα ξεφυγω?
Χαιδεψε απαλα το κατω χειλος μου με τον αντιχειρα του.
Με επιασε απο τον σβερκο και πιεσε τα χειλη του πανω στα δικα μου.
Το σωμα μου καιγοταν.
Γιατι εχει αυτην την επιρροη πανω μου?
Αφου με αηδιαζει ο χαρακτηρας του.
Η μηπως οχι?
Ειχα τοσα πραγματα στο μυαλο μου.
„Φιλα με!“ διεταξε καυτα πανω απο τα χειλη μου.
Με εφερε παλι στην πραγματικοτητα. Δεν μπορουσε να γινει αυτο.
Μαζεψα ολες μου της δυναμεις και τον εσπρωξα μακρια μου.
„Φυγε Νικο!“ πηρα την ζακετα του, του την εδωσα και τον εσπωξα εξω απο το δωματιο μου.
Δεν προλαβε να αντιδρασει.
Λογικα δεν το περιμενε.
Στηριχτηκα στην πορτα και εχωσα το προσωπο μου στα χερια μου.
Θεε μου τι πηγε να γινει!
Δεν κανει να ξανα συμβει κατι τετοιο!
Δεν ξερω αν την επομενη φορα θα μπορεσω να του αντισταθω.