~Τα αδέρφια ~

{9} ~Τα αδέρφια~

9

Χλόη

Ε βεβαια ποιος αλλος.
Ποτε δεν νοιαζεται για το αν αργησει τωρα αποτομα τι επαθε?
„Ναι εχεις δικαιο ερχομαι. Τα λεμε το βραδυ Χλοη“ μου χαμογελασε και μπηκε στο σχολειο.
Δαγκωσα το κατω χειλος μου.
Ειχα ενα χαμογελο ως τα αυτια.
Γυρισα πηρα την τσαντα μου και πηγα να μπω και εγω στο σχολειο.
Αλλα με επιασε ο Νικος απο το μπρατσο και με τραβηξε κοντα του.
Με κρατουσε γερα κολλημενη πανω του.
„Μεινε μακρια του!“ μιλουσε αρκετα απειλητικα.
Ομως δεν με τρομαζει.
„Δεν θα μου λες συνεχεια τι να κανω! Θα κανω οτι γουσταρω!“ ειπα αποτομα και τραβηξα το χερι μου γερα.
Με κοιτουσε με ενα αγριο βλεμμα.
Αν μπορουσαν βλεμματα να σε σκοτωσουν τοτε τωρα σιγουρα θα ημουν νεκρη.
Οσο πηγαινα στην ταξη γυρισα να κοιταξω τον Νικο.
Τον ειδα να ριχνει μια γερη μπουνια στον τοιχο που ειχε μπροστα του.
Δεν τον καταλαβαινω.
Τι θελει απο εμενα?
Πηρα μια βαθια ανασα και μπηκα στην ταξη.
Καθισα στην θεση μου.
Μετα απο αρκετη ωρα που ειχε περασει ο Νικος ακομη δεν ειχε ερθει.
Αρχισα να ανησυχω καπως.
Αφου ηταν εδω.
Τωρα που χαθηκε?
Μηπως τραυματιστηκε ασχημα με την μπουνια που εριξε?
Εκει που καθομουν και σκεφτομουν ανοιξε η πορτα με φορα και ο Νικος εμφανιστηκε σε αυτην.
Του μιλουσε ο καθηγητης αλλα δεν του εβαζε σημασια.
Ηρθε εκατσε διπλα μου.
Τον κοιταξα.
„Τι κοιτας?“
Ειχε τυλιξει το χερι του με χαρτοπετσετες. 
„Τιποτα.“
Κοιταξα τον καθηγητη.
Ευτυχως δεν μου μιλησε αλλο.