~Τα αδέρφια ~

{20} ~Τα αδέρφια~

20

Χλοη

„Δεν πειναω Αγγελεεε“,
„Φαε εστω λιγο ρε Χλοη! Δεν γινεται να πας με αδειο στομαχι στο σχολειο“ ειπε ενω με αγριοκοιτουσε.
Στριφογυρισα τα ματια μου και πηρα ενα κρουασαν.
„Ενταξει?“,
„Να το φας πρωτα και μετα βλεπουμε“.

„Χλοηη“
Ποιος φωναζει το ονομα μου? „Χλοοοηηη“ κοιταξα γυρω μου.
Ειδα τον Λουκα να τρεχει προς το μερος μου.
„Γεια σου Λουκα“ του χαμογελασα και τον αγκαλιασα σφιχτα.
Με αγκαλιασε και αυτος και με κοιταξε.
„Πως εισαι?“ με ρωτησε ενω μπαιναμε στο σχολειο.
„Μια χαρα εσυ?“
Σκατα εσυ?
„Χαιρομαι μια χαρα και εγω“ εκει που περπατουσα τρακαρα με καποιον.
„Συγγνωμη“ κοιταξα το ατομο που στεκοταν μπροστα μου και μετανιωσα κατευθειαν που ζητησα συγγνωμη και δεν του εριξα και μια σφαλιαρα απο πανω.
„Δεν πειραζει Χλορινη.“ κοιταξε τον αδερφο του που στεκοταν διπλα μου και αμεσως μετα εμενα.
„Να μιλησ-“ πριν προλαβει να τελειωσει αυτο που πηγαινε να πει επιασα τον Λουκα απο το χερι και περασα απο διπλα του.
Μετα απο αυτα που εκανε νομιζει πως ετσι απλα θα κατσω να τον ακουσω κιολας?
Του εδωσα αρκετες ευκαιριες.
Μεχρι που τον παρακελσα κιολας!
Ποια εγω να παρακαλεσω καποιον σαν και αυτον!
Ελεος.
Τον τραβηξα ως την ταξη και τον αφησα πριν μπουμε μεσα.
„Τι επαθες Χλοη? Ολα καλα?“ με κοιταξε ανυσηχος.
„Ολα καλα απλα δεν τον χωνευω, σορρυ ξερω πως ειναι αδερφος σου απλα..“ εβαλε το χερι του στο μαγουλο μου και με εβαλε να τον κοιταω.
„Σε καταλαβαινω μη ανησυχεις. Αν σου κανει κατι η σε πειραξει η οτιδηποτε πες το μου καλα?“ με εβαλε να τον κοιταξω στα ματια.
Εγνεψα και μπηκα στην ταξη.
Πηγα εκατσα στην θεση μου και για μεγαλη μου εκπληξη ηρθε και καθισε διπλα μου ο Νικος.
Εκανα σαν να μην το προσεξα γιατι δεν θελω να πιασω συζητηση μαζι του.
Εβγαζα τα βιβλια που χρειαζομουν απο την τσαντα μου και τα εβαζα στο τραπεζι.
Με επιασε απαλα απο τον μπρατσο και με εβαλε να τον κοιταω.
„Ακου Χλοη εγω-“ τον διεκοψα αμεσως.
„Δεν εχουμε να πουμε κατι οποτε θα σε παρακαλουσα να μη με ξανα ενοχλησεις.“ τραβηξα το μπρατσο μου απο το χερι του.
„Και ιδικα να μη με ξανα αγγιξεις“ γυρισα παλι προς την τσαντα μου και συνεχισα αυτο που εκανα λιγο πριν.
Με πλησιασε ωσπου που ενιωθα την καυτη του αναπνοη στο αυτι μου.
„Λες και δεν σε χαλαει οταν σε αγγιξω“ ενιωθα το χαμογελο του.
Ξερω πολυ καλα πως χαμογελαει αυτην την στιγμη.
Ως εδω.
Σηκωθηκα πανω του εριξα ενα χαστουκι και βγηκα σχεδον τρεχοντας απο την ταξη.
Δεν τον αντεχω αλλο.
Την μια ειναι ετσι την αλλη αλλιως.