~Τα αδέρφια ~

{33} ~Τα αδέρφια~

33

Χλοη

Απο εκεινη την ημερα ο Λουκας εχει γινει κρυος και απομακρος.
Το καταλαβαινω ναι.
Ομως το παρακανει λιγο.
Με πειραζει συνεχεια.
Με ξεγελαει.
Με κανει παραλιγο Bullying.
Ο Νικος προσπαθει να τον ηρεμησει ομως δεν μπορει.
Λογικα δεν προσπαθει καν.
Ειναι λες και δεν νοιαζεται καθολου για αυτον.
Εγω για τον αδερφο μου θα εκανα τα παντα.
Ειναι παραξενο.

"Προσεχε που πας!" ειπε αγρια και περασε απο διπλα μου.
Επεσα καταλαθος πανω στον Λουκα οσο πηγαινα στην ταξη.
Ξεφυσηξα και μπηκα στην ταξη.
Με κοιταν ολοι παραξενα τον τελευταιο καιρο.
Επισης εχω ακουσει διαφορα για εμενα.

"Δεν της εφτανε ο ενας πηγε να την πεσει και στον αλλο"

"Τι πουτανα που ειναι"

"Τι το ωραιο βρισκουν σε αυτην την πατσαβουρα?"

Και πολλα αλλα.
Πλεον δεν βαζω σημασια.
Δεν με νοιαζει.
Βασικα με νοιαζει.
Και πολυ μαλιστα.
Με ποιανουν καποιες φορες τα βραδια τα κλαματα.
Οταν ξαπλωνω μονη στο κρεβατι.
Θεε μου που εμπλεξα.
Γιατι?
Ηρθε καθισε ο Νικος διπλα μου.
"Χευ μικρηηη" μου χαμογελασε και με αγκαλιασε σφιχτα γυρω απο τους ωμους.
Του χαμογελασα ψευτικα οπως συνηθως.
"Γεια σου Νικο" ανταπεδωσα στην αγκαλια του.
"Τι σου εκανε παλι ο αλλος?",
"Ποιον λες?",
"Μη κανεις πως δεν ξερεις Χλοη! Ξερεις πολυ καλα!"
Ξεφυσηξα και κοιταξα αλλου.
Φυσικα και ξερω.
"Τιποτα δεν μου εκανε Νικο.
Με εβαλε να τον κοιταω.
"Ως εδω!"
Σηκωθηκε πανω πηγε επιασε τον Λουκα απο τον μπρατσο και βγηκαν απο την ταξη.
Ετρεξα πισω τους για να τον σταματησω αλλα δεν τους προλαβα.
Κλειδωθηκαν στις τουαλετες.
Σταθηκα απο εξω προσπαθωντας να ακουσω αυτα που ελεγαν.
Ειχαν παει ολοι στις ταξης τους.
Ηταν ησυχια.
Ακουγονταν πολυ καθαρα.
"ΕΙΣΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ? ΑΡΚΕΤΑ ΛΟΥΚΑ ΦΤΑΝΕΙ! ΠΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΘΑ ΤΗΝ ΤΥΡΑΝΝΑΣ?!",
"ΕΣΥ ΠΟΙΟΣ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΣ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΙ ΤΙ ΟΧΙ? ΜΗ ΞΕΧΝΑΣ ΟΤΙ..."
Τι?
Τι ειπε?
Οχι.
Οχι δεν μπορει να ειπε κατι τετοιο.