nagising ako ng maaga at nagluto ako ng breakfast namin.
ipapaalala ko pa pala kay Blake na kailangan niyang uminom ng gamot by 9:00am kaya nagluto na ko at kumatok sa kwarto niya.
i also prepared some ointment na i-aapply ko sa bruises niya.
"Blake, gising na, you have to eat and drink your medications" sabi ko at ng patapos na ko magluto, agad ako pumasok sa room niya dala ang tray ng foods and medicines niya.
nagising agad si Blake ng marinig niya kong pumasok at nagulat ako ng nagbato siya ng unan sa may pinto pero buti nakailag ako, pati ang pagkain na dala ko.
"LUMABAS KA! NASAAN SI TIFFANY?" sigaw niya habang nasa tabi niya ko.
how should i tell him na hindi dapat si Tiffany ang hinahanap niya, kungdi ako?
"Blake, Tiffany is busy working so can you just eat and drink your medicines?" sabi ko.
"what for?" sabi niya at tinitigan ko siya.
oh how i miss him, i miss him being there for me, i miss his hugs and kisses, i miss him being scared and adorable at the same time. i miss him.
"it's medicines for that you will be better, para maalala mo yung mga moments na magkasama kayo ni Tiffany before kasi remember? you have amnesia?" sabi ko at bigla siya nagtigil at onti onting umupo.
nung umupo siya, tinitigan niya ko at napatingin din ako sakanya ng napakatagal, wow grabe.
yung mata niya parang kala mo lalamunin ka, pero it's not because i'm scared, because i'm disappointed that he doesn't remember me, but someone else.
"ahhhm Blake eto, drink your medicine exactly 9:00 am ok?" sabi ko at nilapag food niya sa lap niya.
kinuha ko yung ointment at nilagyan yung bruises na nasa braso niya at ngayon ang nasa forehead niya.
"sino ka ba? bakit lagi ka nalang nandiyan para sa akin? ka-ano ano ba kita?" sabi niya at nagfrozen ako.
I'm your fiance Blake.
"i'm your friend, your special friend" sabi ko at tumigil na sa paglalagay sakanya nun.
dahan dahan akong umalis, paglabas ko, agad naman ako umiyak.
ang hirap naman nito, i have to be someone else, just for him na hindi niya na ko tabuyan. ang hirap ng sitwasyon ko, bakit kasi lord siya pa ang nasaktan eh? bakit di nalang ako? bakit di nalang ako yung na-aksidente para naman siya gagawa ng paraan, ayoko ng ganito, ang hirap.
pero, it doesn't mean na susuko ako, lalaban ako at ipaglalaban ko ang dapat.
pinunasan ko yung luha ko at pumasok ulit sa loob, nakita ko siyang kumakain, nakatuon yung attensyon niya sa pagkain, ang cute niya talaga. i wanna kiss him in the cheeks right now.
nagligpit ako sa kwarto niya habang kumakain siya kasi ang kalat.
"engaged ka na?" sabi niya habang pinansin ko yung kamay ko na nakapatong sa kama niya.
yes, i'm engaged to you.
"ahhhm..." sabi ko dahil di ko masabi.
"well kung engaged ka nga, ang swerte ng mahal mo dahil may maalagang babae na nagmamahal sakanya considering na napaka-ganda mo pa" sabi ni Blake at ngumiti ako.
no Blake, di ka swerte sa akin, ako ang swerte sayo.
why don't i tell him that we were together? and not him and Tiffany?
pero di pa ito ang tamang timing, kasi sobrang dami niyang sakit na nararamdaman sa ulo at ayoko na maisip niya na pa yung sasabihin ko at maging burden pa sakanya.
