naiiyak parin ako, it's like 9:00 pm and hindi parin ako lumalabas sa kwarto ko, i didn't dare to go out and cook them dinner, bahala sila.
*knock knock*
"ahhm Violet..." mahinang sabi ni Blake kaya lumapit ako sa pinto, para makinig.
"this is weird kasi lagi ako naguguluhan, di ko alam kanino ako maniniwala..." panimula niya.
"pero don't think this in a bad way or anything but i believe in Tiffany, she's my girl and you? well i don't know you..." sabi ni Blake at napapikit nalang ako habang yung luha ko tumutulo.
"i know you would choose her over me if you don't know me so..." pagtutuloy ni Blake.
"so ahhhm i ordered you food, so if you wanna eat, it's here" sabi ni Blake at narinig ko na siyang naglakad palayo.
bumalik ako sa kama ko at tinignan ko pic sa drawer ko, kinuha ko ito at nilagay ulit sa side table ko.
this was our 1st anniversary, he wants our love to be eternal so that's why he invited me to namsan tower to lock our locket.
― flashback ―
"hey saan mo ba ko dadalhin Blake?" sabi ko habang nakablind fold ako na naglalakad at hawak kamay niya.
"just trust me, do you trust me?" tanong ni Blake at ako naman ay tumango.
"parang bigla may nagpush sa akin na wag gawin to" sabi ni Blake kaya ako biglang nalungkot.
"bakit Blake?" tanong ko sakanya.
"well, i hear people talking" sabi niya at nakakarinig nga ako ng mga chismis.
"Blake..." sabi ko at hinahanap mukha niya dahil naka-blind fold parin ako, like duhh.
nilagay niya naman kamay ko sa mukha niya at natawa siya.
"wag mo pansinin ang ibang tao, pansinin mo ang sarili mo at magpasalamat ka sa mga taong gusto ka pabagsakin dahil sakanila, lalo kang aangat" sabi ko at ngumiti.
naglakad pa kami at maya maya tinangal na ni Blake yung blindfold sa mata ko.
tumingin ako at nakita ko ang namsan tower.
"wow! this is nice yeah" sabi ko at ngumiti kay Blake.
"di ka ba nasurprise?" sabi ni Blake.
"hindi...nasurprise ako ng bongga, thank you" sabi ko at hinalikan siya sa pisngi.
"well, it's not the surprise" sabi ni Blake at tinignan siya kung ano ba sinasabi niya.
hinila niya ko at dinala niya ko sa isang pathway/bridge para makapuntang namsan tower and i saw locks, love locks.
"Blake" sabi ko habang nakangiti at nilabas niya sa bulsa niya ang isang locket, it's violet and black all mixed up.
"write our names" sabi ni Blake at ngumiti habang naglabas din ng marker.
"바예 레트 ❤ 블레이크"
it's said, "violet love blake"
Blake took the locket once i'm done writing it then he locked it.
"it's a memory that we'll always know that our love is eternal" sabi ni Blake at niyakap ako at hinalikan sa noo.
mamaya after noon, nagkaroon ng flashing lights sa namsan tower at tinignan namin.
minutes after may mga fireworks na sumabog at ang ganda.
he knows i like colorful things, so much.
then sa huli ng fireworks, nagpasabog siya ng firework na rainbow. as in Red,Orange, Yellow, Green, Blue, Indigo and Violet.
the rainbow couple.
― end of flashback ―
i smiled while i reminisce that memory, that was the greatest, everytime i'm sad or far away from Blake. i always look at this, so that i'll always be happy.
but now why does it makes me even more sadder? dahil ba kay Tiffany? sa nangyayari sakanila ni Tiffany?
ang hirap kasi, nakakainis pa. yung hirap na hirap ka na nga sa mahal mo kasi ayaw mo siya mawala sayo, yung gusto mo na siya na hangang dulo pero may nakikisingit sa love story namin. sa totoo kaya kong paalisin si Tiffany ng dirediretso, kung hindi lang siya lagi hinahanap ni Blake. nakakainis na nakakalungkot.
kasi the fact na ako ang girlfriend, ako ang legal, ako ang fiance pero di ako hinahanap, hindi ako ang kailangan, hindi ako ang mahal. diba? parang ang bullshit?
if this was a dream, please wake me up. gusto ko nalang ipikit mata ko at paggising ko sasabihan parin ako ni Blake ng 'I love you' kasi yun talaga nararamdaman niya... pero hindi eh. hindi ganun, kailangan i-face ang problems mo at wag nalang mangelam sa iba.
gusto kong sumuko kay Blake, pero naiisip ko lagi na bakit ako susuko? kung ako pa ang mas may karapatan sakanya? BULLSH*T BAKIT BA KASI NANGYARI LAHAT NG TO?
lagi ko naiisip na kasalan ko dahil pumunta pa siya sa kapitbahay niya dati at hindi naman siya pupunta dun kung hindi niya ko hahatid at hindi naman niya ko hahatid kung hindi kami nag-celebrate ng 5th anniversary.
sana pala dumiretso nalang ako sa paris nung panahon na yun para wala kong iisipin kung hindi ang pag-uwi ko para makasama ulit si Blake. tama nga sila, nasa huli ang pagsisisi.
pero bakit ganun? sino nga ba sumagasa/bumunggo kay Blake? binunggo daw siya at pagulong gulong sa kalsada at nabunggo ang ulo niya sa puno at sabay bagsak sa semento. fck, i just wanna say great thanks dun sa taong bumunggo sa mahal ko! nakakainis talaga.
pero sana maalala na ni Blake na ako ang mahal niya, pero paano nga kung maalala niya ko pero hindi niya naman ako mahal dahil sa dulo nun eh sasabihin niya na mahal niya si Tiffany? pero pag naalala naman niya yung ginawa sakanya ni Tiffany dati eh maiinis yun ng sobra at iisipin niya na ako ang tama.
siguro, laking salamat ko rin pala kay Tiffany kasi kung hindi dahil sakanya, hindi kami ni Blake ngayon. pero isang malaking sagabal muna siya sa buhay ko dahil naiinis ako sakanya ng super.
hays, naloloka na ko! what to do?
