Everything About You

Chapter 41

Pagkauwi ko sa bahay ay niyakap ko kaagad si mommy.

She willingly accept my hug and I know she knows already that something is wrong and something happened.

She gently caress my face. Nakita nya siguro ang gulo-gulo kong buhok pati narin ang mga kalmot sa muka at gasgas ko sa braso.

Nakita ko yung sakit sa mga mata nya habang hinahawakan ang mga galos na natamo ko mula sa away kanina.

Agad naman nyang inutusan ang isa sa mga maids na kumuha ng first aid para masimulan nyang gamutin ang lahat ng sugat na mayroon ako sa katawan.

Inaya ako ni Mommy papunta sa kwarto at tahimik kaming umupo sa kama. She's not speaking but I know how much she wants to ask me.

She kissed my forehead after few seconds of me being silent and not telling her anything.

Maingat nyang ginamot ang mga galos ko at nanatiling tamhimik parin sa tabi ko.

I saw anger and pain mixed in her eyes as she carefully clean my wound.

"Nasali ako sa catfight 'ma." Aniya ko matapos ang mahabang pananahimik.

Hindi siya nagsalita at inantay lang ang susunod na sasabihin ko habang patuloy ang pag gamot sakin.

"They've been very harsh that I can't fight them back. Siguro dahil narin siguro sobra ang galit na nararamdaman nila towards me." Naramdaman kong namumuo nanaman ang panibagong luha na nagbabadyang tumulo sa muka ko.

Pagak akong napatawa at tuluyan namang nalaglag ang luha kahit na gustuhin ko mang pigilan ito.

Maingat na pinunasan ni Mommy ang luha ko gamit ang hinlalaki nya. "I can't blame them. Maybe its really my fault."

Hinawakan ko ang mga kamay ni mommy na nakahawak sa mukha ko at saka ibinaling ang tingin sa kanya.

"Its okay anak. Mommy's here for you." She finally found her tounge and speak.

Mahina akong napahikbi sa narinig at mahigpit naman akong niyakap ni mommy.

Hindi nya ako binibitawan hanggang sa kumalma ako at tumahan. Tinanguan ko sya. "Mom can you leave? I swear I'm fine now." Lakas loob kong sabi dahil sa gusto kong mapagisa at makapagisip isip muna.

She willingly obliged what I want and went outside.

Paglabas ni mommy ay naisipan kong maligo saglit para mas lalong gumaan ang pakiramdam ko.

I checked my phone after cleaning myself up and saw that I am being flooded by messages from Julia, Jasmine, Chloe and Stacey.

Siguro ay nalaman nila ang nangyari. Nagtype ako ng message na isesend ko sa kanilang lahat para hindi na sila magalala at hindi na ako alalahanin pa.

I'm fine. :)

I sent the message to my friends and put my phone down.

From: Possessive Allistair
Hey. Can we talk?

Zky's text made my chest hurt again. Nanikip ito bigla dahil sa sakit na naramdaman.

From: Possessive Allistair
Are you home?

From: Possessive Allistair
Why aren't you replying?

From: Possessive Allistair
Sorry did I upset you?

From: Possessive Allistair
'Damn it! Baby please tell me what's wrong.

Sunod sunod ang pasok ng text niya at walang palya rin ang pagsakit ng dibdib ko sa pagbasa sa lahat ng mensahe nya.

I can't. I can't tell you that I'm hurting because of you.

From: Possessive Allistair
I miss you. Please reply.

Labag sa loob na ibinaba ko ang cellphone ko. Hindi ko sya kayang kausapin ngayon.

Dahil masyado pang maaga at alas 3 palang nang hapon ay naisipan kong gumuhit na lang sa may garden namin.

Lumabas ako ng kwarto bitbit ang art materials at pati narin ang sketch pad ko.

Tahimik akong gumuhit ng kung anong maisipan habang nagiisip sa kung ano bang dapat na sunod kong gawin.

Bukas ay recognition na namin at hindi ko malaman sa sarili ko kung bakit hindi ako makaramdam ng tuwa kahit pa ako ang nanguna sa klase at marami akong nakuhang award.

Maybe because I'm hurting. Kaya kahit na nakakatuwa man iyon ay hindi ko maramdaman dahil mas nangingibabaw saakin ang sakit.

Hindi ko namalayan na ang iginuguhit ko ay si Zky at nang matapos ako ay naramdaman ko ang sariling kamay na nagsusulat ng isang liham para sakanya.

2 oras ang itinagal ko sa pag guhit at pagsulat ng liham. Nang matapos ako ay isa isa kong binuklat ang kung anong naiguhit ko na sa sketch pad simula noong nakilala ko sya.

This drawing book is like  a sketch of what happened to us right from the start. It is like a book that me and Zky is the main character.

Hindi ko alam kung bakit ko ba sinimulang iguhit lahat ng mahahalagang ala-ala namin. Mula sa simula hanggang dito sa bagong gawa ko ngayon.

Maybe because I don't want to forget him. Maybe because I'm afraid of being in an amnesia again and I can't remember who he is in my life.

Ayoko syang makalimutan. Pati narin ang mga ala-ala namin. Pati narin lahat ng tungkol sa kanya. Kaya siguro iginuhit ko lahat.

I drew everything that's worth remembering. Na kahit na makalimutan ko man sa isip ko ay mayroon akong matitingnan at maiisip na siguro'y naging masaya ko noong mga panahong iginuguhit ko lahat ng ito.

And it pains me that it would come up with this ending...

Him marrying someone and me walking away to set him free.

Napaigtad ako sa gulat ng biglang may nagsalita sa tabi ko.

"Hi Faith! Maaga ka yata?" Ate Aijenn snapped me out of reverie.

She noticed how surprise I am at her presence kaya namana natawa sya sa reaksyon ko. "You okay?" She turned serious and worried when she saw my eyes.

I shook my head and started narrating what just happened.

Julia, Joye and Ate Aijenn.. to them my life was an open book. Lahat alam nila. Wala akong tinatago. They know my flaws and even mistakes. Kaya hindi ko rin kayang magsinungaling sa kanila. Dahil bukod sa sarili ko silang tatlo ang mas nakaka-kilala sakin ng husto.

Ate Aijenn hugged me after hearing my story and she asks if Julia and Joyce already knew it and I say no.

She told me I need to tell them everything too and I just agree to her.

At dahil narin siguro sa payapang pagiisip ko ay nalaman ko na kung anong dapat kong gawin bukas if I saw him.