Masum ile Egoist

-23-

Şu sıralar sağlık sorunları yaşıyorum ve teknolojiden uzak durmam gerekiyor bir süre. Ama neyse ki bölüme vakit ayırmamı engelleyecek kadar uzun bir süre değil. Sonraki bölümler daha erken gelecek.

İyi Okumalar.

Sevgili kızım Eylül; Baban maalesef trafik kazası geçirdi. Doktorlar durumu hakkında bilgi vermiyorlar ama iyileşecek, biliyorum. Moralini yüksek tut güzel kızım. Annen nasıl?-Halan."

Ona cevap yazmadan önce titreyen parmaklarımı yumruk yaptım. Halam beni seviyordu. Bunca zaman sonra ailemden birinin bana değer verdiğini görmek güzeldi. Peki bunun olması için babamın ölüm-kalım savaşı vermesi mi gerekiyordu?

Suçu onlarda arama Eylül. Ne diye şimdi yakınıyordum ki?

Cep telefonum yine can alıcı bir şekilde çaldığında hemen arayanın ismine baktım. Kalbim küt küt atmaya başlarken açtım.

"Merhaba Kuzey." Bir süre cevap vermemişti. Eve geldiğindeki davranışları da garipti, neyi vardı bunun böyle?

"Selam. Şey...Biraz konuşabilir miyiz?"

"Tabii."

"Evinizin önündeyim. Gelebilir misin?" Gerçekten gelmiş miydi? Pencereden baktığımda onu her zamanki özgüveniyle elleri cebinde, havalı bir şekilde dururken gördüm. Bana gülümsedi. Ben ise işaret ederek pencereyi kapattım ve dışarı çıkmak üzere ilerledim.

Nihayet bahçeye çıkabildiğimde bacaklarım heyecandan titriyordu. Of, nasıl dursam? Ellerimi cebime mi koysam yoksa kollarımı göğsümde mi bağlasam?

"Baban için üzgünüm."

Başımı "sağol" anlamında sallamakla yetindim. Durgun göründüğümü ben de farketmiştim ama içimden gülmek, konuşmak gelmiyordu.

"Sana bir önerim var Eylül." diye sorduğunda meraklı bakışlarımı ona yönelttim.

"Düşündüm de...babanın başına gelenler ve ailevi durumlarınız açısından iyi günler geçiriyor sayılmazsın. Aslında buna karışmak istemem ama sakin kafayla iyice düşününce dinlenmeye ihtiyacın olduğunu farkettim. Ve benim de dertleşecek birine ihtiyacım var. Sen...bu gece bizim evde kalmak ister misin?"

Söyledikleri bende soğuk duş etkisi yaratırken titredim. Annem ne olacaktı? Yani...bir erkekle beraber kalacak olmamı ona söyleyemezdim herhalde. Hele ki bu Kuzey olunca.

Ama mantıklı geliyordu. En azından içimi boşaltabilirdim, onunla tüm gece konuşabilir ya da omzunda ağlayabilirdim. Bu durumda beni rahatlatacak olan tek şey buydu sanırım.

"Eylül?" Kuzey tereddüt edercesine seslenmişti. Ne kadar uzun süre düşündüysem artık. Hafifçe boğazımı temizledikten sonra konuştum.

"Peki...Bana uyar. Annemden izin alacağımı sanmıyorum. Gerek de yok. Yani...iyi olur. Buna ihtiyacım var ve...yani demek istediğim teşekkürler."

Doğru dürüst cümle kuramayan, robot gibi defalarca duraklayan biriydim işte. Kuzey'le konuşurken bu özelliğim daha da gün yüzüne çıkıyordu. O da verdiğim cevaptan tatmin olmuş gibiydi ki tebessüm etti.

"Bu gece bizdesin öyleyse?"

~~~~~~~

Kuzey'lerin evine doğru giderken, annemin ona haber vermediğim için sinirlenmemesini umuyordum ancak üst üste çalan cep telefonumdan bunu anlamak imkansız olurdu. En sonunda telefonu kulağıma götürerek ofladım.

"Ne var?"

Annemin sesi uzaklardan geliyor gibiydi. Ah, cidden. Telefonumun bozuk olduğunu daha önce söylemiş miydim? "Eylül...Kızım saat kaç oldu neredesin sen?"