CAPTIVATED (COMPLETED)

CAPTIVATED: TWENTY-NINE

Aaron's POV

"AHHHHHHHH!" Sigaw ko at nakita ko nalang sarili ko sa gilid ng kama. Umiiyak, duguan dahil sa sugat na natamo ko sa kamao, at mga basag na gamit sa paligid ko.

"Aaron? What's wrong?" bungad ni tita sa akin ng makita niya ako.

"Ku-kuyaa?" Ani ni Keith at Ralph.

Niyakap ako ni tita at hinaplos haplos ang likod ko. I was crying like a little boy habang iniisip na si mama ang kayakap ko.

Wala na sakin si mama at ngayon wala na din sa akin si Alexandra and it was all because of my Dad. I feel so depressed since the day she left. I don't know how to start again. I don't know how fixed myself again. Bakit lagi nalang ako napupunta sa ganitong kalagayan? Bakit nawawala sa akin ang mga taong mahal ko?

I miss her so much. Alexandra please come back...

As I continue sobbing bigla nalang umikot ang paningin ko then...

*black out*

Alexandra's POV

It's been two weeks since I left in the Philippines. Ang daming bawal ganito, bawal ganyan. Every night ako umiiyak. I miss him so much and hindi siya mawala wala sa isipan ko kahit isang segundo lang.

I tried to contact him and I've heard he was on the hospital. He's very sick and suffering from loneliness which can possibly lead to depression. I'm so sorry Aaron. Napahikbi nalang ako ng marinig ko ang balitang yun when I called Mj.

After few weeks, I started to enter into my new school. Pinagpatuloy ko parin ang kursong gusto ko which is Accountancy. Hindi ko alam kung kaya ko pa ba 'to. Parang nawawalan na ako ng ganang mabuhay. I was just like walking without direction and I don't have interest anymore to everything. Gusto ko ng sumuko at pagod na ako.

Three months had passed...

I've heard okay kana daw. I was very thankful upon hearing it. Sana magkaroon man lang tayo ng chance na magkausap. Pero paano naman mangyayari yun? You've changed your number at hindi rin kita mahagilap sa social media. Bakit kaya? Bakit parang naging mailap kana din sa akin? Sabi mo aantayin mo ako diba? Ang sakit sakit naman.

Every night I still sleeping in tears. I became so emotional at laging ng masakit ang ulo ko at nahihilo. Recently napapadalas din ang pagsusuka ko every morning...

Hindi kaya...

Namilog ang mata ko ng makita ko ang dalawang pulang guhit sa pregnancy test.

"I'm---pregnant." Nasabi ko nalang sa sarili ko. Mixed emotions ang naramdaman ko upon seeing the result. I'm happy dahil natupad ang pangarap kong si Aaron ang magiging tatay ng magiging anak ko though dumating siya ng maaga. But on the other side, I'm sad kasi hindi ko alam kung makakasama pa ba niya sa paglaki ang tatay niya. Tumulo ang luha ko habang hinahaplos ko ang tiyan ko.

Now I have the reason para ipagpatuloy ang buhay ko. And now I've realized na hindi pala siya dumating ng maaga, dumating siya sa tamang panahon. Kung saan lugmok na ako at nawawalan na ng ganang mabuhay. Just a perfect timing, JUST-IN-TIME.

"Baby, aalagaan kita at balang araw makikita din nating ang Daddy mo." Bulong ko sa tyan ko. I hope naririnig niya ako.

Four months had passed...

Inamin ko na rin kay Daddy na buntis ako. As what I've expected, galit na galit siya sa akin. Kulang nalang ay itakwil niya ako dahil sa ginawa ko pero hindi kalaunan ay unti-unti ding humupa ang galit niya sa akin at tinanggap niya akong muli pati na ang magiging anak ko. Sinamahan niya ako sa hospital at tsaka namin pina-check up yung baby ko and I found out--

Dalawa sila. Yes, they're twins.

Napaluha ako sa tuwa ng makita ko ang image nila sa ultrasound kahit pa hindi pa sila ganun ka-develop.

Bakas din sa mukha ni Daddy ang tuwa na may halong lungkot.

"I'm sorry Dad." nasambit ko nalang.

Tumango lang ito at hinalikan ako sa noo.

Five months had passed...

Five months na ang mga baby ko. Halatang halata na ang baby bump ko. Pumapasok parin ako sa school. Hindi ko ikakahiya ang mga anak ko.

Again, I tried to contact their father ngunit tila tuluyan na talaga kaming pinaglayo ng tadhana at wala na din pala siya sa Pilipinas. Hindi ko na siya mahagilap. Muli na naman akong nakaramdam ng lungkot pero kailangan kong pansamantalang ikubli yun at baka makasama pa yun sa dinadala ko kaya naman nagpakabusy nalang ako sa ibang bagay.

I'm too young para magdala ng dalawang bata sa sinapupunan ko kaya naman naging maselan ang pagbubuntis ko. Lagi akong dinudugo. I was so afraid, ayokong pati sila ay mawala sa akin kaya naman pansamantala akong tumigil ng isang semester para makaiwas sa stress. Mahirap na diba?

I choose to be happy kahit na mahirap man ay kinakaya ko para sa kanila. Kailangan magpakatatag ako dahil magiging isang ina na din ako.

Pero minsan hindi ko maiwasang itanong kung kamusta na kaya siya? Mahal pa ba kaya niya ako? Iniisip pa ba niya ako? Miss ko na siya at mahal na mahal ko parin siya.

Nine months had passed...

August 8, 2019. Sa araw mismo ng anniversary namin ni Aaron. I gave birth. What a coincidence nga naman diba? Halos wala na akong mapagsidlan ng tuwa ng makita at mayakap ko sila. I delivered them normal. Grabe hindi ko inakala na makakaya ko yun. Ang kambal ko... may babae at lalaking anak na ako at the age of 18.

Panandalian kong nakalimutan ang sakit at pangungulila ko sa tatay nila. Hindi ko man siya kasama ngayon pero baka sa tamang panahon.

Three months after I gave birth to them, bumalik na ulit ako sa pag-aaral. Gusto kong ipagpatuloy yung pangarap kong maging isang licensure Accountant para naman maipagmalaki parin ako ni Daddy kahit na maaga akong nagka anak. Yes, nabuntis ako ng maaga but it doesn't mean katapusan ko na. In fact I am very thankful at binigay sila sa akin ng Diyos.

My twins, mahal na mahal ko kayo. Sana andito ang Daddy niyo...

A/N: Ano masasabi niyo guys? Hahaha vote and comment kayo guys.

This chapter is dedicated to UnknownWriter2007.