AFİTAP(Sonbahar Serisi-1)

2.Bölüm

Her karanlık gece sona erer ve güneş tekrar doğar..

-------------♡-------------

Bilinmezlikler çoktur insanın hayatında.Mesela ne zaman ölüceğini öldükten sonra akıbetinin ne olacağını bazı olayların neden başına geldiğini bir türlü bilemezsin.Çünkü herşey de ince bir hesap olduğunu unuturuz çoğu zaman...

Aslının şuan aynı duygularla boğuştuğunu göz harelerinden anlayacak kadar iyi tanıyordum onu.Neden diyordu bakışları.Selimin parmağında ki yüzüğe inat ona hesap sormak isteyecek kadar çok seviyordu onu.

Konferanstan sonra apar topar göstereceğim ona gününü demiş ve soluğu Selimin ve gizemli adamın yanında almıştık.

"Görmeyeli baya değişmissin Aslı demek isterdim ama hesap sormak için gelen haline bakılırsa hala daha aynı kişisin"

Sözleri üzerine Aslının şok bakışları değişmiş yerini sadece benim anlayacağım intikam ateşiyle yanan bakışlar kaplamıştı."Ne o kişiliğim seni rahatsız mı ediyor??"

Selimin küstahca gülmesiyle bu işin hiç iyi bir yere gitmeyeceğini anladım ama ben Aslıyı alıp gidemeden Selim büyük ateşin fitilini attı.

"Hayır beni rahatsız etmiyoda ne zaman büyüyeceğini merak ediyorum sadece.Malum artık evlenecek yaşa geldin böyle devam edersen evde kalırsın benden söylemesi."

Bir yandan küstahca komik birşey söylemiş gibi gülen bu adam bir anda ciddileşti.Neden ciddileşti diye dönüp Aslı'ya baktığımda benim herşeye hazır cevap olup üzüldüğü anlarda bile kahkahalarla gülen arkadaşım ağlıyordu.Ağlıyordu..Belki kendisi bile farkında değildi.Gözyaşları yüreğinin yangınına dayanamamış kendiliğinden akıyordu.Aslı hiç birşey  demeden arkasını dönüp gittiğinde hışımla Selime döndüm.

"Sen ona nasıl böyle şeyler söylersin Selim??Aslının yalnız kaldığı anlarda bile ağlamadığını kalkıp deli gibi dansettiğini bildiğin halde onun gibi bir kızı ağlatabilecek kadar vicdanını ne ara yitirdin?Sözde aşkından hiç bahsetmiyorum bile..Seni Aslının etrafında bir kez daha göreyim bak o zaman neler oluyo."

Sözlerim üzerine biz buraya geldigimizden beri kafasını hiç telefondan kaldırmayan gizemli adam kaldırmış ve sonuna kadar beni dinlemişti.

Ama şuan onun ela hareli atmosferimi değiştirecek kadar yoğun bakışlarını bile takmıyacak kadar çok sinirliydim.

Daha fazla bu sinir bozucu havaya dayananamıcağımı düşünüp sinirle yanlarından ayrıldım.Hemen Aslıyı bulmam gerekiyordu.Telaşlı adımlarla insanlara çarpa çarpa koridorda ilerleyip lavabonun önüne geldiğimde hızla kapıyı açtım.Aslıyı içerde hiç bir şey olmamış gibi görmek beni şaşırttı desem yalan olur.Çünkü Aslı bu.Beni şaşırtan şuan ki hali değil az önce Selimin yanındaki haliydi.

Kapıyı kapatmamla kafasını telefonundan kaldırıp bana uzun uzun baktı.Belki de ilk defa bakışlarında dalga yoktu muziplik yoktu.Onu bu şekilde görmek daha bir afallamama neden olurken hızla yanına gidip sımsıkı sarıldım.Çoğu insana göre ağlamak zayıflıktı öyle değil mi??Biraz fazla ağla hemen sulu  göz damgasını sana vurmakta gecikmeyen bir toplumda yaşıyorduk çünkü .Acaba düşünmüyorlar mıydı belki de fazla gözyaşı akıtanların daha fazla derdi vardı da gözyaşıyla akıp gitsin diye düşünüyorlardı.Böylece rol yapmaları daha kolay olmazmıydı??